Maar liefst 90 procent van alle huidige data ter wereld is in de afgelopen twee jaar gegenereerd, en deze groei versnelt alleen maar door trends als cloud computing, social media, mobiliteit, big data en the internet of things. Deze trends leggen een behoorlijke druk op managers van datacenters, die nu ook nog met lage of krimpende ict-budgetten te maken hebben.
Alles wijst erop dat het software defined data center (sddc) de helpende hand kan bieden. Sddc kent drie steunpilaren: rekenkracht, opslagcapaciteit en netwerktechnologie. Het concept belooft grotere schaalbaarheid, beschikbaarheid en flexibiliteit tegen lagere totale eigendomskosten. Bedrijven als Amazon, Google en Facebook omarmen sddc.
VMware, Microsoft en de open source-gemeenschap hebben het afgelopen decennium de rekenlaag van de gemiddelde it-infrastructuur aanzienlijk veranderd. Het is nu de beurt aan de storage- en netwerklaag. Hoewel software defined networking (sdn) al een aantal jaar als ‘the next big thing’ gezien wordt, blijven de marktrespons en klantenacceptatie achter bij de verwachtingen. De belangrijkste spelers binnen de branche zijn nog altijd bezig met de afstemming van alle technologische componenten voor complete sdn-oplossingen. Wat opslagtechnologie betreft ligt dit heel anders.
Herhaling van zetten
Klanten beginnen de voordelen op te merken van software defined storage (sds), die een einde kunnen maken aan belangrijke pijnpunten op het gebied van schaalbaarheid, beschikbaarheid, flexibiliteit en de kostenstructuur. Het is daarom voor veel storageleveranciers aantrekkelijk om hun aanbod te ‘sds’en’. Maar veel software toevoegen aan hardware (zoals bij de meeste storage arrays gebeurt) kan een product misschien software-based maken, maar dat is niet hetzelfde als software-defined. Ook kan het toevoegen van een extra beheer- of abstractielaag aan niet-open hardware (denk aan EMC ViPR) er mogelijk toe leiden dat er meer software aan klanten wordt verkocht, maar dat maakt de oplossing evenmin software-defined.
Wat leveranciers van legacy storage-oplossingen doen, lijkt sterk op wat de Unix-leveranciers van weleer (zoals Sun, HP en IBM) deden toen ze virtualisatiemogelijkheden en beheersoftware toevoegden aan hun legacy besturingssystemen om de concurrentie met VMware aan te kunnen gaan. Hoewel hierbij vanuit technologisch oogpunt sprake was van interessante uitbreidingen van legacy-systemen, waren het de oplossingen van VMware op standaard, Intel-gebaseerde servers die werkelijk de deur openden voor software defined computing en voor een permanente verandering zorgden van de kostenstructuur. Hetzelfde geldt voor sds.
Als software defined storage op een juiste manier wordt toegepast, kunnen bedrijven een schaalbare, betrouwbare en krachtige, functierijke opslaginfrastructuur ontwikkelen op basis van een breed scala aan (betaalbare) industriestandaard hardware. Sds is daarmee veel meer dan ‘de nieuwste technologische innovatie’. Het stelt klanten in staat om dingen te doen waartoe ze eerder niet in staat waren en heeft een grote impact op de kostenstructuur voor zakelijke storage. Ook maakt sds het voor bedrijven mogelijk om op dezelfde manier met hun opslagcapaciteit om te gaan als met hun gevirtualiseerde ict-infrastructuur. Ze kunnen een software-stack selecteren voor al hun opslagservices en de onderliggende, branchestandaard hardware moeiteloos wijzigen als de kosten, schaalbaarheid en prestatie-eisen daarom vragen. Sds zal voor een doorbraak zorgen in de storage-branche door een einde te maken aan vendor lock-in, zonder dat het ten koste gaat van beschikbaarheid, betrouwbaarheid en functionaliteit.
Ondersteuning
Vanuit technologisch perspectief moet sds ondersteuning bieden aan ieder ecosysteem (VMware, HyperV, Openstack en Cloudstack) en elk toegangsprotocol (op basis van blocks, files en objects). Sds-implementaties moeten kunnen draaien op veel verschillende hardwareconfiguraties, of het nu gaat om een omgeving die louter op flashdrives of schijven is gebaseerd of een combinatie daarvan. Sds-oplossingen met een sterk open source-dna zullen een actieve gemeenschap van gebruikers en programmeurs aantrekken. Het open karakter van sds zal een steeds grotere rol gaan spelen naarmate klanten overstappen op software-stacks die gebruikmaken van technologieën zoals cloud computing, hyperscale, big data, NoSQL, flash-hybride, volledige flash-systemen, object stores en intelligent automation.
Zoals gezegd zal het sddc nieuwe niveaus van schaalbaarheid, beschikbaarheid en flexibiliteit bieden tegen aanzienlijk lagere kosten dan nu mogelijk is. Aangezien opslag een cruciale rol speelt binnen het sddc, zal het gebruik van sds in 2014 een snelle groei gaan maken. Dit wordt het jaar van wat men over het algemeen software defined everything (sdx) noemt. Als alle bouwstenen – software defined compute, storage en networking – op hun plaats liggen, zullen bedrijven niet langer vastzitten aan een duur contract met een specifieke leverancier. Ze zullen eenvoudiger kunnen uitbreiden, sneller kunnen innoveren en nieuwe oplossingen efficiënter op de markt kunnen brengen. Sddc is meer dan een trendy technologisch fenomeen. Het kan grote veranderingen aanbrengen in de kostenstructuur van datacenters en bedrijven de vrijheid bieden om meer in hun eigen onderneming te investeren.
