Voor wie de Zembla uitzending van 2 september 2015 niet heeft gezien: de grootste systeemintegrator in ons land, Capgemini, voert in India projecten voor klanten uit die totaal mislopen voor de klant maar zeer lucratief zijn voor Capgemini zelf. En de opdrachtgevers, de SVB voorop, vinden dat telkens uitstekend.
Op de universiteit werd mij geleerd hoe je een organisatie zo vormgeeft dat ze bestuurbaar is. Essentieel daarbij is functiescheiding, het zodanig opknippen en verdelen van taken en verantwoordelijkheden dat er geen waarde aan een organisatie wordt onttrokken. Daarbij werd meteen verteld dat er geen kruid is gewassen tegen samenspanning. Als functionarissen die elkaar moeten controleren gemene zaak maken houdt alles op. De Zembla uitzending laat zien wat er gebeurt als topmanagers met elkaar samenspannen: iedereen gaat dan vrijuit.
Samenspanning: horizontaal en verticaal
Zembla’s eerste uitzending over ict-fraude door Ordina suggereerde onbedoeld dat de samenspanning vooral tussen ict-bedrijven plaatsvindt. Bij dergelijke horizontale samenspanning tillen bedrijven samen de opdrachtgever, soms met inschakeling van corrupte lagere ambtenaren. De bedrogen overheidsorganisatie is dan slachtoffer, misschien zwak en onbekwaam, maar wel integer.
In de tweede uitzending corrigeerde Zembla het ontstane beeld. Dat was enorm belangrijk omdat het beeld van bedrogen ambtenaren een dwaalspoor is. Je krijgt dan remedies als ; betere procedures’, ‘meer toezicht’, ‘meer opleidingen inkopen’, precies de adviezen waar de Commissie Elias al mee was gekomen. Ook de Autoriteit Consument en Markt (ACM) trapte erin: zij kondigde een onderzoek aan naar ict-misstanden.
Ik probeerde om het verkeerde beeld van wat er mis is weg te krijgen. Ik vroeg belet bij de ACM en vertelde dat publieke ict-fraude nagenoeg altijd verticale samenspanning is: afspraken tussen ict-leverancier en publieke opdrachtgever. Ook schreef ik een artikel op computable.nl. De mensen van de ACM hoorden mij aan en zeiden dat verticale samenspanning zaak is van het Openbaar Ministerie, niet van hun. Ik vroeg ze retorisch of zij dachten dat het OM zichzelf zou gaan vervolgen als de kongsi tussen ict-bedrijven Ordina en Quint waarover Zembla had bericht door hun opdrachtgever, het OM zelf zou zijn opgezet.
Nu laat Zembla alsnog zien hoe verticale samenspanning werkt. En op het moment dat ik dit opschrijf komt de NRC met een hoogst welkom bericht: het ACM onderzoek heeft niets opgeleverd. Mooi zo.
Verticale samenspanning: het ultieme bederf
Samenspanning tussen leveranciers en opdrachtgevers is veel ernstiger dan tussen leveranciers onderling. Er zijn dan namelijk altijd functionarissen van de klant betrokken, meestal beslissers, mensen uit de ambtelijke (sub)top, bestuurders. Vriendschap en voortrekkerij worden beloond met geld, weekendjes Schiermonnikoog, offshore bordeelbezoek in Bangalore of een marktconform beloonde baan bij het ict-bedrijf. Ik hoor ook van bestuurders die, murw geworden door verziekte (aanbestedings)regels en gegijzeld door hun ict-leveranciers, lijden aan een ict-variant van het Stockholmsyndroom.
