50 plus klasbak aan de bak – deel 3

Ik snap iets niet. En als ik iets niet snap dan vraag ik het anderen. De laatste tijd hoor ik regelmatig over senior it-specialisten die thuis zitten. In tegenstelling daarop zie ik ook hoe veel bedrijven moeite hebben hun it-gerelateerde vacatures in te vullen. Dat is toch raar of ligt dat aan mij? Welkom in het derde deel van deze serie.

In het eerste deel probeerden we het probleem van thuiszittende it-senioren te definiëren, in het tweede deel hebben we gekeken naar gerelateerde ontwikkelingen rond dit probleem. En misschien hebben we in dit derde deel, hopelijk op basis van jullie input, deze vreemde situatie opgelost.

Op basis van mijn eigen hersenspinsels en de input van jullie, de gewaardeerde lezer, heb ik de brede discussie ingedamd tot de volgende 3 oorzaken:

1. De ict-er is te duur, als hij niet de juiste kennis of ervaring heeft;
2. De ict-er heeft niet de juiste kennis of ervaring en is daarom te duur;
3. De ict-er woont verkeerd.

Aangenomen mag worden dat de oudere ict’er meer ervaring heeft dan de jongere. Immers, ervaring komt met leeftijd en het uitvoeren van projecten. Dat is anders bij kennis. Kennis kost tijd en moeite, maar is minder afhankelijk van tijd en leeftijd.

Als we kijken naar de top zes meest gevraagde vacatures dan ziet deze er zo uit (per voorjaar 2016 in Nederland):

1. Systeemontwikkelaar
2. Programmeur dot.net
3. Programmeur scripttalen (hoger)
4. Servicedeskmedewerker ict
5. Tester ict
6. Programmeur Java (hoger)

Nou kan het aan mij liggen, maar ik zie voornamelijk ontwikkelaars en programmeurs. Dat zijn functies waar vaak meer kennis dan ervaring gevraagd wordt. En daarom zal het zijn dat de ontwikkelaars en programmeurs die ik ‘in het wild’ tegenkom, bijna altijd substantieel jonger zijn dan ik. Andersom geredeneerd: van de oudere ict-ers die ik ken is er niet één programmeur.

Dus de boodschap aan de werkloze ict-er lijkt te zijn: kennis lijkt belangrijker dan ervaring.

Terwijl in de beleving van de ervaren ict’er juist ervaring belangrijker is dan kennis, gezien de tarieven die worden verwacht. De markt lijkt kennis te vragen, terwijl de ict’er ervaring lijkt te tariferen. Een potentiële mismatch.

De vraag is echter of kennis voor de markt daadwerkelijk belangrijker is dan ervaring, of dat dit beeld wordt gecreëerd door de selectiemethode die vandaag de dag wordt gehanteerd. Immers, ervaring toets je met ervaring en kennis met kennis. En van het gemiddelde selectiebureau en/of afdeling kan niet verwacht worden dat ze inhoudelijke ervaring hebben van alle expertisegebieden. Dus ligt toetsten op kennis voor de hand. Dit heet in de volksmond de vinkjeszetters of control F’ers. Een certificering of recent diploma is gemakkelijker te toetsen dan bijvoorbeeld je ervaring met stakeholdermanagement. Daarom wordt zelfs de ervaring vaak platgeslagen naar een vinkjeslijst: “4 jaar ervaring in de afgelopen 6 jaar bij een ministerie …”.

Worden niet – per abuis – alle kandidaat-ict’ers op dezelfde wijze getoetst en wel voornamelijk op kennis, omdat de selectiebureaus gewoon niet anders kunnen? Een selectiemethode die goed werkt voor jonge ict’ers, maar minder goed voor de ouderen. Want dan moet de oudere ict’er op alleen kennis concurreren met zijn jongere vakgenoot. Een strijd die dan verloren wordt op tarief. Of moeten we misschien weer eens vaker met de ict’er een kop koffie drinken om op die manier vast te stellen wat hij/zij in huis heeft.

Misschien werkt het huidige model van selectiebureaus goed voor de kennisgerichte markt waar de ervaring minder noodzakelijk is, en is het ‘ouderwetse’ model van netwerken wel het meest effectieve model voor de meer ervaren ict-ers. Dat neemt natuurlijk niet weg dat (ook) de ouderen hun kennis up to date moeten houden. Want “ook al is je ervaring als timmerman nog zo groot, als je geen spijker meer kunt raken, ligt het vak in de goot”.

Daarnaast – en dat geldt voor zowel jong als oud – zijn de regionale verschillen erg groot. Het zal de meesten niet verbazen dat veel vacatures zich in ‘de ruime Randstad’ bevinden. Dat betekent misschien niet dat je moet verhuizen als je lekker in Drenthe woont. (Code-kloppen kun je vaak prima remote doen). Dit betekent echter wel dat je een netwerk in de Randstad-regio op moet bouwen.

Dus samenvattend uit mijn schrijfsels en jullie reacties:

–        Houd je kennis up-to date;

• En zorg voor competenties en kennis op relevante gebieden
• Zorg dat je weet wat relevant is de komende jaren

–        Zorg voor een actief netwerk;

• Liefst regio Randstad
• Liefst op het niveau van beslissers (directeuren) of beïnvloeders (adviseurs), zodat je meer op tafel kan leggen dan de alleen de CV

Bovenstaande, zeker ietwat simpele, conclusie lijkt voor mij toch de kern te zijn van voorgaande delen uit de serie en de reacties daarop. Het geeft mij wel het idee dat je als oudere ict-er echt wel wat kan doen om je positie en kansen te verbeteren. Het is niet zo dat alleen maar oorzaken van buiten verantwoordelijk zijn voor de hoge werkloosheid. Het is een wisselwerking tussen soms mismatchende kennis bij de ict-er enerzijds en het slecht overbrengen van de juiste ervaring, door de broker, naar de klant.

Het up-to-date houden van kennis kan tegenwoordig behoorlijk eenvoudig en goedkoop: Een Nutanix specialist status kun je gratis web based behalen, op GitHub kun je gratis met code spelen en de afgelopen Citrix Solution day was ook gratis. En er zijn ook lokale ‘events’ te vinden waar kennis wordt gedeeld in een netwerkverband. Je aansluiten bij zulke netwerken loont.

Het opbouwen en onderhouden van een netwerk ligt misschien niet iedereen even goed, maar ik denk echt dat zelf de meest schuwe nerds met goed gebruik van LinkedIn en vergelijkbare tools een heel eind kunnen komen.

En met het lezen van deze post is het netwerken al een beetje begonnen!

Deze serie kwam tot stand in samenwerking met Jeroen de Lange van The Future Group, input van Ed uit deel 1, Kim Willems van Masters In IT en natuurlijk de trouwe lezers.

 Dank voor jullie denkwerk!