We hebben het allemaal gehoord of gelezen: de meeste internetserviceproviders geven ons de mogelijkheid tot betere draadloze dekking door zogenaamde wifi-punten, super-wifi, wifi-plus of overige smaken aan te bieden. In bijna alle gevallen zit hier een technologie achter die de Wi-Fi Alliance heeft omgedoopt tot Wi-Fi EasyMesh. De vraag die zich opdringt: lost dit de dekkingsproblemen écht op?
Draadloos internet, in de meest gevallen uitgedrukt als wifi, is een technologie waar we zeer afhankelijk van zijn geworden. Het Amerikaanse Comcast heeft een evaluatie van afgelopen jaar gepubliceerd met de conclusie dat bijna de helft van de bevolking liever een stabiele wifi-verbinding heeft dan een robuuste dienstregeling voor het openbaar vervoer. Al jaren geleden concludeerde Hotel.com dat we liever een hotel hebben met in-room wifi dan een ontbijt of gratis parkeren. Kort door de bocht: draadloos internet is niet meer weg te denken uit ons leven. Des te erger als er geen of een slechte dekking is.
De reden voor een slechte ontvangst kan uit een veelvoud van diverse factoren bestaan. Die ga ik hier niet uitlichten; ze zijn hier, daar en overal te lezen. De meeste van ons zijn niet zozeer geïnteresseerd in de redenen, maar willen een oplossing. En één van de makkelijkste varianten hiertoe is een betere dekking.
Bijna al zolang wifi bestaat, zijn er oplossingen op de markt gekomen om de dekking te verbeteren. We kennen daarin extenders, repeaters en wat professioneler, extra access points. De laatste heeft als nadeel dat er een onderliggend kabelnetwerk dient aangelegd te worden. Deze extenders en repeaters hebben zeker een meerwaarde. Alleen met het huidige grootverbruik van data, leren we snel dat elke ‘hub’ door een repeater de helft van je beschikbare data wegvaagt.
(Ik was eens in een familiehotel in Oostenrijk waar zes repeaters achter elkaar waren gezet. Aanwezigen waren verbaasd dat er aan het eind van de gang geen bandbreedte was, ondanks de prima dekking.)
Mesh als basis
De netwerktechneuten onder ons hebben weleens van ‘mesh’ gehoord. Waarschijnlijk in een bekabelde omgeving zelfs gebruikt; in grote backbones is het een standaard. Deze routingtechnologie is redelijk complex. Eenvoudig uitgelegd, zoekt het netwerk naast het directe pad voor datapakketten ook alternatieve paden om gelijktijdig te bewandelen. Mocht het direct pad om welke reden dan ook niet meer beschikbaar zijn of vertraging hebben, kan een alternatieve route het overnemen.
Mesh is een gedachtengoed dat al diverse keren is bekeken binnen de wifi-wereld. Ruim vijftien jaar geleden was er een Amerikaanse startup, die een mesh-router voor een draadloos netwerk op de markt bracht. Een paar jaar later heeft de IEEE de op layer-2 gebaseerde 802.11s-standaard in het leven geroepen, wat wordt gezien als de draadloze mesh. Toch heeft geen van deze initiatieven een doorbraak opgeleverd.
Bandbreedte wordt minder
Hiervoor gesteld is dat bij het gebruik van repeaters de beschikbare bandbreedte afneemt. In het geval van mesh staat de beschikbare bandbreedte nog meer onder druk, omdat de datapakketten dubbel (soms drievoudig) door de lucht worden gestuurd. Daarbovenop komt de overhead om de pakketten überhaupt te krijgen waar ze uit dienen te komen. De overhead van draadloze pakketten is niet bepaald klein. Met 802.11s werd slechts één van de twee uitdagingen getackeld: layer 2. Waar juist op laag drie (routing) het echte werk wordt gedaan.
Als we dan ook nog de oude Wifi 4- en Wifi 5-standaarden en hun beschikbare bandbreedte beschouwen, werd het een moeilijk verhaal om mesh robuust te introduceren. Toch hebben partijen het geprobeerd, maar altijd met een eigen sausje eroverheen.
Met de introductie van Wifi 6, werd het duidelijk dat de gemiddelde (thuis)gebruiker meer bandbreedte tot zijn beschikking heeft dan werkelijk nodig. Plus dat de meeste streamingapplicaties ook efficiënter zijn geworden. Wat eerst onmogelijk was, blijkt nu mogelijk: mesh in een draadloos netwerk.
In de eerste dagen van Wifi 6, werd mesh door de industrie nog niet waargenomen. De Wi-Fi Alliance had losstaande van de Wifi 6-standaard een werkgroep genaamd MultiAP in het leven geroepen. De doelstelling was toegangspunten van diverse merken draadloos met elkaar te laten communiceren; vooral een vraag van interoperabiliteit. Gedurende de uitwerking was de steeds terugkerende applicatie mesh.
Wat de Wi-Fi Alliance vooral goed kan, is het samenbrengen van meerder activiteiten om daar gebruiksgemak mee te verschaffen. Naast Wifi 6 (en nu ook Wifi 6E) ook gebruik te maken van verschillende frequentiebanden (Wi-Fi Agile Multiband), van netwerkintelligentie (Wi-Fi Data Element), van de al beschikbare IEEE 802.11s en van eenvoudige pairing door WPS (Wi-Fi Protected Setup) was Wi-Fi EasyMesh geboren.
Iedere situatie is uniek
Nu blijft de vraag: is Wi-Fi EasyMesh nu de gewenste oplossing voor eindgebruikers? Een beetje een open deur, maar het hangt af van de situatie. Om te beginnen toch weer die bandbreedte. Gaan er echt grote datapakketten (realtime-video, games, vr of hires-foto’s of x-ray-beelden) door de lucht, dan is een kabel nog steeds de standaard. Ook in het geval van een groot aantal gebruikers op een kleine vloeroppervlakte, is een andere aanpak gevraagd.
Voor de grootste groep van onze huishoudens (bijna negentig procent) is EasyMesh zeer geschikt om de dekking te verbeteren. Ook het mkb is in vele gevallen hierbij gebaat. Ik ken zelfs professionele situaties waar het (bijna) onmogelijk is een ethernet kabel door te trekken en EasyMesh kan ook hier een uitkomst zijn.
De op EasyMesh gebaseerde aanbiedingen van de internetserviceproviders zijn hiermee zeker niet slecht – doordat EasyMesh voor de gebruiker één groot virtueel netwerk op zet, is dit in de meeste huis-tuin-en-keukensituaties de juiste oplossing bij wifi-bandbreedte-klachten.
Technische kanttekening
Aangaande de bovengenoemde interoperabiliteit tussen diverse leveranciers een uitleg van de huidige situatie. De huidige release van Wi-Fi EasyMesh (R2) biedt consumenten veel waarde, maar nog niet dat wifi-apparatuur van diverse merken met elkaar samenwerkt. Hiervoor is de toekomstige R4 nodig. Helaas kan men het ene wifi-punt nog niet met het andere wifi plus koppelen. Nog spijtiger is dat niet alle hardware die R2 ondersteunt automatisch met R4 aan de slag kan.
