Ik heb recent een interessante blogbericht gelezen over het managen van Indiase teams, geschreven door de Nederlandse cultuur-coach Frank Garten. Zijn artikel begint met een zin die ik absoluut vaker heb gehoord. 'Mensen uit India leveren altijd laat op en als een project vertraagd i, zullen ze je dat nooit vertellen, maar liever zeggen dat alles goed gaat.'
Franf Garten geeft een aantal algemene standaarden om je eigen gedrag te veranderen (in tegenstelling tot het proberen te veranderen van de anders gedrag):
Praktisch advies voor de westerse projectmanager is dan ook om
– Duidelijk te zeggen wat je verwacht van mensen. Hoe ze hun werk moeten doen en hoe ze verslag aan je uit moeten brengen (waarover, via welk medium, wanneer, et cetera).
– Beschrijf werkprocessen op papier en oefen zelfs werkprocessen met de mensen die ze uitvoeren.
– Verwacht niet dat mensen creatief en proactief zijn. Leg ze zeer expliciet en zeer vaak uit wat ‘creatief’ en ‘proactief’ voor jou betekent. Wees zeer expliciet over het feit dat je wil dat ze uit de doos denken hun meningen uiten. helpen en stimuleer ze vaak om dit te doen.
Twee paden
Tijdens de jaar waarin ik gewerkt heb met Indiase teams, heb ik gemerkt dat mensen geneigd zijn één van de volgende twee paden te kiezen om het cultuurverschil met Indiërs op te lossen: of ze specificeren alles tot op de laatste punt, of ze proberen een open en ondernemende cultuur te ontwikkelen binnen het team waarmee ze samenwerken.
Ik zal niet beweren dat elk detail aan een Indiër beschrijven niet werkt. Het probleem is alleen dat het frustrerend is voor een westerling om dat te doen (misschien zelfs meer voor de Noord-Europeanen dan voor de Amerikanen). Wij zijn eraan gewend dat mensen met hun eigen ideeën komen, waarop wij een mening geven over de uitkomst die wij verwachten, wij ze voorwaarden meegeven en ze hun eigen manier laten vinden om de gewenste uitkomst te bereiken.
In een softwareproject neemt het veel tijd in beslag om elk detail op de wal te moeten specificeren. En als je dit al doet, krijg je waarschijnlijk alsnog niet precies terug wat je beschreven had.
Dus de aanpak waarvan ik gemerkt heb dat werkt in ons bedrijf is tweezijdig:
1. Selecteer en ontwikkel mensen op twee kernwaardes (wij hebben er zes, maar deze twee lossen de puzzel beschreven in dit artikel op): verantwoordelijkheid en openheid.
2. Kies een Agile-process.
Openheid en verantwoordelijkheid
Nederlanders zijn open met het risico zeer bot te zijn. Indiërs neigen ernaar om niet open te zijn, vooral om de ‘vrede te bewaren’ (resulterend in een vriendelijkheid waar ik persoonlijk van houd). Zoals Garten beschrijft: het is belangrijk te communiceren waarom je dit belangrijk vindt, keer op keer. Als je mensen selecteert die meer open zijn dan gemiddeld en ze traint op openheid, zullen ze zich openstellen.
Door de hiërarchische samenleving zijn mensen gewend om instructies te krijgen in plaats van zelf 100 procent verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen werk. Neem mensen aan die zich verantwoordelijk voelen voor het werk dat ze leveren (een simpele vraag die je snel helpt vele mensen weg te strepen is: vraag je liever vooraf om goedkeuring, of naderhand om vergeving?). In ons bedrijf zorgen we ervoor dat elke programmeur vanaf de eerste dag in contact staat met de klant. Geen excuses, je bent helemaal naakt en moet jouw klant blij maken. Je prestatie wordt gemeten door de beoordelingen die wij direct van onze klanten krijgen en je bent zelf verantwoordelijk voor het krijgen van die beoordelingen. Je salaris hangt ook af van de beoordelingen die je krijgt. Met dit systeem blijven de mensen die verantwoordelijkheid vermijden niet lang. Er zijn geen projectmanagers van testers om slechte resultaten te verbeteren.
