Winkeliers begrijpen steeds beter dat de consument verleid moet worden om tot goede verkoopresultaten te komen. 3G heeft in die wereld niets te maken met mobiele netwerken maar met het aansluiten op de behoeften van de klant. Gemak, genot en gewin of 3G zoals u wilt, is ook waar de mobiele medewerker naar zoekt. In navolging van de detailhandel en hun klanten, zouden ook andere bedrijven niet allen in de huid van hun klanten maar ook in die van hun medewerkers moeten kruipen om goed geaccepteerde oplossingen het levenslicht te laten zien.
De digitale nomade, zoals de mobiele medewerker ook wel genoemd wordt, wil begrepen worden. Hij verwacht dat zijn broodheer meedenkt en hem tegemoetkomt door middelen aan te reiken die hem in staat stellen productief te zijn. We zijn dan direct geneigd te denken aan communicatiemiddelen om de informatie-uitwisseling met het bedrijf gaande te houden. Dat is natuurlijk een mooi begin maar de behoeften reiken verder.
Nomadisch werken vraagt om beschikbaarheid van moderne communicatiemiddelen en werkt vervolgens een verdere vervaging van de scheidslijn tussen werk en privé in de hand. We wisselen de rollen die we in ons dagelijks leven vervullen sneller af. Met de huidige work-life-balance cultuur en de toenemende internationale samenwerking kijkt niemand verbaasd als er ook in de avond nog volop emailverkeer plaatsvindt en dat papa er in de middag bij is als zijn dochter haar zwemdiploma haalt. De zakelijke en privé agenda, contactpersonen en takenlijstjes versmelten en komen nagenoeg vanzelf bijeen op een mobiel apparaat waarin ons leven zich verzamelt zodat we efficiënt met onze tijd om kunnen gaan.
Voor bedrijven ligt er een uitdaging om oplossingen te vinden die een mix van veilig zakelijk en comfortabel privé gebruik mogelijk maken. Gebruikers verkennen de grenzen en voegen functionaliteit toe als ze daar in hun dagelijks werk gewin mee denken te behalen. We zien duidelijke voordelen en voorbeelden zoals navigatiesystemen, Skype, MSN of synchronisatie van gegevens met een telefoon, PDA of BlueTooth carkit. Als bedrijf kun je proberen wildgroei te voorkomen door beleid af te dwingen of door mee te denken en op beheersbare wijze aan wensen en informatiebehoefte tegemoet te komen.
Een voorbeeld uit de praktijk. Regelmatig sta ik voor de keuze tussen trein en auto, gelukkig biedt mijn werkgever beide mogelijkheden aan. Om de juiste keuze te maken heb ik informatie nodig over de drukte op het wegennet, parkeergelegenheid, reistijden, problemen op het spoor, nummers van perrons waar ik over moet stappen, resterende loopafstanden en ga zo maar door. Een goed advies zou me de afgelopen weken enorm veel tijd bespaard hebben. Helaas kies ik feilloos en frequent, bij gebrek aan actuele informatie, het verkeerde transportmiddel. Dit keer was de keuze gevallen op de trein omdat ik eerder op hetzelfde traject uren verloren was in de file. De gelegenheid om via de laptop nog wat extra werk te kunnen verzetten in de trein sprak me wel aan. Eenmaal gestrand op Utrecht CS omdat een kapotte harddisk de doorreis naar Zaandam verhindert wil je geïnformeerd worden en de tijd goed besteden in afwachting van hoopvolle berichten. De laptop werkt prima via de hotspots op de stations en in toenemende mate zal dat ook op de trein mogelijk zijn. De 3G/UMTS kaart is daarnaast een handig alternatief maar in beide gevallen loopt de batterij van de laptop rap leeg en weet je dat je in de trein geen 220 Volt mag verwachten. Hier zou de telefoon een beter alternatief zijn om via op maat gesneden diensten geïnformeerd te blijven over de mogelijkheden om alsnog je bestemming te bereiken. Een persoonlijk reisadvies dat rekening houdt met je locatie en actuele reisinformatie is technisch gezien eenvoudig te realiseren als we bereid zijn informatie te delen.
Een treinkaartje kopen en betalen via je telefoon zou een goed startpunt kunnen zijn om me tijdens de reis via hetzelfde toestel te informeren over wijzigingen in het reisschema. De parkeermeter betalen met je telefoon in plaats van een half uur door Rotterdam dwalen om je chippas op te waarderen met het risico dat je ondertussen een bon krijgt. Betalen met je telefoon als alternatief voor ontbrekende muntjes waar de automaat met frisdrank of gevulde koek om vraagt. Die situaties kunnen frustrerend zijn als je weet dat de stand der techniek het alternatief al toestaat. Ondertussen loop ik rond met een pinpas, chipknip, tankpas, Airmiles pas, een credit card, bonuskaart, een NS business card, een pasje van de ziektekostenverzekering, nog wat loyalty cards, ledenpassen en als ik bij een sportvereniging zou zijn had ik er waarschijnlijk de nationale sportpas aan toegevoegd. De informatie op die kaarten is zeer beperkt en zou ook, mits veilig opgeslagen, in mijn mobiele telefoon mogen zitten.
De voorbeelden hierboven lenen zich uitstekend voor het gebruik van Near Field Communication (NFC). Met een NFC chip in je telefoon kun je draadloos gegevens uitwisselen met andere telefoons, kassa’s, parkeerautomaten, frisdrankmachines, concertposters, tankstations, hotspots, toegangspoortjes en een conducteur die je treinkaartje wil controleren en bij nog vele andere voorbeelden die je zelf kunt bedenken. Het zou het leven van de digitale nomade allemaal een stuk eenvoudiger maken.
Ik weet uit ervaring dat er hard wordt gewerkt om dit alles beschikbaar te maken voor de consument en dus ook voor de mobiele medewerker. Als ik het goed zie breekt nu langzaam maar zeker de zon door.
Jeroen van Dinther
Technology Advisor Mobile Solutions
Capgemini Nederland
