Wie selecteert betere kandidaten: De hr-afdeling of de computer? Het Chinese it-bedrijf Seedlink beweert het laatste. In hun methode selecteert de computer met behulp van kunstmatige intelligente de kandidaten op basis van hun taalgebruik.
Er is altijd veel te doen over het selecteren van de juiste kandidaat. Vooroordelen en discriminatie liggen al snel om de hoek. Vandaar dat er een groep mensen is die pleit voor anoniem solliciteren. Anoniem solliciteren werkt alleen als iedereen anoniem solliciteert. Als anoniem solliciteren een keuze is, krijg je dat men cv’s ontvangt van Henk de Vries, Jan Dijkstra en een anonieme Turk. Rara wie wordt er uitgenodigd? De anonieme Turk natuurlijk, want zowel Henk de Vries als Jan Dijkstra zijn boven de vijftig.
Muf ruikende mensen
Ik stond vorig jaar op een arbeidsmarkt om frisse, actieve vijftigplussers voor een ict-functie te interesseren. Dan let je niet alleen op het cv, maar ook op het uiterlijk. Ik heb nog nooit zo veel muf ruikende mensen bij elkaar gezien. Het sneeuwde roos.
De Chinezen beweren nu dat je niet op basis van je uiterlijk of het bij elkaar gejokte cv moet selecteren, maar op basis van taal. Men stelt kandidaten online drie vragen. De computer vergelijkt vervolgens de antwoorden en het taalgebruik van de kandidaat met die van succesvolle werknemers binnen het bedrijf. Als je antwoorden overeenkomen met die van de succesvolle werknemers dan word je aangenomen.
Andere prutsers
Dus men vraagt bijvoorbeeld: ‘Wat spreekt je aan in deze functie?’. En dan antwoord jij met: ‘Wat is ‘deze’?’. Dan word je dus aangenomen omdat die goede systeembeheerder, die al jaren bij je werkt, dat ook altijd zegt. De uitkomst schijnt voor 85 procent te voorspellen of iemand bij een functie past en succesvol zal zijn. Voorwaarde is natuurlijk wel dat je al succesvolle mensen in je bedrijf hebt werken. Anders wordt de kandidaat vergeleken met al die andere prutsers die nu al vier jaar Agile proberen te werken.
Ik blijf het opmerkelijk vinden dat we eigenlijk de computer beter kunnen vertrouwen dan ons eigen gevoel of onze ogen.
Volgens mij moeten we stoppen met systeemdenken bij arbeidsrelaties.
Er zijn twee aspecten in een nieuwe rol, de activiteiten die uitgevoerd moeten worden (arbeid) en persoonlijke vaardigheden die noodzakelijk zijn (relatie). Het idee dat we die kunnen vatten in een spreadsheet is kul. Zowel aan de vraag- als aanbodkant. Als we alle bestaande banen zouden checken op alle aspecten waarop we nu werven en selecteren, zou de helft van de medewerkers naar huis kunnen.
Het probleem van de “arbeidsmarkt” is dat vraag en aanbod nooit op elkaar zullen en gaan aansluiten. Dat zou namelijk alleen kunnen als we de vraag en aanbod zodanig te sturen zijn dat ze ook 1-1 passen. De vraagkant wordt grotendeels gestuurd op macro economische processen en een aantal aspecten (branche, locatie, marktaandeel, etc…). Dit zijn allemaal zaken die komen en gaan. Zo ook de aanbodkant (de potentiele medewerkers): dat zijn geen mensen die hun studiekeuze of huidige beroepskeuze met een spreadsheet hebben vastgesteld. Vele kiezen een studie die ze leuk vinden (en niet waar de hoogste kans op werk in is), vele zijn in hun huidige beroep gerold (zonder een welomlijnd plan).
Beide kanten zijn niet te sturen. In een puur kapitalistische samenleving dicteert de markt het type werk. In een puur socialistische samenleving dicteert de overheid de markt. Het maakt dus niet uit hoe en wat, maar de type beroepen zijn beperkt en hebben in al hun diversiteit in elk tijdsgewricht altijd bepaalde minimale randvoorwaarden om daarin te kunnen werken. Organisaties (overheden, non-profit instellingen als commerciële bedrijven) gaan niet machanderen met de eisen die ze stellen aan de mensen die zij zoeken.
