Sommige organisaties voelen spijt over hun publieke-cloudstrategieën. Vorig jaar bleek uit een onderzoek van IDC naar cloud- en ai-adoptie dat vier van de vijf respondenten in het jaar daarvoor applicaties of gegevens van een publieke cloud had gemigreerd naar een private cloud of datacenter op locatie. Dezelfde studie meldde dat deze bedrijven van plan waren de helft van de publieke-cloud-applicaties in de komende twee jaar te verplaatsen naar een private of on-premise omgeving.
Gegevens verplaatsen van de publieke naar private cloud- of on-premise omgevingen, noemen we ook ‘cloudrepatriëring’. Wat drijft bedrijven in de richting van repatriëring? En deze verschuivingen een probleem voor cloudleveranciers en wat moet je overwegen vóór cloudrepatriëring of andere dataopslag?
Beveiliging, prestaties, kosten
Het IDC-onderzoek vermeldt drie motivaties voor repatriëring, waaronder beveiligingsproblemen, prestatieproblemen en de kosten die zijn verbonden aan cloudopslag en het verplaatsen van gegevens naar en uit de cloud.
- Beveiliging
Bedrijven lijken te constateren dat databescherming, disaster recovery, datareductie en data-archivering moeilijk te realiseren zijn op cloudplatforms.
- Prestaties
Het verplaatsen van gegevens in en uit de cloud is gecompliceerd. Bovendien ontstaan er problemen op het gebied van prestaties en latency naarmate datasets groeien door opkomende technologieën. Gebruikers willen dat dataverwerking en -analyse real-time (of bijna real-time) plaatsvinden. Zeker in een tijd waarin we bijna allemaal vanuit huis werken.
- Kosten
Het opslaan van al je bedrijfsgegevens in de cloud kan duur zijn, vooral als je de verborgen kosten van het verplaatsen van data naar en uit cloud-omgevingen meerekent.
Ondanks deze zorgen zijn er geen tekenen dat deze factoren van invloed zijn op het gebruik van clouddiensten in het algemeen. De groei van clouddiensten neemt naar verwachting toe van 249,8 miljard dollar in 2020 tot 331,2 miljard dollar in 2022. De zakelijke behoefte aan cloudplatforms om toegang te krijgen tot data, deze te verplaatsen en op te slaan, zal niet verdwijnen dus cloudleveranciers hoeven zich hier geen zorgen om te maken. Het streven naar repatriëring van de cloud betekent simpelweg dat bedrijven meer controle over hun gegevens willen en verstandiger zijn over waar en hoeveel ze aan deze middelen uitgeven. Het is ook een teken dat zij prioriteit geven aan de manier waarop hun kritieke applicaties en workloads worden beheerd om zo de bedrijfsvoering en algehele prestaties te optimaliseren.
Cloudrepatriëring of andere dataopslag?
Voordat bedrijven overstappen, of zelfs helemaal afstappen van cloud-omgevingen, is het belangrijk dat zij hun strategie voor het gebruik van bedrijfsgegevens duidelijk definiëren. Tot die strategie behoort ook het kiezen van de beste locaties om de data te verwerken, op te slaan, te analyseren en erop te reageren. Wat is bijvoorbeeld de zinvolste plaats om data te lokaliseren: dicht bij de gebruikers, dicht bij de oorsprong van de data, dicht bij de toepassingen of een combinatie van deze drie?
Om de kosten in de hand te houden, moeten bedrijven verbruiks- en commerciële modellen voor opslag evalueren. Dit houdt in dat ze zich moeten afvragen of investeringen bestaan uit kapitaaluitgaven voor investeringen in datacenters op locatie of dat een pay-per-use-cloudmodel de beste optie is.
Dit betekent ook dat bedrijven moeten bepalen wat het juiste beheermodel is
voor hun gegevenslevenscyclus. Er moet dus worden gekeken naar wat de beste opties zijn voor dataprestaties, beschikbaarheid, toegang, bescherming, reductie en archivering. Het is dan ook belangrijk om niet alleen de publieke cloud te overwegen als je nadenkt over de beste manier om jouw data op te slaan. Genoeg mogelijkheden, maar de vraag is: waar heeft jouw bedrijf behoefte aan?
Auteur: Raymond Vredenburg, country director Benelux en Nordics bij Lumen Technologies
Dat de publieke (Amerikaanse) cloud toch niet de suikerberg is die zwarte raven ons beloofden is niet erg verrassend, de cloud is namelijk gewoon een service model waarbij je dus kunt kiezen voor een gedeeld of een exclusief gebruik van de resources. En die resources kun je uiteindelijk in je eigen datacenter plaatsen of één van de vele multi-tenant datacentra die we in Nederland hebben want repatriëren betekent tenslotte een terugkeer naar het vaderland.
precies dit ja.
waarom doen bedrijven dingen.
ik denk vooral, omdat anderen het ook doen en omdat hen dit geadviseerd wordt.
cloud is goed, dus alles migreren.
ow toch niet, de boel weer terug dan maar.
“Om de kosten in de hand te houden, moeten bedrijven verbruiks- en commerciële modellen voor opslag evalueren”
cloud kan duur zijn als je de verborgen kosten meerekent lees ik in het artikel.
wie had dat nou gedacht ?
en dan je laten vertellen dit allemaal kan dankzij omzetting naar cloudmodel, kun je zo lekker migreren.
cloud zou zoveel meer zijn dan “somebody elses server”. Maar met die hybride cloud is het nie-eens somebody elses meer.
een server uit eigen datacenter, een sigaar uit eigen doos.
er wordt maar wat graag voor betaald.