Ongeacht het motief van de opdrachtgever is het in bed kruipen met een ict-leverancier het ultieme bederf. Alles wordt er mee besmet, ook de top van het landsbestuur. Als uitkomt dat de bestuurders van de SVB gemene zaak maken met Capgemini dan heeft de verantwoordelijke bewindspersoon, mevrouw Klijnsma, een groot probleem. En dus komt het ambtelijke apparaat in beweging om zaken in de doofpot te houden. Zo verspreidt het bederf zich verder. We willen fouten toedekken, niet ervan leren. Als abstract belastinggeld botst op concrete politieke belangen is de uitkomst steeds dezelfde.
Samenspanning bij de SVB: de Capgemini factuurcarrousel
De Zembla uitzending gaat over het mega faalproject MRS. Onder de door Zembla besproken wantoestanden is de uitsmijter dat de programmamanager van de SVB een zzp’er was, die werd ingehuurd door … Capgemini. Deze Joop G, op wiens conto betalingen van tientallen miljoenen belastinggeld aan Capgemini staan, stuurde zijn rekeningen dus aan datzelfde Capgemini, het bedrijf dat hij namens de SVB moest aansturen. Zo’n factuurcarrousel is ongehoord en haast onverklaarbaar. Een deel van de verklaring is dat de SVB in haar maag zat met G’s ‘salaris’ van drie keer Balkenende. Liever de kat op het spek gebonden dan gedoe over topbeloningen, zo lijken bij SVB de mores.
Overigens was G volgens sommigen ook een mol bij de SVB voor Ordina – geheel in de lijn van Zembla deel 1. G werkte via Ordina voor de SVB totdat Capgemini totaal onverwacht de aanbesteding voor MRS won. Een goed ingevoerde bron speculeert dat G acteerde als ‘dubbelmol’ voor Capgemini. Zoals steeds valt er niets hard te maken, maar ik vernam dat de verbijstering bij Ordina totaal was toen de SVB koos voor Capgemini.
De factuurcarrousel G-Capgemini was een publiek geheim. Toen ik als buitenstaander over SVB-MRS ging schrijven [1, 2] kreeg ik meteen informatie van een SVB-manager. G zou elke factuur van Capgemini per omgaande tekenen. Verontruste-boze-woedende SVB’ers werden afgewimpeld met de mededeling dat Capgemini de fouten wel zou repareren.
Het is goed om hier op te merken dat echte misdrijven bij verticale samenspanning nauwelijks zijn hard te maken. Je voelt dat de kluit belazerd wordt, maar juist omdat alles in het halfduister gebeurt is er steeds een alternatieve verklaring voor schijnbaar corrupt gedrag. ‘Gedoe met betalingen voor niet werkende software? – Best moeilijk om streng en rechtvaardig om te gaan met een bevriende broodheer.’ Zelfs als in het contract tussen G en Capgemini zou staan dat G geld zou krijgen voor een snelle betaling van facturen zou er vermoedelijk nog geen strafbaar feit zijn. En zoals elk faalproject liep MRS jarenlang door, zodat het SVB bestuur ruimschoots gelegenheid had om in te grijpen. Maar ach, ict-projecten lopen wel eens mis en het ministerie dekt enthousiast de aftocht. Volgens het persbericht waarmee het stoppen met MRS werd aangekondigd was de software van Capgemini toch al achterhaald. Het feit dat Capgemini zich had vastgeprogrammeerd was eigenlijk een meevaller. Priceless.
Samenspanning: meer, meer, meer
De SVB en G beweren dat de laatste geen carte blanche had. G had namelijk een gelijkwaardige interne rechterhand: Ron R. R. controleerde G. Jammer dat het ook publiek geheim was dat G en R samen een bedrijfje, ‘Tranzzition!’ genaamd, hebben. Dus weer een kat-op-spek situatie. De merkwaardige website van dit bedrijf zegt niets over wie er achter zit – publieke geheimen vergen enige discretie.