Gebruik van een Agile-process
Scrum heeft twee centrale elementen die helpen bij het voorkomen van de starre oplossing van het beschrijven van alles in detail:
1. Benodigdheden zijn gespecificeerd door het hele team (team+scrum meester +producteigenaar)
2. Er is een vergaderritme waarin het team elke dag bespreekt waar ze mee bezig zijn en waar ze vast zitten en regelmatig wordt hierbij de werkwijze herzien.
Conclusie
Als je de juiste mensen selecteert en een behendig proces inboezemt, komen vertragingen in projecten even vaak voor als dat je gewend bent met je lokale team. En als er vertraging optreedt, weet je daarvan en heb je genoeg mogelijkheden om het project de juiste richting op te sturen.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er wat tegenstrijdigheden in verhaal zitten, bijvoorbeeld kiezen op kernwaarden verantwoordelijkheid en openheid terwijl juist deze cultureel niet zo vanzelfsprekend zijn in India. En grappige in dit soort verhalen is dan ook dat de onderste laag binnen een hiërarchie altijd moet veranderen zodat de bovenste laag onveranderlijk kan blijven en dus wordt er vooral een cultuur van ‘macht & angst’ gekweekt waarin incompetentie van management tot kunst verheven wordt. Kenneth Berkleef kan je daar waarschijnlijk alles over vertellen want offshoring blijkt vaak niets meer dan een managementspeeltje, too many chiefs and not enough Indians.
“Als je mensen selecteert die meer open zijn dan gemiddeld en ze traint op openheid, zullen ze zich openstellen.”
Wat een lachtertje als ik kijk naar de gangbare wijze van selectie, het is vaak niet meer dan het afvinken van wat lijstjes op basis van steekwoorden. Ben benieuwd hoeveel managers met de billen samengeknepen zitten te wachten op klokkenluiders nu blijkt dat uitbesteding niets meer is dan het afschuiven van verantwoordelijkheid en incompetentie tot kunst is verheven door te sturen op cijfers. Lees wat dat betreft eens wat Mintzberg hierover schrijft, management blijkt meer een normatieve constructie van cijfers dan een positieve werkelijkheid van leiding geven. Projectmanagers zijn dan ook vaak niets meer dan bestuurders, het out-of-the-box denken is ze namelijk wel afgeleerd met methodieken als PRINCE2.
Wat ik wel eens jammer vind, wanneer het over samenwerken met India en cultuur gaat, er gesproken wordt over “De Indiër”.
Ik denk dat de meesten het er wel over eens zijn dat er tussen bijvoorbeeld Limburgers en Friezen een verschil in karakter zit, en dat je daardoor op een andere manier met deze mensen om gaat.
Hierbij praten we over een afstand van ongeveer 300 km.
Om je een idee te geven: Delhi en Bangalore liggen meer dan 2000km uit elkaar. Kun je nagaan hoeveel cultuurverschillen er tussen die plaatsen zit.
Een ander groot verschil wat ik zelf heb ondervonden is de achtergrond van de mensen waar je mee werkt. Sommigen hebben in Amerika of Europa gewerkt, en/of werken al heel lang samen met westerse bedrijven. Met enkele van deze krachten in je lokale team in India krijg je al meteen een heel andere manier van werken dan wanneer je met mensen werkt die (bij wijze van spreken) de stad nooit uit zijn geweest.
Samenwerken en cultuurverschillen doe je niet met processen, maar door de moeite te nemen eens langs te gaan bij die mensen, een praatje met ze te maken, koffie te drinken, een keertje te gaan eten enz enz.
Dan pas leer je de mensen kennen, en zul je merken dat ze veel meer voor je willen doen dan wanneer je ze op 9000 kilometer afstand (virtueel) met processen om de oren gaat slaan.
@Ewout: leuke woordkeuze als je het hebt over samenwerken met India:
too many chiefs and not enough Indians
Weet je wel hoeveel mensen er wonen in India ???
🙂
@PaVaKe, kun je nagaan hoeveel Chiefs er zijn 🙂
@PaVake
Mijn woordkeuze moet je niet altijd letterlijk nemen, het gaat hier meer om figuurlijke van de uitspraak. Binnen de hiërarchische context dus een situatie van teveel mensen die orders geven en niet genoeg om deze te beschrijven en ze uit te voeren. Of in dit geval om ze te bedenken want ik denk dat je vraag aangaande inwoners irrelevant is als je zoekt op kernwaarden die cultureel sporadisch te vinden zijn.
@Ewout: ik ken de uitspraak al langer dan vandaag, maar vond het gezien de context van het verhaal gewoon een leuke woordkeuze.
