Leverancier van videoconferencing-diensten VisionsConnected biedt een re-integratie-traject voor werkzoekenden binnen hun maatschappelijk verantwoord ondernemen-strategie. Werknemer Eelco heeft via dit traject uiteindelijk een vaste baan bij het bedrijf gekregen. Daarnaast vertelt oprichter en ceo Raymond Alves over dit traject en over de voldoening die dit oplevert.
VisionsConnected is een leverancier van videoconferencing diensten uit Amsterdam met vestigingen over de hele wereld. Het bedrijf zet onder andere via menselijke bemiddeling videoconferenties op voor bedrijven. Het uitgangspunt van het bedrijf is volgens oprichter en ceo Raymond Alves sinds de oprichting in 2007 duurzaamheid en maatschappelijk verantwoord ondernemen geweest. ‘We bedachten namelijk ‘we gaan een hoop gereis voorkomen met onze videoconferentie-diensten en daarmee zijn we groen bezig’. Investeerders hebben toentertijd ook in ons geïnvesteerd juist omdat we ‘groen’ waren.’
Toen VisionsConnected eenmaal op stoom was, begon Alves zich af te vragen wat ze als organisatie verder konden doen om maatschappelijk verantwoord te ondernemen. ‘We willen dat onze medewerkers ook inhoudelijk kunnen groeien en zo zijn wij het re-integratie-traject ingerold. Op die manier kunnen we wat betekenen voor jonge mensen die niet makkelijk hun weg kunnen vinden op de arbeidsmarkt.’
Mensen die bij het UWV terecht zijn gekomen, omdat zij geen baan kunnen vinden en/of omdat zij vanuit een Wajong-traject komen, belanden in een re-integratie-traject. Dit traject begint, bijvoorbeeld bij Rentree re-integratie of Emma-at-work, met een beroepskeuzetest om te ontdekken wat voor soort banen goed bij iemand zouden passen. Vervolgens kunnen deze mensen solliciteren op passende vacatures. Ook begeleiden deze partijen het sollicitatieproces, zowel voor de kandidaat als voor de werkgever.
Doorgroeimogelijkheden
‘Bij VisionsConnected laten we hen veelal instromen als videoconciërge’, zegt Alves. In deze functie zetten werknemers videoconferenties op tussen klanten uit verschillende landen. Alves legt uit dat ze voor deze functie hebben gekozen, omdat men hierin de dynamiek van de werkprocessen leert kennen. ‘Op basis van de eigen interesses en inzet zijn hier doorgroeimogelijkheden. Na een eerste periode kan men dan ook echt in dienst komen bij het bedrijf.’
Op dit moment heeft VisionsConnected drie werknemers die via het re-integratie-traject zijn binnengekomen. Van Alves mogen dit er in de toekomst nog een stuk meer zijn. ‘Het traject geeft ons hele kundige, dankbare en gemotiveerde collega’s. En dat is heel mooi om te zien.’
Eelco
Eelco is zo’n medewerker die via het traject in dienst is gekomen. Hij legt uit dat hij zijn school niet had afgemaakt, banen was kwijtgeraakt en hij nooit heeft kunnen ontdekken waarom dat zo was. Totdat hij ontdekte dat hij ADD heeft en hoogbegaafd is. Via Rentree kwam hij als videoconciërge te werken bij VisionsConnected.
Na een poosje begon hij steeds meer support-gerelateerde zaken op te pakken. Dit resulteerde na een jaar in een fulltime contract als support engineer. Na zijn eerste jaarcontract besprak hij zijn ambities met zijn manager en kreeg hij een nieuwe rol als project support engineer. Vanuit deze rol kan hij langzaam wennen aan het proces van project management en meer leren over de operationele kant van het bedrijf.
Onderschat het niet
Alves geeft aan dat toen hij aan het traject begon, wel had onderschat hoeveel er bij zou komen kijken. ‘Je denkt vooraf dat het enige wat je moet bieden een plek en wat begeleiding is, maar dat was toch wat anders. Mensen komen niet zomaar aan de rand van de arbeidsmarkt te staan. Je krijgt te maken met mensen die bijvoorbeeld bepaalde angsten hebben die de gemiddelde persoon niet heeft.’
Volgens Alves gaat het dan ook echt niet altijd goed. ‘We hebben wel eens iemand aangenomen die vervolgens op de eerste dag toch te veel angst had om echt te beginnen. Maar gelukkig sta je er niet alleen voor en zijn er instanties die ondersteunen bij de begeleiding. De frequentie van die ondersteuning neemt wel af, maar dat houdt nooit helemaal op.’
Het is hierbij volgens hem wel belangrijk om geen koudwatervrees te krijgen. ‘Denk niet ‘waar begin ik aan?’, maar ga het gesprek met hen aan. Durf die ontmoeting aan te gaan, laat je daardoor niet afschrikken en word ook niet nerveus als het derde gesprek nog niks is.’
Word niet overmoedig
In de meeste gevallen gaat het traject goed. Maar Alves wijst ook op de valkuil die in zulke situaties kan schuilen. ‘Bij andere werknemers zou je hem of haar meer werk geven wanneer het heel goed gaat. Maar dit zijn wel mensen met een geschiedenis. Van hen kan je niet verwachten dat ze binnen een half jaar hetzelfde aankunnen als een gemiddelde medewerker.’ Hij adviseert andere organisaties die aan een dergelijk traject mee willen doen dan ook om in die gevallen niet overmoedig te worden.
‘We leggen echter geen blokkades op en het is mooi om te zien hoe iemand dan uit zijn schulp kruipt. Als je dan die persoonlijke verhalen van hen hoort, dan raakt mij dat echt. Ik had nooit gerealiseerd dat dat zoveel voldoening geeft.’
Ooit heb ik ook een reintegratie gedaan.
Een individuele. Daarvoor was een IRO Individuele Integratie Overeenkomst nodig. UWV zou zich zo meer op de kernactiviteiten kunnen richten : geld verkwisten en dat weer bezuinigen op uitkeringen.
Goed, ik dus een plan gemaakt dat ik een paar examens zou doen die in mijn vak gewild zijn. De bijbehorende cursus die 5 tot 10 maal duurder was dan het examen zelf, die hoefde ik niet. Ik zou zelf studeren en als ik eerste keer zakte, dan was dat mooi een soort proefexamen. Was ik toch veel goedkoper uit.
Nu nog een reintegratie bureau vinden.
Dat was niet eenvoudig.
Op het plan viel niets door het bureau te verdienen.
Het was te efficient.
Uiteindelijk deal gemaakt met een bureau 120 km ver van mijn woonplaats, dat mij voor 2000 euro extra nog wat vage coachingsgesprekken zou leveren. Ze helpen echt, werd me gegarandeerd 🙂 Zelf had ik voor mijn plan maar 1000 euro nodig. Ik vond het wel goed, de werkgevers keken naar die vakdiplomas en de kosten van die examens werden vergoed. WinWin heet dat dan in projecttermen, wat betekent dat een derde groep die buiten projectscope gesteld wordt, het allemaal kan bekostigen. De geachte lezer.
Ik las net nog iets over een bus vluchtelingen die werd tegengehouden door iemand die
bang was dat Nederlandse banen door hun zouden worden ingepikt.
Zo zie je maar. Een stoet FTE’s die uit Siria komt lopen, alles achterlatend, om een toekomst te hebben
in een land waar men te belazerd is om op de eerste werkdag te verschijnen, ook al wordt je er naar toe geduwd met paar duizend euro in de reet.
Zo, uit mijn schulp gekropen. Dat moet een hoop voldoening geven.