Peter Hoekstra is een directe, maar vooral openhartige man. Hij is een man van extremen: het is alles of niets. Hoekstra vertelt open over zijn carrière, zijn persoonlijke leven en over het vrijwilligerswerk, waar hij nog liever zijn werk van zou maken. Teleurstellingen kent hij niet en persoonlijke triomfen bestaan niet. Channelweb nam de director international sales van Lancom Systems onder vuur.
Kan je kort iets vertellen over je carrière-pad tot nu toe?
Toen ik op mijn negentiende stopte met school, kwam ik terecht bij de NMB Bank (tegenwoordig de ING). Daar vond ik leren leuk en wist ik waarvoor ik het deed, terwijl ik leren op school niets vond. Daarna heb ik nog bij verzekeringsmaatschappijen Reaal en Allianz gewerkt. Op een gegeven moment werd ik benaderd voor een salesfunctie in de it, bij distributeur van softwareoplossingen CDG Europe. Ik had, en heb eigenlijk nog steeds, helemaal niks met it, maar ik ben daar toch aan de slag gegaan als sales manager. Toen de directeur wegging, volgde ik hem op. Uiteindelijk is het bedrijf verkocht aan Tech Data en heb ik daar ook nog een tijdje gewerkt.
Ik besloot na dertien jaar de it-distributie-markt te verlaten om te reizen. Tijdens mijn reizen heb ik vrijwilligerswerk gedaan en dat beviel zo goed dat ik er mijn werk van wilde gaan maken. Ik heb nog gesolliciteerd bij een bedrijf dat ondernemingen in derde wereldlanden vooruit helpt, maar ik werd niet eens uitgenodigd voor een gesprek. Misschien was ik wel te oud, ofzo. Daar baalde ik heel erg van, maar ik moest op zoek naar iets anders. Toen kwam Lancom op mijn pad en daar ben ik nu director international sales.
Je zegt dat je niks hebt met it, maar hoe is het dan om in een it-wereld te werken?
Ik vind het geweldig wat it kan, maar ik had net zo goed directeur van een koekjesfabriek kunnen zijn. Het gaat erom dat je met zijn allen naar een doel toewerkt en dat je een groep leidt naar iets wat een succes is. Dat vind ik mooi. Je moet wel weten hoe je de business case moet opbouwen, maar mijn kwaliteit ligt niet bij hoe het in detail moet worden opgelost.
Je vertelt dat je vrijwilligerswerk hebt gedaan. Hoe ben je daarbij gekomen?
Toen ik wegging bij Tech Data, wist ik dat het een tijd zou kunnen duren voordat ik een baan zou vinden die voor mij, maar ook voor mijn nieuwe werkgever zou kloppen. En hoe vaak komt het bovendien in een leven voor dat je weer heel veel tijd hebt? Dus ik besloot om elke keer zes weken aan één stuk door op reis te zijn en daarna weer terug in Nederland te zijn. Dat deed ik onder andere voor mijn zoons zo. Maar op mijn reizen, of vakantie, wilde ik wel iets nuttigs doen. Dat heb ik sowieso wel met vakanties: Ik kan niet drie weken ergens op een strand kunnen liggen, maar ik kan wel drie weken echt iets doen. Dus ik heb me onder andere bezig gehouden met microkrediet in Ghana en shark conservation in Fiji. Bij dat laatste beplantten we de Mangroven samen met de plaatselijke bevolking, om de haaien in dat gebied te behouden. Haaien zijn namelijk nogal belangrijk voor de flora en fauna.
Bij welk bedrijf zou je nooit willen werken?
Volgens mij kan je alleen maar antwoord op die vraag geven als je bij dat bedrijf hebt gewerkt. Vanuit politieke redenen zou ik nu natuurlijk mijn grootste concurrenten moeten noemen, maar dat doe ik niet. Ik zou in ieder geval niet bij een heel grote organisatie willen werken, omdat je dan een minder grote impact kan hebben. Maar andersom gebeuren er ook weer heel gave dingen bij grote organisaties. Het is lastig… Ik zou in ieder geval nooit meer bij een verzekeraar willen werken. Het is een beetje saai en de lucht is uit dat soort organisaties. Ik heb het idee dat alle innovatie daar uit is gesloopt.
Wat weet je nu wat je vijf jaar geleden nog niet wist?
Ik ben, geloof ik, een stuk socialer geworden. Ik houd van ontzettend van ongenuanceerd zijn. Om een voorbeeld te noemen: toen er vroeger aan me werd gevraagd wat ik wilde worden, antwoordde ik ‘directeur’. Als ze dan vroegen waarom ik dat wilde worden, zei ik ‘omdat ik het beter kan dan die sukkel die er nu zit. Mensen zeiden toen: dat kan je echt niet zeggen, Peter. Mijn reactie was dan weer ‘Ja, maar dat vind ik’.
