Terugkijkend op de jarenlange evolutie van it-systemen, van de ponskaart tot internet of things (IoT) blijf ik mij verbazen over één ding: Elke cio en it-manager weet dat de aanschafprijs van software of cloud diensten maar een klein gedeelte van de totale kosten is. Het in de lucht houden kost vele malen meer. Waarom kan dit niet beter en dus goedkoper?
Omdat it-oplossingen ook steeds complexer worden, wordt het in de lucht houden van deze oplossingen ook steeds complexer. De introductie van service oriëntatie, cloud computing, apps, micro services en IoT maakt het allemaal niet makkelijker. Waar je voorheen nog gewoon een erp- systeem implementeerde, wat alle functionaliteiten in één mooie monolitische applicatie biedt, bestaat ‘de applicatie’ (is dat nog een valide concept?) tegenwoordig uit vele bewegende onderdelen en aan elkaar ‘geknoopte’ componenten. Sommige delen draaien in je eigen datacentrum, sommige in de cloud en sommige op je mobiele device. Hoe houdt je zulke complexe omgevingen beheerbaar, veilig en voorspelbaar?
Tijdens een traject bij een groot Nederlands oliebedrijf leerde ik voor het eerst de term ‘supportability’ kennen. Later kwam die term zelfs terug in de tijdelijke functie die ik daar vervulde: sr. supportability consultant. Wow, mooie titel! Weliswaar vervulde ik die rol alleen in de wereldwijde ‘integration services’-afdeling, maar dat maakte het juist ook cruciaal. Want, hoe worden alle bewegende onderdelen in een complexe ‘applicatie’ aan elkaar geknoopt? Juist, door middel van integratietechnologie. En wat gebeurt er als dat niet feilloos werkt? Juist, dan dondert alles om.
Hybride
Die integratietechnologie is tegenwoordig ook niet meer één product dat je even installeert (of aanzet, in het geval van PaaS of SaaS integratie). De integratietechnologie is ook hybride geworden, en bestaat uit zaken als api-management tot en met een service bus met eventueel bijbehorende master data services, enzovoort.
Het valt mij op dat alle grote leveranciers van software en clouddiensten nog veel te weinig aandacht besteden aan de end-to-end governance en application lifecycle management van dit soort complexe, hybride ‘applicaties’. Elk onderdeel op zich kan (meestal) prima gemonitord en beheerd worden, maar helemaal end-to-end? Nee, niet echt.
Supportability is een term die gebruikt wordt om aan te geven welke aspecten rond het ontwikkelen van oplossingen te maken hebben met het supportable maken van deze oplossingen. Dat wil zeggen, bij het bedenken van de architectuur moet direct al aandacht zijn voor supportability. Bij het maken van een functioneel ontwerp moet daar ook gelijk al aandacht voor zijn. Dat betekent dat er direct vanaf het begin mensen van beheer en support betrokken moeten worden bij het traject. Los daarvan zou het fijn zijn als de leveranciers van software en clouddiensten verder kijken dan hun eigen ‘containers’. Een end-to-end visie op governance en application lifecycle management is zeer gewenst. Open standaarden op dit gebied zouden erg welkom zijn!
Oproep
Mijn oproep aan de leveranciers is: in plaats van de zoveelste nieuwe functionaliteit toe te voegen aan de software of clouddienst (ook cool hoor, daar niet van) wordt het tijd om met oplossingen te komen voor het creëren van supportable hybride ‘applicaties’, liefst op basis van een mooie open standaard. Een oplossing die aansluit op bestaande standaarden en beheerprocessen als ITIL, maar die ook mooi ingeplugd kan worden in zowel Eclipse, Visual Studio, VMware, Hyper-V, Docker als Xamarin (om maar een paar kandidaten te noemen). Pas als we op deze manier complexe, hybride ‘applicaties’ kunnen gaan ontwikkelen met een uitvoerbare supportability strategie én de daarbij behorende bruikbare tools, bereiken we een volgende niveau van volwassenheid in de it. En dat is hard nodig.
Ewout,
We zijn het gewoon eens met elkaar: SOA+BPM werkt niet.
De Zapthink–poster laat heel fraai zien hoe SOA *niet* gaat werken; hier druipt het procesdenken gewoon vanaf.