Waarom zo te koop lopen met een dubieuze zoniet verdachte constructie? Het kan zomaar dat Tranzzition! gebruikt werd als vehikel om inkomensverschil tussen ondernemer G (280 euro per uur) en ambtenaar R (schaal 18?) te vereffenen. Let wel: ook al is het zo, het is niet strafbaar. Je bent samen in zaken dus zoiets mag gewoon. Alles is gemeld bij de KvK en de omgeving weet ervan.
G stuurde zijn facturen aan Capgemini vanuit zijn eigen BV dus formeel had Capgemini niets te maken met R. Hoe de verhoudingen werkelijk lagen bleek toen het MRS project in 2014 implodeerde. Inhuurkracht G en ambtenaar R verdwenen bij de SVB en om meteen weer op te duiken bij de IND, onderdeel van het ministerie van V&J dat op ict-gebied een twinningrelatie heeft met de SVB en waar Capgemini een groot ICT-(beheer)project doet. (Zei ik al dat verticale samenspanning alles besmet?) Vermoedelijk omdat G en R direct werden ingehuurd door de IND (nu wel) en in de aanloop naar de Zembla uitzending weer zijn uitgevlogen, wordt dit pikante feit niet gemeld. En sowieso is er natuurlijk niets gebeurd dat niet mag.
De rol van India: virtualisering en vervreemding
Centraal bij Zembla staat de rol van Capgemini India en de onbekwaamheid van Indiase ontwikkelaars. Zembla wijst fijntjes op het verlies aan controle dat eigen is aan ict-offshoring. Niemand is in staat om te controleren dat Capgemini India de uren maakt die worden gefactureerd en of die uren worden verspijkerd door bekwame personen. Zembla suggereert van niet maar niemand – ook Capgemini niet – kan het tegendeel bewijzen.
Equihold: de samenspanning doorbroken
De Zembla uitzending gaat over de SVB nu en het UWV rond 2007. Beide organisaties zitten op enorme hoeveelheden projectinformatie die ze onder zich houden. Maar gelukkig is er Equihold, een privaat bedrijf dat geen Haagse suikeroom heeft en dus failliet is. De gedupeerden willen financiële genoegdoening en vertellen graag aan Zembla hoe de India route werkt. Het meest schokkend is deze: ‘als u onze Indiase collega’s een onvoldoende geeft dan loopt het met onze collega’s en met uw project niet goed af’. Chantagepraktijken op schrift. Maar niet strafbaar.
SVB en UWV: loyaliteit waar je ook kijkt
Zembla geeft met de oude UWV casus naast de recente SVB ramp een mooi beeld van de modus operandi van Capgemini rond offshoring. Maar wat niet in de uitzending zit is dat Capgemini ook bij UWV werkte met gekochte loyaliteiten. Het waren nog onschuldige tijden en de meeste constructies waren voor iedereen die dat wilde zien duidelijk. Wie meer wil weten verwijs ik naar een gepubliceerde brief aan de commissie Elias. Zoek op trefwoorden ‘Capgemini’, ‘Bos’, ‘Bolder’ en ‘Hoogendoorn’ en je ziet hetzelfde patroon van samenspanning als later bij de SVB.
Wel in de uitzending zit een interview met de verantwoordelijke ambtenaar destijds bij UWV. Deze man is integer en had bij UWV een goede naam als beheermanager. Maar hij was kansloos want er was nog helemaal geen systeem, terwijl hij en iedereen van UWV en het ministerie moest doen alsof het polisadministratie systeem operationeel was. En de deskundige manager/zzp’er op wie hij volledig leunde bleek naderhand een mol van Capgemini te zijn. Afijn, het is allemaal beschreven. Misschien is het met de kennis van nu wel relevant voor de politiek.
One’s an incident, two’s a coincidence, three’s a pattern
We hadden Ordina met een meneer L. in de rol van schurk. L wordt natuurlijk niet strafrechtelijk vervolgd en zou in ruil voor zijn zwijgen een premie met zes nullen van zijn werkgever hebben meegekregen. Misschien was er bij Ordina meer mis, maar een algehele bedrijfsstrategie van omkopen, smeren en fêteren is toch onwaarschijnlijk. Bij Capgemini wijzen de Zembla-bevindingen in de richting van een echte modus operandi van systematisch uitschudden van klanten.
