De Chinese smartphonebouwer Huawei zit in een lastige positie. Sinds midden vorig jaar mag het bedrijf, na een Amerikaans handelsverbod, geen software van Google meer op zijn nieuwe telefoons zetten. Welke invloed heeft dat op het gebruik van die apparaten? Dat gingen we na aan de hand van de gloednieuwe Huawei P40 Pro.
De Huawei P40-reeks is de nieuwe lijn van topmodellen die Huawei recent op de markt bracht. De P40 Pro is technische gezien alvast een dijk van een smartphone, een apparaatje dat door Huawei van alle toeters en bellen is voorzien. Hij heeft een 6,58 inch groot Amoled-scherm met een resolutie van 2640 bij 1200 pixels, een snelle Kirin 990-chipset die beroep kan doen op 8 gigabyte ramgeheugen en tot een halve terabyte aan opslaggeheugen. Dat geheugen is trouwens van de snelle UFS 3.0-variant, wat bijdraagt tot een flukse werking van de telefoon. De energievoorziening komt dan weer van de batterij van 4200 mAh die supersnel kan opladen, zowel bedraad als draadloos.
Huawei vulde al dat moois nog aan met een uitstekend camerasysteem dat, gewoontegetrouw, mee ontwikkeld werd door het Duitse Leica. De hoofdcamera beschikt over een enorme sensor van 1/1.28 inch (of 72 vierkante millimeter) met 50 megapixels en een f/1.9-diafragma. Een grotere sensor betekent meer lichtopbrengst en minder ruis. Er is daarnaast ook een telelens aan boord (12 megapixels) en een ultragroothoek van 40 megapixels. Verder treffen we ook een zogenaamde ToF-sensor (Time of Flight) aan op de achterkant. Die helpt bij het meten van diepte en bewijst met name bij het nemen van portretfoto’s met een onscherpe achtergrond goede diensten. De foto’s zijn alvast uitstekend, met zeer details, veel scherpte en mooie kleuren. Ook bij weinig licht weet het systeem zijn mannetje nog te staan en komen er vaak prima foto’s tevoorschijn.
Nog even over het scherm: dat is door Huawei voorzien van een verversingssnelheid van 90 megahertz, waardoor het mooi vloeiend aanvoelt. De 120 megahertz van bijvoorbeeld de Oppo Find X2 wordt niet gehaald, maar het verschil is subtiel. Ook 90 megahertz is al een stevige verbetering ten opzichte van de standaard 60 megahertz die de meeste schermen bieden. Het enige jammere (en dat schreven we ook al in onze review van de Oppo Find X2) is dat Huawei koos voor een scherm met ‘watervaldesign’. Een scherm dus waarvan de zijkanten aan de rand nog wat doorlopen naar beneden. Huawei past dat trucje niet alleen aan de zijkanten toe, maar ook boven- en onderaan. Laten we wel wezen: de eerste vijf minuten vergaap je je eraan, de volgende jaren dat je je telefoon gebruikt voegt het werkelijk niks functioneels toe. Integendeel: het maakt swipen net wat minder prettig dan op een ‘gewoon’ scherm.
Achilleshiel
Wat hardware en techniek betreft, heeft Huawei dus een toestel afgeleverd dat met de allerbesten op de markt mee kan. De prijs van het apparaat (net geen duizend euro) is er dan ook naar. De achilleshiel van het apparaat is echter de software. En om maar meteen de clou weg te geven: dat is een achilleshiel van formaat.
Huawei mag geen gebruik meer maken van Google-software op zijn telefoons. Dat betekent dus dat populaire apps als YouTube, Gmail, Keep, Maps of Chrome niet op deze gsm staan. Meer nog: die zijn ook niet snel even toe te voegen, want ook de complete Google Play Store is nergens te bekennen. En het Google-verbod brengt nog meer ongemakkelijkheden mee. Contacten en agenda-items die u bij Google in de cloud zet, worden op deze telefoon niet gesynchroniseerd. Maakt u gebruik van een Chromecast om filmpjes of muziek te streamen naar een tv-toestel? Werkt ook niet meer. Gebruikt ook u beveiligingscamera’s van Google-dochter Nest of slimme speakers van Google? Dan zijn ze met deze telefoon ook niet meer te bedienen of af te regelen.
Om de Google Play Store te vervangen heeft Huawei een eigen downloadwinkel ontwikkeld, de Huawei App Gallery. Qua aanbod reikt die, zeker voor Europese consumenten, echter nog niet tot aan de knieën van de Google Play Store. Op een handvol uitzonderingen na (de apps van de VRT bijvoorbeeld en een paar apps van kranten) is er quasi nul lokaal aanbod. Of het aanbod is er wel, maar het werkt niet, zoals bij identificatie-app Itsme. Meer nog, ook bekende internationale apps schitteren door afwezigheid, zoals bijvoorbeeld Netflix, Whatsapp, Spotify, Facebook en Instagram. TikTok en Snapchat vonden we wel al terug, net zoals Tidal en Deezer.
