Op 22 november is Fred Franssen (1953-2024) overleden. Daarmee heeft een bijzonder mens de Nederlandse it-wereld verlaten. Fred is 71 jaar geworden.
Fred behoorde tot wat we in de it-journalistiek noemen ’de oudere generatie’. Met personen als Ate van Eek en Jan Brogt was die groep verantwoordelijk voor de start van de Nederlandse it-journalistiek. Computable en Automatisering Gids werden met verve uit de grond gestampt. Fred behoorde tot dat gezelschap en onderscheidde zich daarbinnen met zijn brede kennis van techniek en it.
Public relations
Later maakte Fred de overstap van de journalistiek naar de public relations. Persoonlijk leerde ik hem ook langs die weg kennen – tijdens de vele reizen die hij in de jaren negentig naar Amerikaanse hardware- en softwarebedrijven organiseerde. Dat deed hij als pr-man die graag een groep journalisten meenam om uit eerste hand te horen over de nieuwe ontwikkelingen. Het waren steevast bijzondere reizen. Vooral omdat hij startups wist te interesseren die toen nog klein maar altijd kansrijk waren. Maar ook omdat Freds kennis van de it-wereld ongekend was.
Dat was bijzonder om mee te maken. Voor een journalist was de pr-man in die tijd vaak ‘the middle man’ die – niet altijd gestoord door al te veel technische kennis van zaken – zich met organisatorische zaken rond persberichten en interviews bezighield. Bij Fred ging dat anders. Zijn kennis van de it was enorm – of we het nu hebben over wat we toen nog de administratieve automatisering noemde of over het toepassen van it in bijvoorbeeld de maakindustrie. Dit maakte dat Fred met veel journalisten een andere relatie had dan andere pr-mensen. Hij had niets met wat hij ‘dat hijgerige wereldje’ noemde. Hij had het liever over de inhoud.
Beurzen
Dat bleek ook wel toen we – al weer veel later – als groepje dat je eerder vrienden dan collega’s kunt noemen naar beurzen als de Cebit of de Industrie Messe in Hannover gingen. Zes uur lang in de auto, zes uur lang luisteren naar Fred. Hij kon tijdens die reizen eindeloos verhalen vertellen – over de it, mensen uit de begindagen van de Nederlandse it-markt, over de wereld van de uitgeverijen, over motoren (een van zijn hobby’s), eigenlijk over alles. Hoe hij zoveel kennis van al dit soort vaak verschillende onderwerpen had weten te vergaren, heb ik nooit begrepen. En wat het zo bijzonder maakte: het sneed altijd hout.
Fred heeft ook jarenlang als journalist geschreven over met name het toepassen van it in de industrie en zorg. Toen ikzelf betrokken raakte bij een internationale fabrikant van ziekenhuisthermometers vond hij dat maar wat interessant. En toen we bij dat bedrijf ons steeds meer op innovatie en digitalisering gingen richten, was één telefoontje genoeg om hem enthousiast te krijgen om mee te doen. We hebben maar een paar sessies kunnen doen, maar steevast gebeurde hetzelfde als tijdens die autoritten naar Duitsland: Fred kon precies vertellen wat er technisch allemaal speelde – op het gebied van digitalisering, standaarden, relevante softwareomgevingen, noem maar op. Na zijn pensionering nam hij de journalistieke pen ook weer ter hand en schreef hij onder meer opnieuw voor Computable.
Hartaanval
Begin dit jaar – in februari – ging de telefoon. De zoon van Fred aan de lijn. Een hartaanval, een zware. Het zag er niet best uit. Maar het ging zoals dat hoort bij iemand die we als sterke en ook best wel een tikkie eigenwijze man kenden. Fred bleek nog helemaal niet klaar met de wereld en hij overleefde die hartaanval. Toen ik hem in het ziekenhuis bezocht, was het eerste dat hij tegen me zei: ‘Ze gebruiken hier de verkeerde thermometer.’ Het lichaam had een harde klap gekregen, maar het hoofd functioneerde als altijd. Toch bleek de fysieke klap uiteindelijk toch te zwaar te zijn geweest. Ik sprak hem nog twee dagen voor zijn overlijden. Hij had er vrede mee dat het voorbij was.
Ik ga hem missen. Met Fred is een bijzondere persoon van ons heengegaan. Iemand die het nooit om de franje ging, maar altijd om de inhoud. En inhoud, dat had hij.