Maar is er werkelijk een patroon of kunnen de drama’s bij SVB en UWV toeval zijn? Er is in elk geval nog een Capgemini-India-overheid project: het beruchte systeem Radar waarmee – hoe ironisch – fraude moet worden bestreden. De geur van samenspanning is hier nog sterker dan bij de SVB, resulterend in een oprotpremie voor Capgemini en een overdracht van een mislukt project aan zusterbedrijf [sic] Sogeti via een geheime aanbesteding. Wat zullen ze hebben gelachen, daar in Parijs.
Three’s a pattern, een modus operandi en bovenal een schadebedrag dat in de honderden miljoenen loopt.
De politiek: zelfreinigend vermogen?
De wantoestanden in de wereld van publieke-ict zijn niet nieuw en evenmin beperkt tot Ordina en Capgemini. Wat de Zembla uitzending weer duidelijk maakt, is dat falen een verdienmodel is geworden, een faalindustrie waarin duizenden (para-)ict’ers hun brood verdienen. Falen is lucratief geworden. Slagen is voor losers.
Gelukkig schuiven de panelen. Kraaide er in 2007 geen haan naar (officieel) 270 miljoen schade bij UWV, nu worden er wenkbrauwen gefronst bij een veel lagere schade bij de SVB. Ordina is ruim 9 procent van zijn omzet bij de overheid kwijtgeraakt. Maar als er verder niets gebeurt, blijft het systeem van samenspanning bestaan en kan verontwaardiging overgaan in berusting.
De verontrusting over ict-ellende komt op dit moment vanuit de journalistiek en uit voelbare ict-faals zoals het PGB-systeem. De politiek vindt overwegend dat ze wel klaar zijn met een parlementair onderzoek en met wat gebaren voor de bühne. Ex-voorzitter Elias speelt daarbij een onprettige rol door elke suggestie dat er structureel zaken mis zijn met kracht te bestrijden, waarbij op de man spelen niet wordt geschuwd.
De uitzending van Zembla zal deze houding vermoedelijk niet veranderen. Er staat prestige op het spel, maar ook speelt het bijzondere gegeven dat de bij Capgemini verantwoordelijke manager voormalig VVD Kamerlid Zsolt Szabo is. Het lijkt niet gewaagd om te veronderstellen dat de lijnen tussen Capgemini en de Kamer kort zijn. Ik ben ook niet de eerste die de korte lijnen opvalt. De NRC was mij voor.
Er zijn gelukkig ook recente lichtpuntjes. Kamerlid Mona Keizer (CDA) onderneemt op haar dossiers actie voor meer openheid over ict. Bij motie vraagt ze om vrijgave van specificaties en broncode van niet werkende systemen, met name die van het PGB-systeem en de BRP. De ministeries verzetten zich hier met hand en tand tegen. Ambtenaren krijgen nachtmerries bij de gedachte dat deskundige outsiders zoals de door Zembla ingeschakelde professor Groote na de software van Equihold ook die van de SVB (PGB’s en MRS) in handen krijgen. Die vrees is terecht. Openheid over ict gaat een enorme schok geven. Maar de eindeloos voortgaande reeks ict-rampen laat zien dat het ontspoorde systeem van publieke-ict zichzelf niet meer kan genezen.
Misschien is Zembla 3 genoeg om de Kamer wakker te krijgen. Zo niet dan kunnen we een voortgaande reeks van schandalen verwachten. Ordina was misschien geen incident, maar ook geen bedrijfsbeleid. Het samenspanning-spel dat Capgemini speelt bij haar overheidsklanten lijkt wel een vaste waarde. Als dat inderdaad zo is dan valt er nog wel meer dirt te verwachten.