Malware
Om in de tussentijd toch genoeg apps te kunnen aanbieden, heeft Huawei een omweg bedacht. Bij het instellen van de P40 Pro stelt deze voor om apps van je oude telefoon draadloos over te zetten. Het klinkt als het ei van Columbus, maar deze oplossing komt wel met enkele stevige weerhaakjes. Ten eerste moet je natuurlijk al een oude gsm hebben, anders kan je er ook geen apps van overhevelen. Ten tweede, apps die u op deze manier binnenhaalt, worden niet automatisch geüpdatet naar de laatste versie en kunnen dus, bijvoorbeeld, van belangrijke veiligheidsupdates verstoken blijven. Ten derde: niet alle apps worden overgezet. Netflix, Tripadvisor en FlightRadar 24 weigerden bij ons om de een of andere reden de oversteek te maken. En ten vierde, en dat lijkt ons zowat de doodsteek: zelfs wanneer apps overgezet worden, werken ze niet altijd. Dat was bij ons onder meer het geval voor de Twitter-cliënt Owly, voor Recycle (een app die ons eraan herinnert wanneer we de vuilzakken op straat moet zetten) en voor de bank-app van BNP Paribas Fortis (KBC en Argenta werkten dan weer wel).
Nu zijn er met Android nog wel een paar manieren om aan apps te geraken: door ze eenvoudig te gaan zoeken op het web en ze te downloaden of door een alternatieve app-winkel te gebruiken. De eerste manier zouden we toch met aandrang willen afraden. Zo maar in het wilde weg installatiebestanden van apps downloaden (zogenaamde APK-bestanden) en deze op je telefoon installeren is, vanuit veiligheidsoogpunt, een zeer slecht idee. Je hebt namelijk geen idee of er met de software geknoeid is en of deze bijvoorbeeld geen malware bevat.
Diezelfde bedenking kan je trouwens ook maken wanneer je ‘alternatieve’ downloadwinkels als de Amazon App Store, APK Mirror of Aptoide gaat gebruiken. Meestal zullen er geen problemen zijn, maar heb je enige zekerheid of de software koosjer is? Niet echt. Bij Google is die garantie er trouwens ook niet 100 procent (het gebeurt wel eens dat malicieuze apps toch in de Play Store opduiken), maar toch voelen we ons net iets meer op ons gemak bij de officiële Google-winkel.
Trouwens: zelfs als u apps downloadt uit bijvoorbeeld Amazon’s App Store (een downloadwinkel waarvan je toch min of meer mag uitgaan dat hij zijn zaakjes op orde heeft), loop je tegen problemen aan. Het aanbod is hier vaak al even pover als in de Huawei-winkel en zelfs als je ze kan downloaden werken heel wat programmaatjes niet op de Huawei. Dat is bijvoorbeeld het geval met Microsoft Outlook.
Slechts een conclusie
Dat het zo lastig is om goed werkende apps op de Huawei te krijgen, heeft trouwens een technische verklaring. Niet alleen mag Huawei de Google Play Store niet meer gebruiken, ook de Google Play Services zijn voor hen verboden terrein. Die Play Services zijn een soort laag van api’s die bovenop Android draaien en die onderhuids heel wat zaken en processen regelen op een telefoon, het automatisch updaten van apps bijvoorbeeld, maar ook verschillende veiligheidsfuncties. Dat laatste verklaart bijvoorbeeld waarom Netflix niet werkt als de Play Services ontbreken. Opnieuw heeft Huawei voor die Play Services een eigen alternatief gemaakt (de Huawei Mobile Services), maar u raadt het al: zolang ontwikkelaars daar geen gebruik van willen maken, heb je er als eindgebruiker niet veel aan.
En zo is er eigenlijk maar een conclusie te trekken: de commerciële toekomst van deze Huawei P40 Pro lijkt ons, door het ontbreken van Google, niet bepaald rooskleurig te zijn. Hoe goed hij qua hardware ook is. Voor de gewone consument, die een smartphone wil die meteen al zijn favoriete apps draait zonder dat hij kunst- en vliegwerk moet uithalen, is deze telefoon eigenlijk onbruikbaar. We kunnen ons, met veel fantasie, wel wat use cases inbeelden waarin deze P40 Pro toch een goede keuze is, bijvoorbeeld voor mensen die enkel willen bellen, maar daarnaast toch ook een topcamera eisen. Alleen vrezen we dat het aantal gebruikers dat hieronder valt, maar een fractie van de markt is.
We beseffen het ook wel: een grote en deugdelijke downloadwinkel uitbouwen kost tijd. En ook geld, want je moet ontwikkelaars zo ver krijgen dat ze er moeite in willen steken. In dat opzicht lijkt Huawei in dezelfde positie te zitten als Microsoft enkele jaren geleden, toen ze probeerden om met Windows Phone een derde alternatief te bouwen voor Android en iOS. Die poging mislukte roemloos, onder meer doordat ontwikkelaars niet mee wilden doen, zelfs niet nadat Microsoft hen een hoop centen beloofde. Ook Huawei heeft trouwens zo’n incentive-programma waarbij app-bouwers een kleiner deel van de opbrengst moeten afstaan wanneer ze apps voor het Chinese bedrijf bouwen. We hopen echt dat het lukt en dat Huawei een waardig alternatief kan bouwen voor het monopolie dat Google heeft. Alleen beseffen we (en Huawei zelf waarschijnlijk ook wel) dat dat een zeer moeilijke opdracht wordt.
