Met de komst van omnichannel klantcommunicatie is één ding pijnlijk duidelijk geworden: Het document als bron van data is niet langer houdbaar. Natuurlijk hadden we al veel langer geleden afscheid moeten nemen van dit fenomeen, maar wat betekent het nu eigenlijk?
Digitaliseren van analoge (lees: meestal ergens anders afgedrukte informatie) is leuk, maar het is slechts een hinderlijke stap in de richting waar we echt naar toe willen: digitaal authentiek werken. Het scannen van door een computer geprint document is eigenlijk waanzin; die scanoplossing had een integratieoplossing moeten zijn! Scanners moeten zo spoedig mogelijk naar het museum, vlak naast de faxmachines en de screenscrapers op de afdeling ‘Integratiedwalingen’.
Digitaal authentiek
Wat betekent nu eigenlijk digitaal authentiek? En waarom helpt het organisaties om efficiënter, sneller en met minder fouten met de klant te communiceren, ja zelfs de klant centraal te plaatsen? Digitaal authentiek betekent dat informatie een digitale ontstaansgeschiedenis heeft en vervolgens gedurende het hele verwerkingsproces digitaal blijft.
Dit betekent dat we niet langer documenten ontvangen (op papier geprint door de ander en daarna lokaal ingescand, of ‘digitale documenten’ zoals pdf’s), maar digitale ‘records’ ontvangen; berichten dus. Berichten die niet als documenten, onveranderd worden opgeslagen als extensie op de meer traditionele records, maar juist genormaliseerd en als records opgeslagen worden. Het document zoals we dat kenden, moet als ‘verschijningsvorm’ worden behandeld en niet meer als bron. De berichten zijn het transportmedium.
Ook eigenlijk een verschijningsvorm dus. Waarbij we stilletjes hopen dat de papieren verschijningsvorm van berichten langzaam zal uitsterven. Alleen nog even alle 75-plussers een DigiD en Berichtenbox aansmeren :-).
Immutable architecture
De informatie uit deze berichten wordt dus als genormaliseerde data in relationele, niet-relationele en event databases opgeslagen. Deze informatie wordt telkens verrijkt door de processen die plaatsvinden; de klant die een tweet stuurt, een webformulier invult, een app start of een notificatie krijgt om actie te ondernemen. En door middel van internet of things (IoT) zelfs soms ongemerkt informatie deelt die onderdeel vormt van een ketenproces. Al deze informatie bij elkaar vormt het dossier van bijvoorbeeld een klantcase. Door dit op basis van immutable architecture (wijzig geen informatie, maar voeg er telkens aan toe) te doen, ontstaat een uitstekende records database waarbij telkens perfect is terug te herleiden wanneer en hoe de informatie ontstaan is. Auditability en compliance zijn dan veel gemakkelijker te realiseren en te borgen.
Deze informatie is niet meer in een traditionele silo-database op te slaan en met een bijbehorende silo-applicatie te onderhouden. Hier zijn andere architecturen en oplossingen voor nodig. Oplossingen die met grote hoeveelheden data overweg kunnen en deze eenvoudig kunnen presenteren en event-driven, omnichannel actie kunnen ondernemen. De technologie is er klaar voor. Nu nog de it-afdeling zo ver zien te krijgen dat er ingezien wordt dat dit de toekomst is en dat de organisatie zich hiervoor klaar gaat stomen. Laten we als it’ers ervoor gaan zorgen dat het woord document snel een archaïsch woord wordt.
Gijs,
Natuurlijk kun je CRUD principe overboord gooien maar ik ken een aantal organisaties die met een gerechtelijk bevel aan hun broek toch hun informatie huishouding herzien. Zolang archivering van informatie nog steeds out-of-band van het proces is dan raak je al gauw de ‘derdenverstrekking’ als de contextuele informatievertrekking verloren gaat.
Ai, ik denk dat jullie het einde van een tekstdocument als bron bedoelen.
ISAD(G) Algemene Internationale Norm voor Archivistisch Beschrijven (2004)
Document is: Vastgelegde informatie ongeacht medium of kenmerkende eigenschappen.
Zo kan o.a. een geluidsfragment, een afbeelding of video-opname ook een document zijn.
