Ik hoorde laatst een bekende stylist op de radio zeggen: ‘beste vrouwen, als kleren je passen, wil dit niet zeggen dat het de goede maat is’. Een super vrouwonvriendelijke opmerking natuurlijk, maar wel goed dat het eens gezegd wordt!
Voor ict-systemen zou je deze opmerking ook kunnen gebruiken. Niet elk systeem past. Ik heb wel eens aan een projectleider de vraag gesteld, nadat hij huilend vertelde dat zijn prachtige project was vernaggeld door gebruikers die, en nu citeer ik hem letterlijk, ‘te dom waren om te poepen’: Zijn je gebruikers niet geschikt voor je systeem of is je systeem niet geschikt voor je gebruikers? In het eerste geval heb je het grootste probleem. Een systeem vervangen is vaak makkelijker dan een halve afdeling ontslaan. En dan heb ik het niet eens over de kosten.
Het is de aloude vraag in de ict.: pas je het systeem aan, aan je gebruikers of anders om? Ik denk dat je er niet aan ontkomt om beide te doen. Het is helemaal niet erg om een procedure een keer aan te passen. Ik weet dat als je boven de vijftig bent dit pijn doet, en we zeggen heus niet dat je het vroeger niet goed deed, maar soms, als je een beetje meebuigt, kom je er achter dat je botten daar niet direct van breken.
Uiteraard hoort een systeem gebruikersvriendelijk te zijn. Je kunt moeilijk als je een nieuw systeem levert er ook de gebruikers bij leveren. ‘Alstublieft hier is uw nieuwe systeem en dit zijn Tom, Wilma en Jack, de nieuwe gebruikers. Ze zijn al ingewerkt.’ Maar hoe ver ga je hierin?
Twee knoppen
Iedereen die wel eens in de trein zit weet dat er ook mensen in de trein meereizen die als ze uit moeten stappen steeds maar op het verkeerde knopje blijven drukken. Dit terwijl jij erachter staat en je lippen kapot bijt omdat je niet wilt zeggen: ‘die andere knop, muts!’. Moet de NS het voor deze mensen nog gemakkelijker maken? In plaats van twee knoppen nog maar eentje: alleen openen?
Misschien moet je soms ook zeggen: ‘beste klant, jij past niet bij ons product’. Net zoals de verkoopster in de kledingwinkel af en toe moet zeggen: ‘die stretchbroek staat u niet, maar ik wil wel graag dat u hem afrekent want het model is er nu uit’. Maar ja, ik heb het al vaker gezegd: nee verkopen in de ict, daar zijn we niet groot mee geworden.
Dit artikel is ook verschenen in Computable Magazine, jaargang 49, nummer 5, mei 2016.
(On)gewild ligt er in je betoog een basis van zeer veel ongemak tot zeer veel hele hoge rekeningen. Als je weet dat er gemiddeld maar tot 40% van bijvoorbeeld het hele office pakket word benut en je dus wel voor het hele pakket kan opdraaien, dan bewijst dit je punt.
Systemen in de praktijk
In de eerste plaats is het natuurlijk ‘de baas’ die een beslissing neemt op basis van hetgeen hij denkt dat nodig is om winstgevende productie te draaien. Eerlijk is eerlijk, laat je daar namelijk een soort ‘consensus’ model op los dan gaat de meter al snel lopen. De verkoper staat daar dan handenwringend bij en haalt alles uit de kast om die verdeel en heers vooral gaande te houden. Kassa.
Een programma is vooral bedoeld zaken te vereenvoudigen en te versnellen. Kijk dan in de eerste plaats naar wat noodzakelijk is daarna naar wenselijk. Want soms is een besluit iets niet te laten aan passen of te laten programmeren net zo valide namelijk. En juist dat aspect is weinig commercieel wanneer je als leverancier eens nee zegt.
Een goede projectmanager en eerlijk gezegd elke professional zou tegen een klant moeten zeggen waar het op staat. Ik begrijp dat het commerciële belang loodrecht staat op een dergelijke opmerking, maar het is gewoon niet anders. Overigens op lange termijn zullen een aantal klanten bij je terugkomen en wellicht nog beter naar je luisteren bij een nieuw initiatief.
En natuurlijk heeft Jacob gelijk dat je moet meebuigen (beide kanten op), want zo’n ict systeem is natuurlijk gewoon een jas die je aan het passen bent. Nieuwe pantalons laat ik ook altijd op lengte snijden: zo raar is dat niet. Op het moment dat de kleermaker je hele broek aan het verknippen is en jij met je gewicht zodanig aan het jojo-en bent dat bij elke nieuwe pasbeurt de kledingverkoper zijn lach niet meer kan inhouden, moet je er misschien de brui aan geven.
Ja natuurlijk. De NS had in de trein ook 1 (één) knop kunnen maken. Immers knoppen in software kunnen ook grijs worden als je ze niet hoeft in te klikken? Een knop die de deur opent als hij dicht is en dicht doet als hij open is zou voldoende moeten zijn. Maar ja, dan zou je veronderstellen dat de mensen bij de NS net zo goed nadenken als de schrijvers van software…..