In de it houdt men van in hokjes plaatsen. Je bent ontwikkelaar. Of architect. Of designer. Er wordt ook graag gegeneraliseerd als het om de verschillende soorten werkzaamheden en de beoogde doelgroep gaat; het ene type mens is beter in bepaalde taken dan andere. Tegelijkertijd lopen de gemoederen rond diversiteit mede dankzij een (gewezen) engineer bij Google hoog op.
Door al deze ontwikkelingen zijn vacatures daarom steeds moeilijker te schrijven. En worden ook steeds nietszeggender lijkt wel. Alleen de functietitel is al erg moeilijk om te bedenken. Maar we willen wel graag de beste talenten op gesprek krijgen en uiteindelijk aannemen. Kunnen we als vacature niet gewoon het profiel van een bestaande medewerker gebruiken en erbij zetten: zo ééntje willen we er nog graag drie van?
Van een zeven een negen maken
Laten we onszelf niet voor de gek houden. Sommige soft-skills zijn wel enigszins aan te leren, maar echt een kei in communicatie worden terwijl je eigenlijk het liefst in een hoekje stil je werk doet is lastig. Hardcore ontwikkelaar zijn, terwijl je eigenlijk een mensen-mens bent is ook niet waarschijnlijk zonder het te forceren. Het is bij mij biologisch bepaald dat ik geen kaart kan lezen (al denkt mijn vrouw nog steeds dat ik het kan leren als ik maar m’n best doe), maar ik ben best goed in het snel scannen van tekst en het daarna begrijpen van de essentie van het verhaal. Laten we dáár dan maar ons voordeel uit halen!
Het is veel makkelijker én effectiever om de goede eigenschappen die je al hebt nóg beter te maken. Van een zeven een negen maken kost minder inspanning en frustratie, is vaak een natuurlijker proces, en levert betere en meer duurzame resultaten op dan van een vier een zes proberen te maken. Het tegelijkertijd iets proberen te verbeteren van skills die echt onvoldoende zijn is natuurlijk altijd mooi meegenomen.
Laten we het persoonlijk houden
Persoonlijke ontwikkelings plannen zouden ingezet moeten worden voor precies dat: de ontwikkeling van jou als persoon. De focus moet liggen op het individu. En als organisatie in zijn geheel zijn we verantwoordelijk voor het aanbrengen van de juiste balans in de groep van mensen die we aannemen en inzetten. Als we vinden dat er te weinig medewerkers van een bepaald type aanwezig zijn omdat de teambalans niet goed voelt, moeten we dat veranderen. Dat is een continu proces.
Tegelijkertijd moet de persoonlijke ontwikkeling gericht zijn op het versterken van de al sterke skills en waar echt nodig verbeteren van de eventuele zachtere eigenschappen. Iemand die van nature niet goed is in het presenteren voor een groep, zal daar waarschijnlijk nooit in gaan uitblinken. Maar het kan zijn dat hij of zij het delen van kennis op die manier wel erg belangrijk vindt en graag wil doen. Door dan de focus op de inhoud te leggen en met bepaalde ’trucjes’ de presentatie skills te verbeteren kan zo iemand zich toch tot een uitstekend verteller ontpoppen en zal men zijn of haar iets minder gelikte manier van overbrengen voor lief nemen.
Het gaat om de groepsdynamiek
Om nog even op het onderwerp diversiteit terug te komen. Het gaat er niet om of elke functie in principe door elk persoon ongeacht huidskleur, geslacht of wat dan ook uitgevoerd kan worden. Het belangrijkste is dat er bij het vormen van teams een goed uitgebalanceerd geheel ontstaat. Van verschillende type persoonlijkheden. Of dat nu vrouwen of mannen zijn. Of alfa’s of beta’s. Of blauwe of rode persoonlijkheden. De groepsdynamiek is het belangrijkst. Alleen dan ontstaan de mooiste oplossingen!
zo ééntje willen we er nog graag drie van …. die is héél herkenbaar; toen ik bij mijn vorige baan wegging wilden ze inderdaad een nieuwe “ik”.
Echter, met één ding ben ik het niet helemaal eens: dat men in de IT houdt van het plaatsen van mensen in hokjes. Dit zien we tegenwoordig overal terug, en het begint al op de basisschool. Kinderen moeten in een hokje passen. Model-leerling, dyslexie, autist, asperger, pdd-nos etc; het maakt niet uit, als je maar in één van de hokjes past, anders weten ze niet wat ze met je aan moeten.
Een kind is gewoon uniek, net als de IT-er.
Ook een ander aspect wat je aanhaalt zie je op de school al terug: in plaats van kinderen te stimuleren in de vakken waarin ze goed zijn, rekenen we ze af op de vakken waarin ze slecht zijn. Al ben je een kei in wis- en natuurkunde; als je door je dyslexie vieren haalt voor Nederlands en Engels kun je dat VWO diploma wel op je buik schrijven.
In het bedrijfsleven helaas te vaak vergelijkbare situaties meegemaakt: goede techneuten die worden afgerekend op hun soft skills, terwijl ze ondertussen zeer goed technisch inhoudelijk werk geleverd hebben.
Kortom, een goed en herkenbaar verhaal, wat echter (of eigenlijk, helaas) op veel meer gebieden voor komt dan alleen de IT.
Simpel, we accepteren niet meer dat we verschillend zijn.
