Ik zag vorige week een lijstje van de vijftien banen met het hoogste echtscheidingspercentage. In dit lijstje van banen, aangevoerd door voornamelijk werknemers in de horeca en amusementsindustrie, staat slechts één ict-functie. Het is niet de gladde consultant, ook niet de riekende programmeur, zelfs niet de scrum-master met zijn grote waffel. Nee, het is de helpdeskmedewerker.
Waarom de helpdeskmedewerker? Het lijkt me niet bepaald een vreemdganger. Het lijkt me meer iemand die elke dag netjes om kwart over vijf naar huis rijdt in zijn Skoda Fabia, waar zijn vrouw thuis op hem wacht met een bord zuurkool, jus en een gehaktbal. Of zou hij zo in een aflevering van Jambers passen?
‘Overdag is hij de keurige helpdeskmedewerker die klanten vriendelijk te woord staat. ’s Avonds transformeert hij naar de Don Juan die de vrouwtjes op hun wenken bediend’.
Ik denk het niet. Maar wat is het dan? Hangt hij thuis ook de helpdeskmedewerker uit? Zet hij zijn vrouw thuis ook drie kwartier in de wacht? Als zij hem een vraag stelt, gaat hij haar dan ook alles in Jip-en-Janneke-taal uitleggen? Of ziet hij ergens de stekker uittrekken als ultieme oplossing?
Misschien blijft hij op zijn werk aan de telefoon altijd zeer beleefd maar kan hij dat thuis niet meer opbrengen. ‘Waarom ik het dopje van de tandpasta er niet heb opgedaan? Omdat dat verdorie niet in de SLA staat! Trut!’.
Je zou zeggen dat de helpdeskmedewerker tegen een beetje schelden bestand is. Ik sprak vorige week met een helpdeskmedewerker en als je hoort wat deze man de hele dag naar zijn hoofd geslingerd krijgt. Dat gaat van ‘eikel’, ‘prutser’ tot ‘mislukte ict’er’. (Voor dat laatste heb ik overigens netjes mijn excuses aangeboden.)
Moeten we niet iets meer rekening houden met de helpdeskmedewerker? Elke keer als we bellen, beginnen met de zin: ‘Sorry dat ik je lastig val, maar… ‘? Moet de helpdeskmedewerker ook niet, net als de secretaresse, een eigen dag hebben? Laten we in elk geval iets meer denken om onze helpdeskmedewerkers. Ze hebben het al moeilijk genoeg.
In de zeldzame gevallen dat ik de helpdesk/servicedesk nodig heb, doe ik altijd poeslief. Daarom krijg ik dingen ook zo snel geregeld voor mij.
Als je je apparatuur als een neuroot behandelt en je dienstverleners ook, dan is het niet heel raar dat je heel snel een hoop neurotische ervaringen rijker bent. Kortom, wie de schoen past, trekt hem aan. 🙂