No offense!
Maar zijn alle Indianen hetzelfde? Nee
Zijn alle Nederlandse of Noord-Europeanen hetzelfde? Nee
crap in crap out.
good in good out.
Ik heb ervaren deze twee.
Er is ook een andere combinatie die ik heb meegemaakt.
Crap in good out.
Good in crap out.
Ik werk nu 15 jaar bij organisaties die heel veel projecten laten doen in India, maar ik ken geen enkel project die succesvol was. En met succes bedoel ik dan op tijd, binnen het budget en minstens 80% van de gewenste functionaliteit geleverd.
Het laatste project waar ik zelf bij betrokken was, zou vanaf de startdatum na 6 maanden in productie gaan. 3 maanden bouwen, 2 maanden testen en bugfixen, 1 maand schaduwdraaien en dan in productie. Het meest complexe deel werd in Nederland gebouwd en was na 4 maanden al klaar voor productie. Het relatief eenvoudige deel wat in India werd gebouwd, is 9 maanden te laat opgeleverd. En niet alleen 9 maanden te laat, meer dan helft van de gewenste functionaliteit ontbrak of functioneerde niet omdat ze anders nog meer tijd nodig zouden hebben.
Een simpel project (want dat was het) van 6 maanden die na 15 maanden nog niet klaar is, dat is gewoon onacceptabel. En dan ook nog maar 40% functionaliteit opleveren maar wel 250% factureren omdat het langer heeft geduurd? Schaamteloos.
Je kan mij veel wijs maken, maar niet dat outsourcing naar India economisch rendabel is. Reisjes naar Mumbai of Bangalore zijn misschien heel leuk voor de afwisseling, maar levert verder niks op.
India bestaat uit een land met veel verschillende culturen en tradities. Je kan niet een westerse manier van denken en westerse werkprocessen toepassen of opleggen aan indiers en ervan uitgaan dezelfde nldse werkproces ook toepasbaar zal zijn op indiers. Zij hebben een andere manier van denken en doen.
Ik vind het werkelijk stuitend zoals hier over ‘De Indiër’ wordt gesproken. De associatie zoals 200 jaar geleden met ‘De neger’ is wel zeer snel gemaakt nu. Immers 200 jaar geleden was ‘De neger’ lui, dom, toonde geen initiatief en maakte de spullen van de baas (klant) stuk. Een praktisch advies was dan ook om alles voor te kauwen (uit te schrijven) en werkprocessen voor te doen! Verwacht zeker geen creativiteit en pro-activiteit van ‘De neger’, was de stelling van de deskundigen uit die tijd. Tenslotte hielp op zijn tijd een flinke afranseling ook hoewel het gedrag van ‘De neger’ toch niet te veranderen was.
200 jaar later is de conclusie dat het veranderen van het gedrag van ‘de Indiër’ niet mogelijk is dus moeten we ons eigen gedrag veranderen. Vervolgens komt er een heel rijtje met aanbevelingen hoe het gedrag van ‘De Indiër’ te veranderen is (eerst door F. Gartner) en doet de auteur er nog een schepje bovenop. Je traint ze op openheid (zo lossen we dat cultuurverschil wel even op) en ‘De Indiër’ moet naakt (symbolisch maar toch) voor de klant gaan staan en als hij dan nog geen verantwoordelijkheid wil nemen dan moet hij maar weg. Hij krijgt nog net geen fysieke afranseling. Wij zijn immers een beschaafd volk en hebben dus het recht om andere volkeren te vertellen hoe zij optimaal moeten leven.
Zou het helpen als er de moeite wordt genomen om jezelf in de cultuur te verdiepen en te achterhalen welke gedacht/filosofie achter het gedrag zit? Niemand hoeft dan zijn gedrag te veranderen maar echte interesse, belangstelling en respect voor de ander helpt echt veel meer dan andere volkeren geforceerd onze normen en waarden (we laten de klant gewoon ‘De Indiër’ beoordelen, dat zal hem leren!) op te dringen als zijnde de enige waarheid. De sleutel is onderling vertrouwen en daarbij helpt het niet met het beeld van ‘De Indiër’ die wordt gezien als het verlengde van het toetsenbord die voor een kommetje rijst zijn ballen uit zijn broek werkt. Of verwar ik dit nu met ‘De neger’?