De publieke ict is rot. Wezenlijke zaken zijn niet te veranderen. Dat heeft vooral met politieke en bestuurlijke besluitvorming te maken. Toch zijn er wel verbeteringen door te voeren op het gebied van aanbestedingen, aansturing en inrichting van de ict-organisatie, verwachtingspatronen en de mate van openbaarheid van systeemcode en -specificaties. Dat zegt René Veldwijk, partner bij ict-maatschap Ockham uit Vianen. Als kenner en criticus van de overheids-ict wordt Veldwijk vandaag gehoord tijdens de tweede openbare hoorzitting van de tijdelijke commissie ICT-projecten bij de overheid.
Veldwijk sluit de hoorzitting af als laatste genodigde (zie kader). Hij heeft de tijdelijke commissie van te voren een brisant stuk gestuurd over het eerder ontsporen van twee grote projecten bij het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen (UWV): het bouwen van een polisadministratie en het systeem voor de WIA (Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen). Veldwijk heeft met Ockham in 2006, nadat Capgemini gefaald had, wél een polisadministratie neergezet en die nog een half jaar geëxploiteerd. Hij schrijft in de begeleidende brief van zijn stuk aan de commissie: ‘Nadere aandacht voor deze twee projecten is naar mijn mening relevant voor uw onderzoek. Kennis van deze mislukte projecten laat scherp zien hoe aanbesteding en uitvoering van ict-projecten werkelijk verlopen.’
Veldwijk heeft zich erover verbaasd dat veel zaken met betrekking tot aanbestedingen niet aan de orde zijn gekomen tijdens de eerste hoorzitting van 25 april jongstleden. Hij doelt dan op aspecten als ontbrekende specificaties, voortrekken van leveranciers, omzetting van werkzaamheden van fixed price naar nacalculatie, geaccepteerde wanprestatie en corrupte verhoudingen. ‘Volgens mij was een van de doelstellingen van die eerste dag om te achterhalen wat de meest voorkomende problemen zijn bij ict-aanbestedingen en contractmanagement. Daarvoor zouden twee casussen extra onder de loupe worden genomen: Werk.nl en de A73-tunnels. Beide projecten zijn echter tot nu toe nauwelijks aan bod gekomen.’
Nacalculatie
Ook vindt hij het jammer dat na de eerste dag de indruk bestaat dat de ict-problematiek bij de overheid eigenlijk te verklaren is door twee oorzaken: incompetente ambtenaren en inhalige ict-bedrijven. ‘Dat is niet juist. Ambtenaren weten heus wel wat ze nodig hebben en bedrijven zijn niet met voorbedachte rade bezig om onwerkbare systemen te bouwen waardoor ze zo lang mogelijk aan de slag kunnen blijven. Het grote probleem is dat in de afgelopen decennia een aantal mechanismen zijn ontstaan die het falen in de hand werken.’
Incompetentie bijvoorbeeld is in zijn visie meestal niet de oorzaak van falen, maar een instrument voor managers, bestuurders en ict-bedrijven om hun doelstellingen te bereiken. ‘Wie scherper kijkt, ziet ook bestuurders en uitvoerende ambtenaren die hun werk doen binnen onredelijke randvoorwaarden en die blootstaan aan diverse perverse prikkels.’
Veldwijk wijst bijvoorbeeld op het automatisme dat ict-bedrijven na een gewonnen aanbesteding op de in het bestek opgenomen vaste prijs gelijk al een prijs voor meerwerk zetten. ‘Die maken er direct een nacalculatie-project van. Dat hebben ze geleerd uit het verleden. Dat kun je ze ook niet kwalijk nemen. Wat hierbij meespeelt is dat falen geen probleem is. De opdrachtgever neemt de schuld op zich want de bestuurders worden toch niet afgerekend. Wat je direct zou moeten invoeren is een aanbestedingsopzet die niet puur gericht is op een ‘fixed price’ en waarbij de afspraak geldt om direct stoppen met een leverancier als het niet lukt. Dan kun je opnieuw beginnen. Anders krijg je onmogelijke systemen waarvan de bouw nog jaren voortduurt.’