Hoe groter de onzin hoe mooier de woorden, want door het taalgebruik valt het minder op.
En dan het eind van het artikel, na al dat heen en weer gesleur en pleur van je data is het ieens belangrijk om je af te vragen “waar heeft jouw bedrijf behoefte aan”…
cloudcowboy henri, je weet wel man en paard, stelde dat je it beheer zowiezo moet uitbesteden.
iedereen moet doen waar die het beste in is en als it beheer nou niet je core business is moet je dat dus niet doen.
achteraf geef ik hem gelijk.
de klanten kunnen het beste dom zijn en betalen voor migraties en uitbesteden van beheer.
de cloudleveranciers kunnen daar het beste gebruik van maken.
de migratiemafia biedt hulp en bescherming van de data, it is ingewikkeld en een ongeluk zit immers in klein hoekje
Ik herken dit beeld niet – en uit de groei van de hyperscalers blijkt dit ook niet.
Opslag duur in de cloud? Disaster recovery moeilijk? Beveiliging moeilijk? Beveiliging is altijd lastig maar minstens zo goed te realiseren in de cloud als in de eigen data centers. Ik ken het IDC rapport met deze gegevens niet, ben daar wel heel benieuwd naar.
De redenen van repatriëring klinken meer als gebrek aan kennis/slecht design.
Goed nadenken over waar je data plaatst is uiteraard een goed idee maar is geen an sich geen reden tot repatriëring
Bas,
De uitspraak van het Europese hof over EU–US Privacy Shield lijkt me eerder een rol in de beslissing om bepaalde data te repatriëren te spelen dan een slecht design. Het is dus eerder een voortschrijdend inzicht aangaande kennis omdat je voormalige werkgever verzuimde om transparant te informeren. En betreffende je opmerking over een slecht ontwerp verwijs ik je naar een recentelijk conferentie van je voormalige werkgever waar het vooral om de hybride cloud ging: https://aws.amazon.com/outposts/
Het cloud service model gaat tenslotte om ’turn-key’ oplossingen die op basis van pay-per-use aangeboden worden, Amazon levert dit on-premise als een voorgeconfigureerd rack met VMWare stack. Wij van WC-eend leveren hetzelfde alleen dan met een vrije keus van provider en cloud stacks en ook leveren we appliances voor stoffige en ongekoelde omgevingen want lage latency speelt een belangrijke rol in manufacturing.
Ik merk ook dat veel meer bedrijven hun applicaties of servers uit de cloud naar on-prem locaties willen migreren, vrij logische als ik puur luister naar de kosten. Het probleem zit hem naar mijn mening echter in hoe ze de migratie naar de cloud hebben aangepakt. Het “as-is” verplaatsen van servers of applicaties zal altijd duurder uitvallen.
Het is even doordenken, maar ten grondslag ligt misschien de fallacy die vaak genomen wordt dat uitbesteden van je niet-core-buisness een lange termijn winst is. De fallacy zit em in de vendor lock ins, brain drains die vaak na migraties gebeuren etc. etc. etc. Wat je overhoud is een ‘middle-man’ ICT organisatie die zelf niets meer kan en voor alles continue duurdere externe consultants moet inhuren. Op papier zijn dat (in het begin) tijdelijke kosten, maar in de praktijk, net zo structureel als zelf mensen in dienst hebben en daar in investeren. Er is geen ICT project dat een duidelijke start en eind heeft en daarna nooit meer onderhoud / door ontwikkeling / vervanging nodig heeft. Ook is het vaak veel minder efficiënt om iets aan een ander over te laten; vaak genoeg de opmerking gekregen waarom ik als dure RHEL certified beheerder toch even zelf de schroevendraaier vast pakte; daar waren toch goedkopere mensen voor?!? Ja totdat je de tijd die het kost om de andere via een helldesk te regelen, uit te leggen welke schroevendraaier waar gehanteerd moet worden, dat het eerst op zich laat wachten dan voordat er iets gebeurt en dat je daarna alsnog de zaak moet controleren en corrigeren omdat het niet in een keer goed gedaan wordt. Die kosten vergeten we steeds maar even in de excelsheets! Wel betaal je voor die helldesk en ‘support’ en vaak nog meer dan die 2 minuten ‘kosten’ die het zelf hanteren van een schroevendraaier in de werkelijke wereld zijn… en zo is heel NL al kapot gemanaged inmiddels door types die niet een fatsoenlijke opleiding hebben kunnen afronden maar in een pakje imposant rond kunnen ‘bluffen’. ’t idee dat je met je bijv een opleiding ecognomie en met een ‘zesjes-cultuurtje’ verstand en bagage genoeg hebt om genuanceerde intuïtieve besluiten te nemen over een zeer technisch en dynamisch vakgebied?! ha ha ha ja natuurlijk, geen van die managers heeft ooit een cursusje ‘constrained optimization’ gehad: https://en.wikipedia.org/wiki/Constrained_optimization. Laat staat dat ze ‘inzicht’ hebben in hoeverre welke constraints in de praktijk niet in hun excelsheet meegenomen worden en de werkelijke wereld wel het mogelijke optimum zullen gaan bepalen. Details… oef bah, daar moeten we niet over willen denken toch? Daar krijgen we hoofdpijn van!