René Veldwijk, partner bij Ockham Groep
Bizar verhaal als je die artikelen allemaal zo terugleest. Bizar omdat het blijkbaar jaren kan duren voordat er ook maar iets van dergelijke praktijken aan het licht komen. Bizar ook omdat er ondanks alle aanwijzingen (bewijslast?) toch nog berichten de wereld ingestuurd worden dat er geen belangenverstrengeling is van enige omvang.
Maar ook bizar omdat, kijkend naar de referenties van de Ocklam Groep, zij blijkbaar ook al de nodige jaren lijken mee te draaien in dat circus. Allez – tis te zeggen – de site van de Ocklam Groep gaat prat op verschillende projecten bij o.a. UWV, CWI en het ministerie van justitie.
Gegeven de ethiek die Rene met zijn publicaties pretendeert te hebben en de vermeende, verregaande “samenspanning: horizontaal en verticaal” vraag ik me af hoe de Ocklam Groep die opdrachten dan binnen heeft kunnen halen?!
Maar ook: vanwaar de drive om enkel SVB zo onder vuur te nemen? Immers, van de 9 artikelen die Rene hier gepubliceerd heeft gaan er 7 over misstanden bij SVB. Van deze 7 gaan er weer 4 over de problemen rondom PGB’s.
Gezien de referenties van de Ocklam Groep zou je verwachten dat dan op zijn minst ook CWI en UWV uitgebreid onder vuur genomen zouden worden. Nogmaals, ook al omdat Rene blijkbaar uit gaat van een verregaande “samenspanning: horizontaal en verticaal”.
Samengevat:
Laat ik vooropstellen dat wat mij betreft Rene en zijn Ocklam Groep in ieder geval het voordeel van de twijfel krijgen. Immers, met dit soort artikelen lopen ze samen een behoorlijk risico als het gaat om het binnenhalen van nieuwe opdrachten in welke branche dan ook. De geschiedenis leert namelijk dat klokkenluiders er doorgaans niet beter van worden.
Daarop doorredenerend en zonder de misstappen van een Ordina en CAP in de doofpot te willen stoppen(!), ben ik dan wel weer benieuwd naar het belang van Rene en zijn Ocklam Groep hierin. Dus Rene, misschien kan en wil je hier eens iets over vertellen/schrijven? En ook: vanwaar zoveel aandacht voor de misstappen binnen SVB?
Waarom zou je niet zoveel aandacht voor de misstappen binnen de SVB willen hebben? Het is namelijk best wel wat.
En ondanks alle aandacht lijkt er weinig te veranderen en voelt niemand zich verantwoordelijk, dus kennelijk is alle aandacht nog niet genoeg.
We kunnen telkens wel heel algemeen worden en ik lees ook veel reacties dat SVB niet de enige is en Cap ook niet de enige, maar door alles telkens te veralgemeniseren gebeurt er in concreto juist niks.
Nou ja – kijk – zoals je zelf al aangeeft Friso is er ondanks alle aandacht niet zo bar veel veranderd. Een van de reden is dat, afhankelijk aan welke kant van de streep je staat, iemand onschuldig is totdat anders bewezen is.
Wat maakt dat je misstanden weliswaar aan de kaak kan stellen (zoals Rene in artikelen als deze doet). Maar dat degenen die mogelijk verantwoordelijk zijn voor deze misstanden niet met naam en toenaam genoemd mogen worden; zelfs niet als e.e.a. in een rechtszaak bewezen is.
Een andere beperkende factor is dat de procedures rondom besluitvorming, toetsing en bezwaren zodanig ingewikkeld en ondoorzichtig zijn dat er vrijwel zeker geen sprake meer is van één of een beperkt aantal verantwoordelijken. Met daarnaast het spel dat “toetsing” en “bezwaarschrift” heet; die lijken tegenwoordig zodanig te zijn ingestoken dat je al behoorlijk vasthoudend moet zijn om hier een beroep op te kunnen doen.