Lessen te trekken
Volgens Veldwijk zijn het uiteindelijk de politici en de bestuurders die de lijn bepalen. Zij moeten de voorwaarden scheppen voor een gezond speelveld en daarin falen ze voortdurend, vindt hij. ‘Dat heeft ook vooral met nieuwe of veranderende wetgeving te maken waarvoor dan nieuwe systemen moeten komen of systemen moeten worden aangepast. Vaak lopen projecten uit omdat het in de praktijk moeilijk of onmogelijk is om daar een goed systeem voor te ontwikkelen. Wat gebeurt er dan? Niet de wetgeving wordt veranderd, maar er worden steeds meer mensen bijgezet. In het bedrijfsleven zie je dat niet, dáár wordt wel ingegrepen en het ontwerp aangepast .’
De polisadministratie en de WIA behoren niet tot het selecte groepje van zeven ict-projecten bij de rijksoverheid die nader zijn onderzocht in opdracht van de tijdelijke commissie. ‘Zij heeft mij al laten weten deze twee projecten niet te zullen toevoegen aan de zeven casussen. Maar de commissie bepaalt nog wel wat ze met mijn stuk doet – openbaarmaking of niet – waarin ik beschrijf hoe de bouw van de polisadministratie en het WIA-systeem vanaf het moment van aanbesteding zijn misgelopen. Het is niet mijn bedoeling om de UWV-schandalen opnieuw op de agenda te krijgen. Ik wil de patronen centraal stellen die kenmerkend zijn voor het problematisch verlopen van de publieke ict. Uit beide projectgeschiedenissen zijn lessen te trekken.’
Vervreemding
Veldwijk is benieuwd welke vragen hij afgevuurd krijgt tijdens de hoorzitting. Hij hoopt de commissie te overtuigen van de noodzaak om de ict bij het Rijk anders in te richten. ‘De publieke ict is rot. Ik vrees dat daar structureel niet snel veel aan te veranderen is, maar je kunt wel verbeteringen aanbrengen. Een van mijn suggesties is om de ict-organisaties anders in te richten.’
De Ockham-adviseur wijst er op dat de overheidsinstanties qua ict vaak zijn ingericht als een matrix-bedrijf. ‘Dat werkt niet. Er ontstaan daardoor te veel schakels, waardoor het overzicht verdwijnt. It- en lijnmanagement lopen door elkaar heen. Bovendien is het niveau van veel ict-medewerkers zwak. Ze staan vaak te ver af van de dagelijkse praktijk van de ambtenaar. Er is sprake van vervreemding. Geen wonder dat ict-projecten dan langer duren dan gepland.’
Het Rijk werkt, ondanks dat er veel ict is uitbesteed in de afgelopen jaren, bij een aantal ministeries nog met grote it-afdelingen. Denk aan Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK), Justitie, Politie, Belastingdienst, UWV en Defensie. Veldwijk krijgt de indruk dat die eigenlijk bestaan bij de gratie van grote it-opdrachten. ‘Ik heb wel eens meegemaakt dat wij een project met acht man hadden uitgevoerd, maar dat daarna de beheerkosten per kwartaal even hoog waren als wat het systeem had gekost. Terwijl de vuistregel in de ict-sector is dat de beheerkosten jaarlijks maximaal zo’n 20 procent bedragen van het totale ict-budget. Als je daar dan vervolgens over praat met de betreffende it-afdeling, dan weten ze niet waar je het over hebt. Ze vinden het normaal, want, tsja, de mensen moeten wel aan het werk gehouden worden. Ict bij de overheid is vooral coördineren en afstemmen.’
Extreme transparantie
Veldwijk is voorstander van het onderbrengen van de ict bij verschillende ‘businesslijnen’ (de kernafdelingen binnen een overheidsorganisatie). Die zijn verantwoordelijk voor hun eigen ict. Daarbovenop komt dan een kleine it-staf, die zich bezighoudt met gemeenschappelijke zaken als standaardisatie, licentiebeleid, aanbestedingsadvies, benchmarking en dergelijke.
‘Met zo’n opzet ben je als opdrachtgever ook veel vrijer om zaken te regelen, vervolgt hij. ‘Ik ben voorstander van publieke-private-partnerships (ppp’s). Je hoeft als overheidsorganisatie niet alle ict in huis te doen. Als ik bestuurder van het UWV zou zijn zou ik direct de financiële afhandeling – wat ze daar excasso noemen – in zo’n ppp te stoppen. Dat kan de markt beter en het ontlast je eigen organisatie.’