Aan de aanbodkant, zijn niet alle potentiele werknemers zodanig te herscholen dat ze elke gewenste functie zouden kunnen invullen. Ik hoor daar altijd de meeste wilde verhalen over, maar iemand die nooit verder komt dat VMBO niveau, kan je gaan dwingen tot je een ons weegt om het MBO of zelfs HBO niveau te overwegen, dat gaat gewoon niet werken. Zo ook aan de persoonlijke vaardigheid kant: het idee dat bouwvakkers om te scholen zijn voor en baan in de zorg is lariekoek. Natuurlijk zullen daar uitzonderingen zijn, maar realistisch is het niet.
Wat mij nu opvalt is dat er twee piramides bestaan zoals de arbeidsmarkt zich nu ontwikkelt: we zullen steeds hoger opgeleid moeten worden en er worden steeds meer en zwaardere persoonlijke vaardigheden van de werknemer verlangt. Terwijl aan de andere kant de groep potentiele werknemers met minder hogere opleiding en minder persoonlijke vaardigheden nu eenmaal de grootste groep is: heel scherp verwoord “niet iedereen is een Einstein of moeder Theresa”.
In mijn optiek is er maar een mogelijkheid om beide omgekeerde piramides enigszins op elkaar te laten aansluiten: beiden kanten zullen water bij de wijn moeten doen. Dus werknemers moeten wel proberen andere vakgebieden in te gaan en daar ook reële mogelijkheden krijgen (lees: geld). Aan de andere kant zullen werkgevers echt minder stringent met eisen en wensen zijn, want je kunt tot Sint Juttemis wachten, er komt echt niemand.
En on topic op het op zich wel komische artikel, “muf ruikende 50-ers”. (en ja ik ben 50) Ik begrijp dat veel mensen denken dat jong en zogenaamd energierijke beginners, veel interessanter lijken voor werkgevers. Maar volgens mij zit de samenleving niet te wachten op mensen die zich gedragen die niet bij hun passen. En de Chinezen hebben veel grotere problemen dan hun arbeidsmarkt. Een land waar nog steeds meer dan de helft keihard honger lijdt zou ik nooit als voorbeeld gebruiken.
Ik ben het deels met de vorige criticus hier wel eens. Want waar zit hem nu echt de pijn?
1. HR prof of recruiter geen affiniteit met materie
In vrijwel 95% van de gevallen is een HR prof of een recruiter helemaal niet eens thuis in de sector of materie waarvoor word gewerfd. Hoe kun je dan van ‘Talent’ spreken?
2. Gehanteerde methoden beginnen met discriminatie
Lees, zo goedkoop mogelijk en zo uitgebreid gecertificeerd als het maar kan. Klaarblijkelijk is een beetje HR prof of recruiter niet meer in staat ‘klanten’ te managen? Immers, als je begint met ‘uitsluiten’ van mogelijkheden dan niet daarna reclameren/klagen
3. Software selecteert alleen op ingegeven criteria
Software kijkt alleen naar cv’s die aan ‘criteria’ voldoen en doen zij dit niet…. tja.
4. HR Profs en recruiters die aannemen dat….?
Als je bij senior begint te denken aan overgekwalificeerd, te duur, zonder met de betreffende of reagerende senior fatsoenlijk eens in overleg te gaan, diskwalificeer je jezelf als ‘professional.’
Hier even de gewone gang van zaken waarbij misschien een beetje duidelijk word dat de software afhankelijk is van de bedenker en maker. ….
Dit even in het verlengde van vorige criticus. Het zou HR en recruitment al sieren zich bovenstaande eens ter harte te nemen. Niet dat ik die illusie heb maar toch…
kijk eens rond in een succesvol technisch bedrijf : je moet die chinees aannemen.
Ik vind het wel een grappig idee, maar ben bang dat het vrijwel net zo goed werkt als een willekeurige kandidaat aannemen die aan de criteria voldoet en hem daarna goed begeleiden. Dat laatste is veel moeilijker dan een gemotiveerde kandidaat aannemen.
Vervolgens in de proeftijd echt testen en direct hard afrekenen. En daar gaat het vaak fout. We verzachten vaak de achterblijvende prestaties omdat iemand zo aardig is of zo zijn best doet.
Gaat die computer dat oplossen? Dan moet de computer wellicht ook gaan meenemen wie zijn/haar manager gaat worden. Is er eigenlijk een differentiatie tussen lopende band werk (inwerktijd 1 uur) en complexe it-consultancy (inwerktijd 3 maanden)? Tja zo zijn er nog wel veel meer factoren die een rol spelen denk ik. De computer zal die niet allemaal oplossen.