Het gevolg is dat alle aandacht uit gaat naar naming-and-shaming van bedrijfs- en overheidsentiteiten. Met de hoop en verwachting dat er binnen die entiteiten een stroming ontstaat om e.e.a. op te lossen. Dus in zoverre kan ik wel met je meegaan in jou (en Rene) zijn denk- en werkwijze.
Daarop doorredenerend: het klinkt misschien raar, maar ondanks alles zou ik de oplossing dan ook niet zozeer gaan zoeken in het opsporen en straffen van *DE* verantwoordelijken omdat dit een frustrerend en tijdrovend proces gaat zijn. Al was het maar omdat er niet zoiets is als *DE* waarheid doordat ons juridische systeem nogal wat ruimte laat voor “intenties” en “interpretaties”.
Ik zou al blij zijn als er, mede door artikelen als deze, door alle lagen van de maatschappij heen een stroming ontstaat die stevig tegengas geeft aan het gegraai en de zelfverrijking; iets wat ook nog eens versterkt wordt door fusies en overnames!
Met dat op de achtergrond lijkt me “verbeter de wereld en begin bij jezelf” een meer dan passend motto – een paar voorbeelden:
(1) – Denk eens aan *niet* meelopen met de nieuwste (technologie?) trends/gadgets door de aanschaf van die nieuwe, hippe laptop/netbook/smartphone een of twee jaar uit te stellen. Is datgene wat je in 2013 of 2014 aangeschaft hebt ineens zo verschrikkelijk slecht? Of wordt de concurrentiepositie van je bedrijf nu ineens zodanig aangetast dat je geen bestaansrecht meer hebt? Dan is er vast iets anders aan de hand…
(2) – Laat de (top?)manager(s) onder ons deze keer eens een bepaalde hoeveelheid werk binnen de Nederlandse grenzen houden; zelfs als dit ten koste gaat van hun jaarlijkse bonus! Tenzij die bonus echt nodig is om te kunnen voorzien in je dagelijkse levensonderhoud… maar ook hier… dan is er vast iets anders aan de hand…
(3) – Laat de aandeelhouders van beursgenoteerde bedrijf eens ophouden met mauwen omdat de door hun zelf(!) gecreëerde, *verwachte* omzetstijging dit *kwartaal* geen 12% is maar “slechts” 3%. Bovendien, zolang de netto (jaar!)winst maar dik boven de 1% ligt is er echt geen man over boord!
(4) – Is het nou echt een probleem als de economie niet elk jaar groeit? Is het niet handiger om de aandacht te verleggen naar een bestaan zonder alles op de pof te doen? Doorgaan en met zijn allen als een kip-zonder-kop blijven rennen op zoek naar meer-meer-meer lijkt me zeker géén handige!
Kortom, het zijn juist dit soort stromingen/patronen die de graai cultuur en zelfverrijking vooralsnog in stand houden; waaronder de sequence-of-events zoals beschreven in deze reeks van artikelen!
Het goede in dit alles is dat er op deze aardkloot maar één “levensvorm” is die dit voor elkaar heeft gekregen… dus nogmaals, diezelfde “levensvorm” zal dan ook aan de bak moeten om dat veranderd te krijgen… kun je het hooguit nog hebben over de manier waarop…
🙂
@Will Moonen: Zodra je in een luxe positie zit, waar je met gegraai en zelfverrijking kan wegkomen. Ga je daar vroeg of laat ook aan mee doen.
Kijk naar al die ex-PvdA’ers, waar die nu zitten.