Maar, benadrukt hij, zoiets werkt alleen bij transparantie. Het gevaar bij ppp’s en uitbestedingsovereenkomsten is de lock-in en de bureaucratisering. ‘Daarom ben ik groot voorstander van extreme transparantie: maak alles aan de overheids-ict openbaar: de broncodes, de specificaties van elk publiek systeem, de koppelvlakken met externe systemen. Laat andere partijen binnen en buiten het publieke domein meekijken. Dan voorkom je ook dat gekonkelfoes tussen ministeries en grote ict-partijen.’
Rookgordijn
Hij noemt in dit kader het programma ‘modernisering Gemeentelijke Basisadministratie’ (mGBA). Minister Plasterk van BZK weigert, ondanks een toezegging aan de Tweede Kamer, om de broncode en de relevante documentatie van het Burgerzakensysteem op verzoek geheel vrij te geven. ‘De mGBA is een treurig voorbeeld van een ict-project bij de overheid dat volledig uit de klauwen is gelopen en waarbij een beperkt aantal ict-bedrijven veel invloed uitoefent. Het is volstrekt onduidelijk wat daar nu de status van is. Toen het geld op was, zei men in Den Haag dat het systeem voor eenderde af was. Er werd nog eens ruim dertig miljoen euro tegen aan gegooid en het zou dan ergens in 2018 af moeten zijn. Ik schat zelf in dat het maar voor 5 of 10 procent af is.’
Volgens Veldwijk wordt dit angstvallig stilgehouden, anders heeft minister Plasterk een groot politiek probleem. Dus hangen ambtenaren er een rookgordijn voor en wordt de hete brij alvast doorgeschoven naar een volgend kabinet. Dat neigt in zijn ogen naar frauduleus handelen. ‘Als je dit bij de aanleg van bijvoorbeeld een snelweg zou uithalen – dat het geld op is en de snelweg nog lang niet af – dan heb je in de Tweede Kamer de poppen aan het dansen. Is het een ict-project dan hoor je de politici er niet over. Die mores moet worden veranderd.’
Tot slot waarschuwt Veldwijk voor de overspannen verwachtingen die regelmatig over de publieke ict te horen zijn. Hij hoort dan weer minister Plasterk roepen dat in 2017 alle communicatie tussen het Rijk en burgers en ondernemers digitaal moet verlopen. ‘Ten eerste moet je je afvragen of je dat wel wilt. Ten tweede kan ik je nu al op een briefje geven dat dit niet zal lukken. Dat is veel te ambitieus voor een omgeving waarin politieke en bestuurlijke besluitvorming het tempo bepalen. Hou het behapbaar en realistisch, luidt mijn dringende advies.’
Tweede hoorzitting
Het programma voor de tweede hoorzittingsdag op maandag 12 mei 2014 is als volgt:
09.45 uur Lineke Sneller
Hoogleraar Toegevoegde waarde van IT bij Nyenrode Business Universiteit
11.30 uur Ruud Leether
Bedrijfsjuridisch adviseur ministerie van Veiligheid en Justitie
13.30 uur Jan Flippo
CIO Gemeente Amsterdam
15.15 uur Gerard Meijer
Directeur/eigenaar KWD Resultaatmanagement en senior projectmanager voor overheid en bedrijfsleven
17.00 uur René Veldwijk
ICT-ondernemer
De hoorzittingen zijn openbaar en vinden plaats in de Thorbeckezaal in de Tweede Kamer. De hoorzitting is ook rechtstreeks te volgen via de website van de Tweede Kamer.
Hmm Klinkt als een interessant topic voor het debat en congres Ethiek en ICT wat we op 27 mei houden.