Daarbij wordt te weinig geleerd dat we sociaal met elkaar en onze verschillen moeten omgaan.
Dat is geen ICT thema maar een maatschappelijk probleem dat globaal is.
Helaas zie geen tekenen dat het ergens verandert, in tegendeel we marcheren braaf naar de volgende katastrofe.
Ik ga nog eens op zoek naar dat stokoude spelletje, lemmings.
Het gaat inderdaad al vroeg de verkeerde kant op PaVaKe.
Hoe kunnen we voorkomen dat we als Lemmings de afgrond in storten? Is MOOC en je eigen vakkenpakket samenstellen een begin van de oplossing?
@Gijs … in mijn ogen begint het met accepteren dat sommige mensen anders zijn dat jezelf en begrijpen dat ze daarom niet meer of minder zijn dan jij
Waarom kijkt in het ene geval de hoger opgeleide neer op de vuilnisman, maar kunnen ze bij een voetbalwedstrijd wel gebroederlijk samen hun favoriete cluppie aanmoedigen?
Alles komt samen natuurlijk. En wat hier vooral samenkomt is de systeemwereld en de mentale wereld. Aan de ene kant willen we structuren en abstractie anders is het te veel en te complex. Aan de andere kant willen we juist een ieder de kans geven om te acteren in een omgeving waarin nu juist jouw sterke kanten tot zijn recht komen een bijdrage aan het geheel levert. Waar ik wel altijd voor waak, is dat het gemeenschappelijk gedragen groepsdoel (als die er is, anders heb je nog een opdracht) maatgevend is voor die systeem- en mentale werelden.
Gijs,
Goed Artikel.
Pa-Va-Ke, Maakt het artikel nog beter !
Hoe je dan wel aan de goede mensen komt ?
Tja dat is op zich niet zo moeilijk.
Stap eens af van al die voorgekookte cliche vacatures met bijhorende onzinnige eissen, en ga eens actief op zoek naar de mensen die je nodig hebt.
Meer in detail:
– Op zoek naar talent ? Wees dan eens de eerste die wel zegt wat hij daarmee bedoeld !
– Jong talent ? Waarom jong, kan een vent van 57 niet getalenteerd zijn ?
– Afgeronde HBO of WO opleiding ? Wat ??? weet je het verschil niet eens ?
– Systeembeheerder met afgeronde HBO opleiding ? Hoeveel echt goede beheerders hebben uberhaupt een ICT opleiding gedaan ? Geld trouwens algemeen voor de ICT.
– In bezit van rijbewijs. Zoek je nou een ICTer of een taxi chauffeur ?
– Onze klant is op zoek naar …. Jullie klant.. wie is dat dan ? als je de naam niet durft prijs te geven heb je kenlijk geen duidelijke overeenkomst met die organisatie.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat betreft aktief op zoek gaan naar mensen.
Ik ken zat getalenteerde lui die beschikbaar zijn. maar echt goede lui vind je niet op LinkedIn of Monsterbord want als je jezelf daar aanmeld ben je nergens meer veilig voor telefoon tereur.
Als je al eens een leuk c.v. te pakken krijgt ga dan geen bingo spelen maar kijk eens met wat voor persoon je te doen hebt en of zo iemand eigenlijk wel interesse in de baan heeft.
Houd er ook rekening mee dat goede mensen vaak redelijk inteligent zijn en niet noodzakelijk de zelfde mening hebben als jij zelf hebt.
Kan nog steeds een prima kandidaat uitkomen.
Heus er zijn goede mensen zat, het probleem om een werkelijk uitdagende vacature te vinden is significant groter.
Welicht dat zowel werkgevers als werkzoekende eens een beter en voledig transparant platform zouden moeten krijgen waarin ze tot elkaar kunnen komen.
Zonder uitzonderingen staan al die platformen vol met spookvacatures en ben je je leven niet zeker als je daar op reageert.
Gewoon een door de werkgevers opgezet systeem waar alle en ook alleen maar echte vacatures op staan en dus geen plaats is voor koppensnellers met een vlotte babbel.
Zorg ook voor HRM mensen die zelf terzake deskundig zijn.
Een HRM mevrouw die een ontwikkelaar moet aannemen zonder zelfs maar te weten wat de taak van een besturings systeem is (of nog erger de taak van de kandidaat) is vragen om ongelukken.
Ergo, zo moeilijk is het allemaal niet.
Kwestie van inovatief te werk gaan, uit je comfort zone komen.
Moet ik ook… keer op keer… nou en… wor ik voor betaald.
“Van een zeven een negen maken kost minder inspanning en frustratie, is vaak een natuurlijker proces, en levert betere en meer duurzame resultaten op dan van een vier een zes proberen te maken.”
Een straffe stelling zonder onderbouwing als startpunt. menig docent zou namelijk over deze stelling struikelen. blijf maar teksten doen en laat (ruimtelijk) inzicht en logica dan maar aan anderen over aub.
” De groepsdynamiek is het belangrijkst. Alleen dan ontstaan de mooiste oplossingen! ”
Daar zijn we weer, de samen is alles altijd beter fallacy. ook hier weer gesteld als een waarheid terwijl er genoeg praktijkvoorbeelden zijn van het tegengestelde. soms zijn kleine expert teams vele male efficienter. het leger is zich daarvan bewust en daarrom zijn en special forces en snipers enzv. die zijn vaak effectiever in bepaalde situaties.