@Gijs, natuurlijk loopt de overheid (en de rechterlijke macht) altijd achter feiten aan.
Besef dat we vroeger hele bakken aan brieven en epistels kregen (waar vaak niemand een hout van snapt). 80 a 90% van al deze epistels waren niets anders dan kennisgevingen. Een update van een contract, een mededeling van vergoedingen, veel reclame, etc… Vaak allemaal informatie, die achteraf nog opgestuurd wordt “zodat het dossier klopt”. Natuurlijk weet je dat je contract wordt verlengd, als je je mond houdt, en die vergoeding was ook geen onbekend gegeven, daar je gebruik hebt gemaakt van die behandeling. Als je brief ontdoet van de teksten, blijven die “records” gewoon over.
Er zijn maar een paar “formele brieven” waar een actie jouwerzijds op wordt verlangd. Maar ook dat zijn records: of ze willen nieuwe informatie van je of je moet een wijziging of keuze maken in bestaande informatie.
Overigens is er nog een fase die na de “record” fase, nog veel meer impact gaat hebben. Daadwerkelijke integratie van informatie of het op een hoger abstractieniveau informatie saneren. Integratie van informatie gebeurd nu al door veel overheidsdiensten, maar ook in winkels zie je het. Overheidsdiensten koppelen allerlei registers, zodat logische verbanden ontstaan, waardoor fraude kan worden tegengegaan. Winkels doen het met je smartphone. De belastingdienst doet het met de deels vooraf ingevulde belastingaangifte.
Bij het saneren van informatie, moet je niet op informatie niveau blijven hangen, maar op de toepassing en reden ervan. De reden waarom onze gehele belasting- en toeslagenhuishouding zo ingewikkeld is, is van politieke aard: vele kabinetten stapelen (koopkracht)maatregel op (koopkracht)maatregel en al die regels vinden hun weg in de wirwar van belastingen en toeslagen. Als de politici eens het lef hebben om de discussie over uitgaven te voeren en niet meer over de inkomsten, dan hebben we een gesprek. Maar stel dat het lukt, dat zouden al die maatregelen niet meer bestaan. Dat scheelt heel wat “record” management. Sterker nog, de vraag is waar het überhaupt over gaat.
Een ingescand document is immutable. Zelf probeer ik ook immutable instances te gebruiker (VM / Container). Dus niet updaten, maar nieuwe configuratie live zetten en swappen.
Dat principe probeer ik ook toe te passen op data. Gewoon steeds nieuwe data wegschrijven en dan in je query’s steeds het laatste record tonen.
Helaas wringt dat nog aan alle kanten. Het lijkt zich nog niet voor alle situaties te lenen en zeker niet in een relationele database. Als je daar een paar fundamentele ontdekkingen hebt gedaan, hou ik mij aanbevolen!
En zijn digitale files is toch uberhaupt al een virtualisatie?
“IT afdelingen zover zien te krijgen dat ingezien wordt …”, “organisatie klaar stomen”
Hoe zou dat gaan ?
Zeg IT afdeling, wat raden jullie ons, de business aan ? Je weet wel, met onze smartphones swipe time-to-marktet, disruptive, keyperformance datalake automatiseringskennis,
Men wil gewoon kunnen printen, laagste prijs per A4, en daar richt de markt zich dan ook op.
Je mag blij zijn als je niet zelf weggesourced wordt.
Ik heb niet gezegd dat het makkelijk is en pijnloos zal zijn 🙂
Ik heb niet gezegd dat het makkelijk is en pijnloos zal zijn 🙂
Gijs,
Voorbeeld van het ongemerkt delen van informatie in het ketenproces is de Hollandse ‘Snowden’ case waarin een intern communicatieorgaan van de MIVD publiekelijk gemaakt en Privacy Impact Assessement achteraf gedaan werd:
https://www.truste.com/resources/privacy-research/safe-harbor-vs-gdpr-infographic/
Best grappig dat proces hier nog precies is zoals Dino zegt, uitprinten om vervolgens met een pot tipp-ex deze informatie onleesbaar te maken omdat pseudo-anonimiteit met (laten we zeggen encryption voor bepaalde attributen) in een digitaal dossier nog steeds een belofte is.