Nepnieuws staat nu al met stip op de nominatielijst om woord van het jaar 2017 te worden. Het is bijzonder dat fakenieuws in staat is om een land te laten besluiten uit de EU te stappen of een hele natie doen besluiten een underdog op een van de machtigste posities ter wereld te verkiezen.
Het lijkt iets van de laatste tijd, maar feitelijk is nepnieuws van alle tijden. Hoofdstuk 1 van Sun Tzu’s ‘The art of war’ (500 v.C.) is voor een groot gedeelte gewijd aan deceptie (ofwel nepnieuws) en het is publiek geheim dat binnen de financiële wereld soms onverklaarbare koerswinsten door een simpel artikel of gerucht gedreven zijn.
Generieke uitnodigingen
Maar dichter bij huis gebeurt het ook. Ben je werkzaam in de it? Dan ken je het fenomeen van een mailbox die volstroomt met LinkedIn-berichten. Generiek van insteek, waarbij de afzender hopelijk nog de moeite heeft genomen om je naam erboven te zetten en deze goed te spellen. Berichten vol met ‘nepnieuws’ in de vorm van toezeggingen, beloftes en mooie verhalen. Alles om je maar zover te krijgen om op gesprek te komen.
Ik merk het ‘nepnieuws-effect’ vaak in gesprekken die ik zelf met kandidaten voer. Bij starters merk je vaak dat het beeld dat geschetst wordt over hun eerste schreden op de arbeidsmarkt ver van de realiteit liggen. Vanuit een werkgeversperspectief wat mij betreft korte-termijn denken. Persoonlijk geloof ik in het neerzetten van realistische verwachtingen en doelen van beide kanten. De professional moet open en eerlijk zijn over zijn sterke en minder sterke punten liggen. De werkgever open in wat ze samen met de professional kunnen doen om die minder sterke punten te ontwikkelen én wat realistisch gezien de mogelijkheden zijn om juist de sterke punten te benutten.
Startende AI-specialist als manager?
Enige tijd geleden had ik een startende kandidaat aan tafel die een achtergrond had in artificial intelligence (ai). Eens superslimme jongen waarbij de techniek gewoon uit al zijn poriën droop. Iemand die waarschijnlijk in staat is om op een zolderkamer een robot te ontwikkelen. Deze jongen liet mij zien dat hij een aanbieding op zak had om uit te groeien naar een afdelingsmanager binnen een commercieel technologiebedrijf.
Het is een cliché, maar iemand die inhoudelijk sterk is en daarmee de potentie heeft om specialist op zijn vakgebied te worden, is niet per definitie geschikt om mensen aan te sturen. Zelfs in de nieuwste samenwerkingsmodellen is het vanuit een leidinggevende rol noodzakelijk om mensen aan te spreken op hun functioneren en verantwoordelijkheden. Als diezelfde kandidaat mij vervolgens in hetzelfde gesprek vertelt dat hij confrontaties liever niet opzoekt, helemaal los gaat op technische vraagstukken en zich prettiger voelt als onderdeel van een groep waarin hij ‘gewoon zijn werk goed kan doen’, dan zit je niet direct met iemand aan tafel die zich heel comfortabel zou voelen in zo’n sturende rol.
Natuurlijk kunnen mensen veranderen en moet je ze de kans geven om zich te ontplooien en te groeien. Maar ik had inmiddels een uurtje gesproken met deze starter en had nu al wel een beeld dat dit een behoorlijke uitdaging zou worden. Vooral omdat hij hier zelf waarschijnlijk heel ongelukkig van zou worden. Toen ik hem vervolgens vroeg hoe hij hier nou tegenaan keek – in het licht van wat hij vertelde over zijn persoonlijke eigenschappen – zag ik zijn blik direct ontspannen. Eigenlijk vond hij het ook een rare match die voor hem gemaakt was. Maar ja, het was wel een aanbieding, en ze hadden inmiddels al drie keer achter hem aan gebeld. Dus dan moest het toch wel haalbaar zijn?
Mismatch
Onze afspraak van een uur is uiteindelijk twee en een half uur geworden. Ik ben die dag enorm veel wijzer geworden over artificial intelligence. Ook wat er nou wel en niet echt haalbaar is qua technologie en toekomstige ontwikkelingen. In ‘nepnieuws’ over ai trap ik niet meer zo snel. Uiteindelijk zijn we ook samen tot de conclusie gekomen dat wij als bedrijf hem niet de carrière konden bieden die bij hem paste.
Uiteindelijk denk ik dat ik hem ook genoeg heb kunnen meegeven over realistische verwachtingen ten aanzien van zijn carrière en ontwikkeling. Van de week kreeg ik een bericht van hem via LinkedIn. Hij is uiteindelijk beland bij de University of Austin in Texas of all places en is daar de lead developer in hun AI-team. Hij doet waar hij het beste in is op een plek die hij vooraf niet verwacht had.
Hij moest alleen nog even wennen aan de hoge mate van nepnieuws in zijn nieuwe thuisland.
Herkenbaar, maar helaas zijn beide kanten (de sollicitant en de potentiële werkgever) compleet gedrogeerd door een wereld waarin compleet onrealistische werkelijkheden de orde van de dag zijn. Misschien moet ik eens een anti promotie filmpje van mijzelf maken.
Heeft er alles mee te maken dat er nogal wat cowboys in recruiter land zijn die voornamelijk aan hun bonus denken ipv op lange termijn voor iedereen goede deals te regelen. Daar herken je ook de échte professionele recruiter aan.
Overigens mijn complimenten dat de schrijver toch de tijd heeft genomen om met deze persoon op persoonlijk vlak te schakelen en deze een duwtje in de juiste richting te geven. Helaas nog een zeldzaamheid maar je zult er nooit slechter van worden dus het valt iedereen aan te raden.