@ Jan,
Alles wat draait gaat kapot. Dus zolang de disken nog blijven draaien hou je dat.
Ook SSD’s gaan ooit kapot. Al is de levensduur bij goed gebruik van een SSD wel langer dan de reguliere HD.
Zie onderstaand:
De levensduur van een ssd is gebaseerd op een max aantal PE cycles (program-erase cycle). Een korte uitleg:
Reads = Geen PE Cycle
Writing = PE Cycle
Deleting = PE Cycle
Er zijn veel verschillende soorten flash op de markt. Dit maakt het er niet overzichtelijker op, waardoor kan het gebeuren dat mensen appels met peren vergelijken. Om te zorgen dat appels met appels vergeleken worden een meer uitleg. E-MLC/SLC zie je met name terug in enterprise oplossingen en On chip flash en MLC worden met name in consumententoepassingen gebruikt.
Praktijkvoorbeelden max PE Cycles (PE Cycle = solid-state-storage program-erase cycle )
On chip flash = 100
MLC = 1500 tot 10.000 ( zeer veel differentiatie/verschilt per leverancier/type )
E-MLC = 30.000
SLC = 100.000
De getallen zijn op basis van PE Cycles per block, dat laatste is van groot belang. Dit zorgt vaak een vertekend beeld.
Meantime between failure (MTBF). Wat is de gemiddelde tijd voordat een flashdisk omvalt? Ook dit verschilt per type hd en ssd.
MTBF
hd = 500.000 / 750.000
ssd = 1.500.000 tot 2.000.000
Kracht van SDS ligt juist in de intelligentie. De data wordt default over meerdere nodes met daar in disken/flash technologie weg geschreven. Het verlies van een disk of een nodes is dus alles behalve spannend te noemen.
Zoals ik al zei disken worden steeds meer ondergeschikt aan de software. En meerdere disktechnologieen van verschillende leveranciers worden door SDS steeds beter compatible met elkaar. Waar door storage ansich steeds meer commodity gaat worden.
Leuk artikel Jacco!
De technische zaken die je benoemd hebt en ook de onderwerpen die hierboven in de reacties staan geloof ik best.
We hebben inmiddels virtualisatie van server, rekenkracht, opslag en ook netwerk. Maar…………….
Het invoeren van een SDx oplossing is niet voor elke organisatie interessant. Wanneer je bijvoorbeeld 200+ virtuele servers hebt met enorme load dan zou je bijvoorbeeld aan een SDN en/of SDS kunnen denken.
Let op: het veranderen van deze diensten in een SDx-vorm verhoogt de complexiteit binnen je architectuur.
Het beheren van een SDx omgeving vraagt om veel ervaring, holistische kijk, interdisciplinaire samenwerking tussen verschillende personen binnen je ICT-afdeling en nog meer. Is je afdeling hier klaar voor?
Ik zie nog veel fragmentatie in de SDx wereld. Ik verwacht dat deze heel snel opgelost en gestandaardiseerd wordt. Dan is de vraag, hoe vind je de juiste personeel voor het beheren van je SDx omgeving?
Ruud,
Bedankt voor je spec aangaande MTBF van HD versus SSD.
Ik herinner me wel dat ik ooit eens een CF kaartje gemolt heb doordat ik instalatie van OpenBSD aan iemand had uitbesteed die er geen rekening mee had gehouden dat het schrijven van logfiles op zo’n ding wellicht geen goed idee was.
Door die ervaring ben ik altijd huiverig geweest aangaande SSD’s
Mijn machientjes staan continu te compileren en te loggeren.
Dit nog even los van andere meuk die ik doe waarbij toch wel erg veel schrijf/lees/wis-activiteit activiteit plaats vind.
Nu ben ik echter nog steeds niet overtuigd.
Immers MTBF wordt bepaald op gangbaar gebruik.
Gangbaar gebruik is een Windows systeem dat vooral veel leesacties doet, nauwelijks (relatief dan he) met tijdelijke bestanden werkt en niets logt.
Mijn beeldvorming is nog steeds SSD voor je systeem, HDD voor je werkbestanden.
Wellicht dat je ook dit idee kunt torpederen zodat ik bij de aanschaf van mijn nieuwe klapkist ook hier een goede keuze over kan maken.
Waar gaat het nu eigenlijk over? Een organisatie wil bepaalde functionaliteit veilig benaderen, gebruiken en/of aanbieden en hiervoor/hiermee bepaalde data genereren, bewerken en opslaan. Dat is de vraag.
Alle overwegingen hierboven zijn beperkingen die de technologie (en de mens) nog opwerkt om dit te bereiken. Da’s logisch, elk van de genoemde woorden staat voor een complex aan eisen, beperkingen, risico’s en uitzonderingen.
Uiteindelijk is er echter maar één model wat zal voldoen. SDx, converged, cloud, utility based zijn allemaal opmaten naar de ultieme DC functie.
@ Pascal,
Voor thuis zou ik het zeker doen zoals je al aangeeft.
SSD of een disk met SSD cache voor je OS en een reguliere HD voor je bulk data.
Zakelijk gezien begint storagesoftware steeds slimmer om hier slim op in te spelen. En vergeet niet dat het PE cycles per block zijn. En als je die disken ook nog eens in een RAID groep hebt draaien. En nog eens een goed supportcontract afsluit is het allemaal niet meer zo spannend.
Het is meer een kosten baten analyse. Waar heeft flash technologie het meeste baat en kan het kosteneffectief in gezet worden. Voor je zakelijke bulkdata is flash nog te prijzig. Maar voor je veeleisende BI omgeving bijvoorbeeld kan het juist kosten besparen.