Internet of things (IoT) is al lang geen toekomstmuziek meer. Op grote schaal verzamelen sensoren data die ze terugsturen naar de fabrikant of leverancier. Vooralsnog worstelen bedrijven echter met het vertalen van de data naar bruikbare informatie, waardoor ons leven net iets minder snel ‘smart’ wordt. Het is aan de politiek om als eerste een einde te maken aan deze worsteling.
Het IoT is overal. Zo heeft een groot aantal autofabrikanten compatibiliteit aangekondigd met Android Auto. Deze toepassing verzamelt data over bijvoorbeeld de gaspedaalpositie, de snelheid en het toerental en stuurt deze gegevens terug naar de fabrikant en naar Google. Ondertussen meet de iPhone in de binnenzak van de bestuurder zijn of haar hartslag en bloeddruk. Eenmaal op kantoor herkent het Nespresso-apparaat diezelfde iPhone, zet het een ristretto op exact de juiste sterkte en bestelt het terloops nieuwe cups om de koffievoorraad op peil te houden.
Met de Prodigio is Nespresso een interessante weg ingeslagen op het gebied van sensortechnologie. Het opvallendste aan de Prodigio is nu nog dat het apparaat is te bedienen via een app, maar in potentie is er veel meer mogelijk. Met de ingebouwde sensoren moet Nespresso vast kunnen stellen waar het apparaat staat, wie er allemaal gebruik van maken en welke soorten koffie worden geschonken. Op die manier krijgt het Zwitserse bedrijf een duidelijk beeld van de gebruikers en kan het beter inspelen op de wensen van de doelgroep.
Big metadata-laag
Het is echter nog maar de vraag of Nespresso hierin slaagt, want al die sensoren zorgen wel voor een dataverzameling die bijna niet meer is te overzien. Bij slechts duizend Nespresso-koffiezetters met drie sensoren heb je het bij vijf gebruikers die vijf kopjes per dag zetten al over 75.000 ‘meetpunten’. Hoe weet je dan waar je wat kunt vinden, en hoe? Het ‘streamen’ van de informatie door data direct te interpreteren, is bij dergelijke hoeveelheden gegevens niet te doen.
Om uit die regentonnen met data zinvolle informatie te halen, moet je de data eerst samenbrengen en categoriseren. In de ‘oude situatie’, waarin we werkten met datawarehouses en platte databases, ging dat nog relatief eenvoudig door met templates en sjablonen enige logica aan te brengen in de dataverzameling. In het sensortijdperk hebben we voor het categoriseren van de data behoefte aan een ‘big metadata’-laag. Deze laag zorgt als het ware voor een ‘index’ waarin staat wat waar is te vinden, en hoe.
Standaard ontbreekt
Afgezien van ‘proprietary’ metadatalagen voor specifieke toepassingen is er nog geen sprake van een breed gedragen oplossing. Ook een algemeen geaccepteerde standaard die als basis kan dienen voor de metadatalaag ontbreekt nog. Vooralsnog zien we vooral wildgroei, doordat iedereen op zoek gaat naar zijn eigen oplossing om waardevolle informatie te halen uit de sensordata. Deze trend remt het ‘smarter’ worden van mensenlevens.
Er zijn wel enkele standaarden die in aanmerking komen als fundament voor de metadatalaag. Zo heeft de ISO-standaard MQTT veel potentie. Het is echter te vroeg om een standaard als winnaar aan te wijzen. Eerst moeten we nog een andere belangrijke vraag beantwoorden: hoe gaan we om met de stukjes data die een identiteit bevatten? Mag een fabrikant wel een profiel opstellen waaruit blijkt met wie ik allemaal in een kantoorpand zit, wat ik drink en hoe laat? En hoe kan ik dat als consument voorkomen? Daar is nu nog helemaal geen wet- en regelgeving voor.
Politiek aan zet
We hebben eerst wetgeving nodig waaruit een breed geaccepteerde standaard ‘tevoorschijn’ kan komen die aan de regels voldoet. De politiek is dus aan zet. Tot die tijd wordt IoT geplaagd door wildgroei.
De politiek zal pas van zich laten horen als er ‘gedoe’ is want met pro-actief beleid valt er voor hen weinig tot niets te winnen. Oftewel het wild west tafereel blijft nog wel een poosje.
De grote spelers weten al lang om met de bakken met informatie om te gaan omdat ze dit al minstens 10 jaar doen. Desondanks zal er nog zat te innoveren zijn voor met name de kleinere spelers.
IoT zelf blijft nog relatief onbekend omdat er nog steeds niet duidelijke voordelen aan zitten en er met name qua veiligheid nog veel vragen zijn die nog niet beantwoord zijn.
Wat die Nespresso betreft kan je je afvragen waarom je de volle mep mag betalen voor zo’n apparaat terwijl je ook nog eens het gebruik ervan opgestuurd wordt naar Nespresso zelf.
Die gegevens hebben een bepaalde waarde en het lijkt er vooralsnog op dat die gegevens voor niets of een habbekrats door gebruikers afgestaan worden. In hoeverre laten deze gebruikers miljarden liggen omdat ze niet beseffen hoeveel waarde deze gegevens hebben?
Aanhakend op de opmerking van Johan Duinkerken over het toestaan door gebruikers dat hun gegevens worden gedeeld met Nespresso. Denk ik (ook) dat deze modellen alleen succesvol worden als er een duidelijk toegevoegde waarde voor de gebruiker is. Stel bijvoorbeeld dat door IoT Nespresso in staat is om op tijd benodigd onderhoud te signaleren / uit te voeren, waardoor de garantie op het apparaat kostenloos met 3 jaar verlengd kan worden, dan zijn mogelijk klanten geinteresseerd om hier gebruik van te maken en krijgt Nespresso ook toegang tot andere interessante data.