Het zal niet goed geweest zijn maar er wordt bij de VPRO altijd zo’n zweem aan toegevoegd dat alles vooropgezet is. Beetje 911 complot denken. Hadden we maar een omroep die we echt konden vertrouwen…. Het gaat uiteindelijk om de kijkcijfers…
Beste René Veldwijk. Ik lees uw artikelen altijd met groot plezier. Heb zelf bij overheid/rijk gewerkt en miljoenen in ICT putjes zien wegzakken. Om mijn bloeddruk te sparen maar ergens anders gaan werken. Er moet nog veel gebeuren en ik hoop dat meer mensen dit zullen gaan inzien.
Ondertussen vraag ik mij af of de auteur in één van zijn vele voorgaande indringende publicaties op deze site niet allang is ingegaan op de werkelijke oorzaken van de ICT-faalindustrie. Zo schrijft hij bijvoorbeeld in SVB: Brand in het ecosysteem:
“Zo is MRS gebaseerd op dubieuze en in essentie onbewezen technologie. “
“Ik hoor je denken: ‘Zijn die ict-architecten bij de SVB zo gek?’ Vermoedelijk wel “
“De flexibele kern van het systeem is een gespecialiseerd stuk software, een zogenaamde ‘rule engine’ genaamd OPA waarin je zonder te programmeren bedrijfsregels kunt opgeven. Jammer genoeg is dat een theoretische onmogelijkheid die echter elke tien jaar of zo weer terugkomt en slachtoffers maakt “
Etc, etc..
Zelfs als Capgemini wel met deugdelijke software uit India op de proppen was gekomen had MRS nog geen kans van slagen gehad. De ICT faalindustrie is niet alleen het gevolg van een Anglo-Amerikaanse manier van zaken doen, namelijk winstmaximalisatie op korte termijn in plaats van het optimaliseren van winsten op de lange termijn door juist wel goede producten en diensten te leveren; de ICT faalindustrie is eerst en vooral het gevolg van (enterprise?) architecten die keer op keer inzetten op “dubieuze en in essentie onbewezen technologie”. En ook deze crisis heeft haar wortels in een wetenschappelijk, Anglo-Amerikaans geïnspireerd, denken in modellen, feiten, regels en processen.
NB: voor een mooi overzicht van de Anglo-Amerikaanse visie en haar alternatief zie:
http://www.rijnland-weblog.nl/rijnlands-en-anglo-amerikaans-1/
@Jack
Laat ik zeggen dat ik je reactie nogal kortzichtig vind, probleem zit niet in de architecten die te goeder trouw proberen de overheid voor fouten te behouden maar de politieke jokers die dus enkel voor de korte termijn visie gaan.
Dat ik meneer Veldwijk tot deze categorie reken zal ondertussen wel duidelijk zijn.
Onbewezen technologie vertaal ik gemakshalve maar als onbegrepen technologie als ik kijk naar semi-wetenschappelijke feiten die je presenteert als het om culturele verschillen in de aansturing van de ICT gaat, risicomijdend is hier het kernwoord.
Wie niet waagt blijft maagd, dag Jack;-)
Met een flinke slag om de arm publiceert BZK dit jaar voor het eerst cijfers over de ICT-apparaatskosten van het Rijk. De uitgaven aan eigen personeel ten behoeve van ICT bedroegen in 2015 752 miljoen euro; de uitgaven aan materiële ICT 773 miljoen; exclusief de de bijdrages voor shared service-organisaties (SSO’s) komt de rapportage op een totaal aan apparaatsuitgaven voor ICT van 1.436 miljoen euro. Daarbij wordt wederom benadrukt dat dit een schatting is.
U kunt zich voorstellen heren, dat ik ernstige zorgen heb, speciaal waar het zulke grote bedragen betreft. Het verleden heeft ons geleerd dat slecht uitgevoerd opdrachtgever-schap leidt tot inefficiëntie en daarmee kosten die vermeden hadden (moeten) worden.
Even afwachten totdat de eerste negatieve berichtgevingen hier of elders opduiken, dan kan deze Nederlander zich tenminste weer ergeren aan ernstig falen in zijn vakgebied. We zijn gewaarschuwd!