COLUMN – Het wil maar niet lukken aan de formatietafel. Wilders liep boos van tafel, Omtzigt deed dit al eerder, Yeşilgöz wilde eigenlijk helemaal niet aan tafel zitten en Van der Plas zit al heel lang aan tafel maar niemand die dat doorheeft.
Na zo’n vijf maanden onderhandelen, lijkt het erop dat de ‘toeslagouders’ eerder hun geld hebben dan dat er een nieuw kabinet is. Maar er liggen nogal wat problemen op die tafel. Er moeten meer woningen komen. Dankzij de klimaatveranderingen hebben we hier Zuid-Franse zomers en de rest van het jaar het klimaat van Schotland. En als laatste natuurlijk: er komen steeds meer migranten naar Nederland. Vooral dit schijnt voor kiezers het grootste probleem te zijn.
Willen ze wel demonstreren maar moet het in de buurt van de grachtengordel zijn?
En terwijl er druk via talkshows en het platform-dat-niemand-X-noemt wordt geformeerd, heeft Google aangekondigd een vierde datacenter in Groningen te bouwen. Waarom is dit geen nieuws? Waarom hoor je de formerende partijen hier niet over? Waarom liggen er geen demonstranten van Extinction Rebellion op de A7 richting het noorden? Of is Groningen te ver? Willen ze wel demonstreren maar moet het in de buurt van de grachtengordel zijn?
Blokkendoos
Google dat een nieuw datacentrum in Groningen opent, dat zijn al onze crisissen in één samengevat. Het versterkt de klimaatcrisis, het wordt gebouwd met arbeidsmigranten en in plaats van woningen verrijst een heel grote blokkendoos. En waarschijnlijk moeten ook eerst wat boeren uitgekocht worden om het terrein stikstofneutraal te krijgen.
Je kunt er met alle formerende partijen heel lang over praten maar het klimaat, de migratie, de woningnood of het stikstof is niet het probleem. Wij zijn het probleem. Google dat maar eens. Niet te vaak natuurlijk anders moeten we er nog een datacentrum bijbouwen.
Jacob Spoelstra
Jacob Spoelstra
Jacob Spoelstra is columnist en stand-upcomedian. Kijk voor meer informatie hier.
Jacob vergeet één ding, niemand wil in Groningen wonen waardoor de blokkendoos van Google niet zo storend in het landschap is als een stel windmolens aan de rand van Amsterdam. Extinction Rebellion maakt zich tenslotte vooral druk om een energietransitie waarin het tekort aan de groene megaWatts de densiteit per vloertegel bepaalt als we kijken naar een paar natuurkundige wetten. Elementen van de natuur zoals wind & zon zijn dan ook net zo lastig te reguleren als de klimaathijadisten die ze van het asfalt moeten vegen:
“We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them.”
De calvanistische waarden en normen van ora et labora doen me verlangen naar een lichte vorm van dicatuur want alle buitenparlementaire acties om niets na te laten aangaande de status quo van de macht gaan om het over de (formatie)tafel schuiven van een paarse drol. Van een stikstofcrisis naar asielcrisis ben ik dan ook klaar met het gedogen van een grachtengordel omdat het polderen om het versterken van onze dijken gaat. Want in het maatschappelijke meescheppen zit er nog een verschil in de instroom waardoor ik me niet herken in de polarisatie van WIJ en ZIJ.