Elke werkdag behandelt Computable een onderwerp waarover lezers kunnen discussiëren. Vandaag over de combinatie van security en storage, een vreemde optelsom.
Net voorbij de 10,5 jaar is het huwelijk van Symantec en Veritas beëindigd. Eigenlijk is het tinnen (of mooier klinkend: kristallen) huwelijk net niet gehaald, want in november vorig jaar gaf Symantec al aan ‘meer tijd voor zichzelf te willen’. Concreet: uit elkaar te willen gaan. De overname die ooit voor 13,5 miljard dollar is beklonken wordt in ruil voor 8 miljard dollar ontbonden.
Gelijk na de overname heeft het gecombineerde bedrijf al veel moeite moeten doen om de rationaliteit van de koop uit te leggen. Een stevig securitybedrijf dat zich mengt in serieuze storage, forse filesystems en reddende restores. Wat is daar de synergie van? Nu volgt het tegenovergestelde: uitleggen waarom het echt beter is om ieder z’n eigen weg te gaan. Misschien waren het wel tien mooie jaren, maar het blijft een vreemde ict-combinatie. Schoenmaker blijf bij je leest, is wellicht van toepassing. Wat vind jij?
Als het had gewerkt, dan hadden ze misschien wel alle lof van de wereld gekregen: “goh, knap, zo hadden we het nog niet bekeken”.
Dat van die schoenmaker en die leest gaat vaak op, en hier schijnbaar ook.
Hebben ze het wel echt geprobeerd, of zijn het intern altijd twee bedrijven gebleven? Met iets meer medestanders binnen het bedrijf (of eigenlijk: binnen de twee bedrijven) was het wellicht wel gelukt.
Opslag en beveiliging, dat is in het cloud tijdperk een goede combinatie! Het had kunnen lukken, nee, het had zelfs moeten lukken!
Veel fusies en overnames kosten meer dan dat het opgeleverd. Splitsing kan veel lucratiever zijn. De beoogde synergie wordt vaak niet gehaald. Ook kan bij internationale bedrijven cultuurverschillen onoverbrugbaar zijn of krijgen ze last van fraude en corruptie. ABN Amro, Imtech en SBM zijn daar ook weer goede voorbeelden van.