We worden geterroriseerd door een leger van 455 000 macht misbruikende ambtenaren, die de werkzaamheden van 200 000 ambtenaren onder elkaar proberen te verdelen en vaak uit verveling, werkgelegenheid voor zichzelf creëren. De bewijzen zijn legio, vraag aan nette ambtenaren (die zijn er natuurlijk ook) hoeveel van hun collega’s er volgens hen overbodig zijn. Doe het af en toe eens! het antwoord zal meestal zijn, tussen de 30 a 40% en dat levert voor de samenleving een heel groot probleem op. Als er vanwege symboolpolitiek weer eens een ontslagrondje gehouden word, gaat dat op vrijwillige basis met ferme financiële vergoedingen. De slimme ambtenaren maken daar gretig gebruik van en de minder slimme of bejaarde blijven dan achter. De slimme beginnen gelijk een eigen bureau en laten zich inhuren door de achtergebleven ex collega’s. De kosten van dat inhuren zijn dan vaak ruim 4 X hoger of zelfs ongelimiteerd, voorbeelden zijn aantoonbaar. Hier nog 1 een IVW ambtenaar wordt in 2013 aangesteld als projectmanager Boord Computer Taxi(BCT). Veel Taxi’s waren toen reeds voorzien van een online Boordcomputer, de projectmanager bedacht op het reeds bestaande systeem een pincode, hij noemde dat de digitale handtekening. Deze man is 7 jaar projectmanager geweest over de BCT en nu worden de goede systemen in de taxi’s verplicht door de overheid vervangen, door haperende systemen. We hebben het over 11 jaar waanzinnige overheid en die gaat nu natuurlijk niet toegeven hoe fout ze bezig zijn. Vijf miljard per jaar over de balk gekieperd en wat doen we er aan?? Het ambtenaren leger is machtig, ze weten niks en ze adviseren de Ministers die nog minder weten grrrrrrrr.
“Ik heb wel eens meegemaakt dat wij een project met acht man hadden uitgevoerd, maar dat daarna de beheerkosten per kwartaal even hoog waren als wat het systeem had gekost.”
Misschien dat Veldwijk even meer duiding daaraan kan geven omdat er nog wel wat verschil zit tussen iets opleveren en het in operationele staat houden, misschien was het wel allemaal ‘houtje-touwtje’ wat hij gemaakt had waardoor de exploitatiekosten een veelvoud waren van product of dienst. Even voor de duidelijkheid, een op open source gebouwd CMS kost niet veel maar dat zegt dus nog helmaal niets over de beheerkosten ervan.
De wereld is niet zwart-wit en de problematiek is zeker niet te verklaren door de stellingname dat deze veroorzaakt wordt door incompetente ambtenaren en inhalige ict-bedrijven. Je zou wel kunnen stellen dat beide partijen elkaar onvoldoende begrijpen en/of naar elkaar toe willen bewegen. En dat wordt moeilijk want het is de macht van publieke bestuurders versus prestatie ten gunste van aandeelhouders. Het denken in besteden van budgetten tegenover het zoveel mogelijk zo effectief leveren met een zo hoog mogelijke winst. Zelfs als je opzet uit de vergelijking neemt dan nog is 1+1 geen 2.
En wie zou dan naar wie moeten toegroeien om het te laten werken? Normaal zou je zeggen de opdrachtnemer naar de klant. Aangezien de overheid er is voor de burger en niet andersom neig ik er echter naar het in deze om te draaien. Verklein als overheid de afstand tussen wens en de realiserende partij. Inderdaad geen logge en grote aparte ICT organisaties meer, maar als Departement zelf ICT doen, binnen werkbare kaders van een centraal goed doordachte rijksarchitectuur. Leg de financiële verantwoording neer bij de Departementen en dan niet als zijnde (het jaarlijkse) budgetbewaking, maar als echte financiële huishouding.
Dus niet binnen de afschrijvingstermijn al naar het volgende hardware concept zonder een goed afgewogen investering- en/of terugverdien model. Niet uitgeven om het budget op te maken, maar bewust en transparant omgaan met het van de burgers ontvangen geld. Dus ook grenzen stellen, je kan nu eenmaal niet elk jaar de nieuwste smartphone hebben. Dat kan de gemiddelde burger zich niet veroorloven, dat kan een commercieel bedrijf zich niet veroorloven, dus waarom denken (sommige) ambtenaren dat zij dat wel verdienen?
Commerciële bedrijven hebben er baat bij hun toegevoegde waarde transparant en succesvol te bewijzen. Een klant uitmelken wraakt zich vroeg of laat, terwijl echt commercieel handelen en leveren naar verwachting een formule voor meer opdrachten is. Als klant als overheid kan je daar goed op inspelen door als ware partners naar je eindgebruikers te gaan. Blijft die deur vanwege welke motivatie dan ook gesloten, dan zal men de ICT binnen de overheid blijven bezien als een geldverspillende speler die opereert vanuit een (bewust) ingenomen underdogpositie.
Het voornaamste oorzaak van het mislukken van o.a. de ICT projecten bij de overheidsinstanties wordt veroorzaakt door:
– Politieke sentimenten door de bemoeienis van de managers van de verschillende afdelingen (vaak gaat het om eigen belang).