En ook Be Informed is een heel duidelijk voorbeeld; niet hoe SOA niet werkt, maar hoe BPM niet werkt. Mooi dat je dat nog even expliciet aangeeft in de omschrijving: modelgedreven business process-platform.
Wat betreft de filosofische benadering: ik wou dat het waar was. Aan mij zal het niet liggen 🙂
SOA Wonderland houd ik erin. Heb je niet eens pillen voor nodig.
Henri,
Gaaf geformuleerd:
“In feite is een service die je over de cloud afneemt het front-end van de service.”
Waar zijn de back-ends van zo’n service te vinden?
Gijs,
Vertel je het goede nieuws dat in Next Generation SOA afscheid is genomen van het procesdenken?
🙂
@Jack
Het is mooi dat we het eens zijn maar nog mooier zou het zijn als je aangeeft wat er precies mist of fout is in het verfoeide procesdenken. Want om het simpel samen te vatten, het genie beheerst de chaos en orde en netheid is voor de dommen dus maak ons slimmer;-)
NoProcess. KI. Steven Hawkin zegt dat we dan naar een andere planeet moeten vluchten.
Ewout,
Het gaat niet om slimheid maar om wijsheid.
In het bekende DIKW-model dus opschuiven van DI naar KW.
Wat ik tegen heb op procesdenken is te lezen in het opiniestuk
https://www.computable.nl/artikel/opinie/logistiek/5186714/2380646/supply-chainprocessen-zijn-weinig-transparant.html#5201621
en mijn reactie hierop. Zal je bekend voorkomen 🙂
Wel even een nuancering ten aanzien van het “verfoeide procesdenken”: in het alledaags leven maken we voortdurend, veelvuldig en ook met plezier (of ergernis) gebruik van processen, maar dat wil nog niet zeggen dat onze dienstverlening ook procesmatig tot stand komt.
Gijs,
Je reactie is vers van de pers, want als ik even zoek op “Stephen Hawking kunstmatige intelligentie” dan zijn veel berichten hierover de afgelopen dagen verschenen.
Persoonlijk vind ik dit soort berichten regelrechte flauwekul. Wie beweert dat machines, robots, etc. een vorm van bewustzijn en denkvermogen zullen krijgen heeft niet het minste benul wat menselijk bewustzijn en denken eigenlijk inhoudt. Hawking mag dan een briljant natuurkundige zijn; filosofisch is hij ver beneden de maat.
@Jack
Wijsheid (en ervaring) komt met de jaren, je DIKW model gaat hier volgens mij al scheef als ik de term ‘voortschrijdend inzicht’ even bij de hoorns vat. Aangaande Stephen Hawking toon je dus een filosofische eigenwijsheid als ik de ‘Six Honest Servingmen’ van Rudyard Kipling er even bij haal. Maar dat is dan ook het mooie van filosofie, als de tijd leert dat opvattingen onjuist waren dan pas je gewoon het theoretisch kader aan.
Nu wijken we ontzettend af van het onderwerp – supportability – hoewel ik in het body & mind dualisme denken eerder al een overeenkomst zag met de discussie over business-IT alignment. Alweer twee (licht)jaren geleden heb ik een presentatie online gezet waarin ik het DIKW model gebruikt want uiteindelijk heb je data en processen nodig hebt om tot informatie te komen, vervolgens zullen de patronen en ervaringen je inzichten geven en kom je pas tot wijsheid als je weet wat de vraag precies is.
http://www.slideshare.net/edekkinga/building-a-service-knowledge-dashboard
Stephen Hawking is namelijk niet de eerste of de enige die het dogma van the ‘Ghost in the machine’ ter discussie stelt. Betreffende je opmerking aangaande het menselijke bewustzijn en denken wijs ik je graag op idee van ‘behaviorism’ en dan met name de Pavlov hondjes hierin. Empirisch al zo vaak tot uiting gekomen op dit platform, roep iets wat de meute niet zint en de ‘sterren-maffia’ zal je straffen;-)
@Jack. Watch and learn zou ik zeggen. Laten we over 20 jaar nog eens terugkijken op deze opmerking en constateren dat er wel degelijk machines zijn met een bewustzijn en misschien zelfs wel een spiritueel leider waarin ze geloven 🙂 Maar we dwalen nu wel wat ver van supportability af.