Column – Soms lees je van die zinnen die je direct nog een keer wil lezen omdat je denkt, lees ik dit nou echt? Zo las ik op deze site de zin: ‘Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid spreekt zijn twijfel uit over het vermogen van de UWV-top om tijdig te stoppen met projecten waarvan op enig moment duidelijk is dat ze kansloos zijn. Dit klinkt alsof je een kind niet de hele zak drop wil geven omdat je je twijfel uit over het vermogen van het kind om tijdig te stoppen met het eten van de zak drop.
Ik vraag me dan ook altijd af hoe het er dan aan toegaat in de UWV-top. Hoe ziet een vergadering eruit? Zegt de voorzitter bijvoorbeeld: ‘Beste mensen zullen we stoppen met dat ict-project? We verbranden al ons geld erin, het levert ons niks op en het moment waarop we dachten dat het misschien nog iets zou worden, ligt alweer drie jaar achter ons. ’. Maar dat de rest dan zegt ‘Ah, nog even. Nog één sprintje. Als we de volgende deadline niet halen dan stoppen we zeker.’.
Facturen gestuurd
De consultancy- en ict-bedrijven die de overheid ‘helpen’, zullen natuurlijk zelf nooit zeggen dat ze moeten kappen met die ict-projecten. Voor hun systemen heb je gebruikers nodig die weten hoe een muis werkt. Daarbij hebben ze hun bonus dit jaar al ruimschoots gehaald en ze hebben inmiddels al zoveel facturen naar hun overheidsklanten gestuurd dat het eigen financieel systeem het niet meer aan kan.
Dat is het gekke, vorstelijke facturen worden altijd door de overheid betaald
Ik denk er dan ook over na om zelf een consultancybedrijfje op te richten. Eentje die speciaal gericht is op de overheid. En dan geef ik ict-adviezen. Mijn advies zal dan altijd zijn: niet doen. En daarna stuur ik uiteraard een vorstelijke factuur. Want dat is het gekke, die worden altijd betaald. Die financiële systemen van de overheid werken blijkbaar wel goed.
Jacob Spoelstra
Jacob Spoelstra is columnist en stand-upcomedian. Kijk voor meer informatie op www.jacobspoelstra.nl.
Wat betreft een brevet van bestuurlijk onvermogen hoef ik geen zinnen achteraf te lezen want gaat regeren niet om het vooruitzien?
Ik las in de beslisnota dat iedereen op het operationele niveau de olifant in de hoek van (tweede?) kamer al zag maar dat deze stelselmatig genegeerd werd op een strategische niveau. Krabbels in kantlijn van beslisnota gaan dan ook niet om open deuren want naar kritische geluiden werd niet geluisterd, het niet spreeken met den bestuurder gaat tenslotte om een bestuurscultuur.
Wat betreft de cultuur van macht & angst gaat het dan ook niet om stoppen maar om begeleiden want niks doen is geen optie meer.