– Ondeskundigheid van de ambtenaren, die managers zijn geworden, terwijl zij geen manager hadden moeten zijn.
Hierdoor mislukken jaarlijks ongelooflijk veel (ICT) projecten, terwijl de topmanagers zwijgen bij de meeste overheidsinstanties over deze mislukking.
Goed dat er naar gekeken wordt.
Het lijkt mij inderdaad verstandig zijn om bij kabinetsbesluiten ook de gevolgen mee te laten wegen.
“We gaan het helemaal anders doen” zorgt vaak (onder andere) voor grote ICT problemen terwijl de situatie wel anders wordt maar niet iets oplost.
Hetzelfde geldt voor leraren die opeens heel anders les moeten geven.
Zorg die een DBC moet invoeren.
Overhevelen van Rijks naar lokale overheid. Het heeft allemaal veel organisatorische consequenties maar het eindresultaat blijft gewoon hetzelfde (lesgeven, zorg verlenen)..
Iets minder stokpaardjes en meer realisme zou veel geld besparen.
Ondanks de aanpassingen afgelopen jaar, blijft de huidige vorm van aanbesteden voor veel van de genoemde problemen zorgen. Best Value Procurement, de relatief nieuwe logische inkoopmethode die al enkele jaren zeer succesvol wordt toegepast bij onder andere Rijkswaterstaat, zou direct verplichte kost moeten worden voor overheidsinkopers en -projectmanagers. Groot knelpunt is echter dat veel van die mensen de mindswitch niet kunnen maken waardoor het invoeren lastig is. Maar voor wie open staat voor nieuwe ideeën is het uitermate interessante materie.
Is dit fenomeen nu speciaal iets dat voor de overheid geld? Lijkt me haast niet, zoveel bedrijven bijten in het stof omdat besluiten genomen worden op basis van goede marketing.
Een of ander ei met een snelle babbel en stropdas die produkt X,Y of Z weet aan te smeren zonder zelf maar het flauwste benul te hebben wat het voor impact heeft als het niet in de organisatie past of domweg niet als verwacht functioneert.
Om de zelfde reden wordt ook overal het zelfde aangeschaft, zelfs de bakker op de hoek moet een SAP systeem hebben, en de bloemenkraam op de markt heeft Office360 nodig… wat was voor dergelijke ondernemers ook al weer mis met een gewone spreadsheet? En dan noem ik hier nog maar wat voor iedereen te behappen voorbeelden.
Zodra het ook maar een beetje technisch wordt blijven er ineens wel heel erg weinig mensen over die een gefundeerde keuze kunnen (maar vooral durven) maken.
De heer Veldwijk is ook 1 van de huurlingen die bij het UWV heeft gefaald en al eerder wat over geroepen heeft….. Waar hij nu opnieuw het recht van spreken vandaan haalt….
Wat mij betreft maakt iedere overheid in NL verplicht gebruik van een centraal architectuurteam dat projecten kan subsidiëren, waarbij hergebruik, kennis-overdracht en uniformiteit van werken centraal staan.
Bij uniformiteit van werken, ambieer ik een echte methode. In mijn definitie is een methode zeker geen checklist, maar een manier om tot resultaten te komen. Voor de oldies: dus geen SDM maar JSD. Een klein werkgroepje met mensen van de ‘gestampte pot’ met klassieke werkervaring uit de financiële mainframe-wereld zou een dergelijk team gestalte kunnen geven. In de eind 70-er en begin 80-er jaren, werd door de toenmalige banken en verzekeraars geinvesteerd in kwaliteit. De oldies die in die periode zijn klaargestoomd voor het echte werk, zijn in staat de benodigde kwaliteit te leveren. Voor de onderwijs-gevenden geldt doorgaans: hij die kan doet, hij die niet kan, onderwijst. Droevig maar waar. Met betrekking tot de hogere managers zijn de ervaringen zelfs nog aanzienlijk minder positief.
Ik raad iedereen aan te luisteren naar de hoorzittingen van de tijdelijke commissie ICT van de Tweede Kamer. Heb zojuist Rene Veldwijk in akelige details horen beschrijven hoe dit in de praktijk gaat. En ontkennen helpt hier niet.
http://tweedekamer.nl/kamerleden/commissies/tcict/index.jsp