Met zo’n houding als die van mij is het ook wel grappig om bij een Duits bedrijf te werken. Duitsers zijn veel beleefder.
Wie heb je het laatst gebeld en waarom?
Dat moet gisteren vanuit Londen zijn geweest (Hoekstra pakt zijn telefoon erbij). Oh, ik was met mijn zwager aan de telefoon. Hij vroeg me of ik de volgende dag nog zou gaan voetballen. Eens in de maand ga ik in het doel staan, want rennen in het veld lukt niet meer, omdat ik eigenlijk aan mijn knie moet worden geopereerd. Maar dat stel ik zo lang mogelijk uit. En voordat ik mijn zwager aan de telefoon had, ben ik gebeld door mijn zoon van dertien, zie ik. Hij heeft sinds gisteren een telefoon en stalkt me sindsdien.
Je woont op een boerderij/paardenpension. Hoe komt dat zo?
Mijn ex-vrouw wilde graag een paard. Maar dat gaat een beetje lastig, want dat is iets waar je iedere dag naartoe moet. Maar ik vind het wel leuk om wat te klussen en ik houd van dieren, dus ik maakte een soort boerderij. Zij startte daar een pension, maar uiteindelijk wilde zij weer naar de stad en ben ik op de ‘boerderij’ blijven wonen. Ik vind het geweldig, omdat ik daar de rust kan opzoeken. Ik ben echt een mazzelaar.
Hoe zouden familie en collega’s jou omschrijven?
Ik denk dat mijn collega’s een beter beeld van mij hebben dan mijn familie. Ik heb namelijk niet zoveel familie en ik zie hen ook minder vaak. Maar ik weet niet zo goed wat ze van me denken. Het kan zijn dat ze me een botte lul vinden, maar het kan net zo goed zijn dat ze me relaxed vinden. Ze zouden me misschien omschrijven als eerlijk, direct en duidelijk, maar niet bazig ofzo. Ik kan met iedereen wel een biertje drinken. Ik kan me het ook wel weer voorstellen dat mensen moeite hebben om me in te schatten.
Waar zien we je over vijf jaar terug?
Het liefst als gitarist van Pearl Jam, maar ik kan geen gitaar spelen. Het kan zijn dat ik het nog een tijd lang heel erg naar mijn zin heb bij Lancom en er zit ook nog genoeg potentie om ontzettend te groeien. Ik heb niet de ambitie om weer een team van vijftig man aan te sturen. Ik zou het dus ook niet leuk vinden als het bedrijf té groot wordt. Ik denk dat hoe ouder je wordt, hoe minder je ambitie vertaalt als ‘meer en groter’. Het lijkt mij dus leuker om nu iets anders en kleinschaliger op te zetten en dat te laten groeien. Succes komt in vele soorten en maten. Een klein bedrijfje in Ghana helpen kan leuker zijn dan een hele grote deal sluiten. Als iemand mij morgen mee zou vragen om de wereld over te reizen voor vrijwilligerswerk, dan zou ik dat doen.
Wie zou je wel een dagje willen zijn?
Ik zou wel eens een dag een engineer of presales man willen zijn, zodat ik eens wist hoe het echt werkt. Om te snappen hoe ver kennis kan gaan en hoeveel er voor nodig is om zo’n klein boxje te doorgronden en te ontdekken hoe het allemaal in elkaar zit. Zodat je echte oplossingen kan bieden voor bedrijfskritische it. Dat vind ik zo mooi.
Ik heb ook echt respect voor wat een ieder doet. Het is niet zo dat hoe hoger je functie is, hoe moeilijker het is. Mijn receptioniste heeft bijvoorbeeld net zoveel problemen als ik. Een postpakketje dat niet aan komt, geeft net zoveel stress als een klant die niet betaalt. De impact is alleen anders.
Wat zijn je grootste teleurstelling en triomf geweest?
Ik heb volgens mij niet echt een grote teleurstelling. Natuurlijk lukt niet alles en gaat niet alles zoals je wil, maar ik heb nooit ergens spijt van gehad. Ik baalde natuurlijk toen ik niet door de sollicitatieprocedure bij dat vrijwilligerswerk heen ben gekomen. Dat heeft met passie te maken.
Voor ‘mijn grootste triomf’ geldt eigenlijk hetzelfde. Zakelijk gezien vind ik dat iemand het nooit alleen doet. Bij sales wordt een deal vaak als een eigen triomf gezien, maar dan vergeten ze dat er veel productontwikkeling en dergelijke vooraf aan is gegaan. Wat ik wel ontzettend gaaf vind om te doen is een bedrijf helpen op te klimmen op het moment dat het zich in ‘een ramp’ bevindt. Dan kan ik wat betekenen, en kan ik echt wat doen. Je moet dan risico’s nemen en is het alles of niets. Dan voel ik dat ik midden in het leven sta en heb ik zoiets van: I feel alive.
