Agile is een gedachtengoed, dat niet meer weg te denken is binnen software ontwikkeling. Iedereen denkt erover na, past het toe of heeft ermee gewerkt. Enkele organisaties kiezen er bewust voor Agile niet toe te passen omdat het niet bij hen past. Denk bijvoorbeeld aan strikt gescheiden verantwoordelijkheden of grote afstand tussen it en de business. Agile is in ieder geval aan geen enkele organisatie ongemerkt voorbij gegaan.
De meeste organisaties hebben Agile ingepast in werkvormen, tools en processen. Agile is een essentiële bouwsteen van de (veelal Scrum-)management aanpak, terug te vinden in het type en de frequentie van meetings, de veranderde rollen en de verbeterde, vaak continue, communicatie. Cruciaal voor het succes is het antwoord op de vraag: is Agile wel in de genen gaan zitten of, zo je wilt, in onze poriën? Anders gezegd: belijden we Agile (nog) slechts met de mond, of zit het in ons hart?
Succesfactor
Binnen Agile is de mens automatisch de de facto succesfactor worden. Dáár zijn we op het punt waar de schoen wringt. Goede processen ondersteund met goede tools worden gereedschap; dat wil zeggen, van ondergeschikt belang aan de mens die ze hanteert. Daarmee is iets structureels ingeruild voor iets veranderlijks, iets complexers. Dat veranderlijke en complexe, de mens, moet Agile maken tot een succes. Daarbij is het een voorwaarde dat hij dat samen met anderen gaat doen. Een belangrijk waarde in het Agile-manifesto is ‘de mens en samenwerking gaan boven het hebben van processen en tools’. De minder succesvolle Agile-projecten van de laatste jaren laten op dit punt de meeste steken vallen. Het gevaar daarvan is dat de verandering naar Agile wordt gezien als een sprong in het diepe. Organisaties gaan weer op zoek naar het houvast – het oude vertrouwde – en nemen de nadelen daarvan maar weer op de koop toe.
Dat is helemaal niet nodig, als we ons meer zouden focussen op de genoemde kritische succesfactor mens en samenwerking. Waar de mensen iets samen moeten doen, zullen ze zoeken naar overeenkomsten met elkaar (wat verbindt jou met mij) en naar verschillen tussen elkaar (wat typeert jou en mij). Dit zogenaamde wij-zij denken is de mens aangeboren. Het is een basis-overlevingsprincipe waardoor we een stuk eigenwaarde kunnen creëren, als groep of als individu. Een psychologisch en maatschappelijk principe. Individualisme is daarvan een uitingsvorm, overigens niet per se negatief. Positieve effecten zijn immers: zelfontplooiing, concurrentie, persoonlijke groei, uitvindingen en hoe raar het ook klinkt: samenwerking. Wij-zij denken heeft echter ook negatieve effecten.
Zoeken naar andere ‘wij-zij’
Dat zien we eveneens in onze maatschappij. Communicatieverstoringen, die leiden tot conflicten, besluiteloosheid, belemmerde samenwerking of tegenwerking, wijzen naar de ander. Om Agile-projecten te doen slagen en de voordelen van Agile werkelijk te behalen, is het van belang dat de mensen gezamenlijk op zoek gaan naar een andere ‘wij-zij’. Niet langer zijn de ontwikkelaars de ‘wij’, niet langer is de tester die vervelende ‘zij’.
De verschillende disciplines staan aan dezelfde kant. ‘Wij’ moeten op zoek naar de beste oplossing voor te klant. Wij moeten samen succesvol zijn, kwalitatief hoogwaardige producten opleveren en vraaggericht te werk gaan. Daarin moeten we op zoek naar elkaars kennis en expertise, naar de verschillende kwaliteiten van verschillende vaardigheden. Het ‘wijzen naar elkaar’ verandert in ‘helpen van elkaar’. Daarmee wordt de nieuwe ‘zij’ een ‘werkend systeem dat voldoet aan de verwachtingen van de klant’. En dat is precies de ‘Value’, de waarde van Agile: Werkende software als meetpunt van kwaliteit.
ja, en paas en vree.
helaas, realiteit is anders.
we staan allen aan verschillende kanten.
ander verleden, doel, insteek, inkomen, kennisgebied, capaciteiten etc
zelfs over agile/scrum zelf, is men het al niet eens 😛
poldermodel was ook maar mode.
Hoe je het doet en hoe je het noemt maakt niet uit; het werkt alleen als er consensus is over de werkwijze, helder is wie wat doet en als de afspraken daarover worden nagekomen.
Ervaring leert dat developers en testers in agile teams vaak prima door één deur kunnen. De echte wij-zij discussie gaat juist meestal over het gat tussen de ICT en de business.
Agile wordt nog vaak gezien als wondermiddel voor de ICT. Gewoon je hele software ontwikkel afdeling laten scrummen en alle problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Helaas werkt het natuurlijk niet zo. Om agile te laten slagen moet ook de klant (in veel gevallen de business) overschakelen naar de agile modus. Vaak houdt de business krampachtig vast aan het vertrouwde waterval gedachtegoed om vervolgens te roepen dat agile toch niet heeft gebracht wat men hoopte.
Het draait dus juist om de communicatie en samenwerking tussen de klant en de ICT. Dat is de “wij” bij agile. Samen met de klant zoeken naar de beste oplossing waardoor er continue bijgestuurd kan worden indien nodig. Alleen op die manier krijg je een werkend systeem dat voldoet aan de verwachtingen van de klant. Sterker nog, deze zullen waarschijnlijk overtroffen worden.
Omdat agile en scrum jaren geleden succesvol bleken, heeft het allerlei managers aangetrokken die teleurgesteld waren in de vorige methode die zij “in name only” toepasten, en hoopten dat ze konden meeliften op deze “silver bullet”.
Recent schreef Andrew Binstock in Dr.Dobb’s magazine: “What was intended as a set of personal practices has become a doctrine. And despite the mainstream adoption of Agile, the loss of its original intent has undermined its effectiveness.” (http://www.drdobbs.com/architecture-and-design/the-corruption-of-agile/240166698)
Agile verlost je niet van het garbage in, garbage out axioma.
@Nico Leuk artikel uit de Dr Dobbs. Ik vraag me altijd af als ik een artikel zoals hierboven lees, wat is nu eigenlijk agile? Dit maakt het een zeer abstract artikel. In mijn gedacht is het realiseren dat voortschrijdend inzicht een onderdeel is van een ontwikkeltraject de essentie van agile. Zie het ook niet als methode. Agile is voor mij in ieder geval niet die onzin van het manifesto, heb er in gedachten maar een draai aan gegeven. Wat moet je dan?
Scrum is weer heel iets anders, dat is een procesbegeleidingsmethode. Maar ook daar kan je de invulling van geven die je wilt. In het ene geval is de scrum master een meewerkend voorman en geeft de methode een heartbeat aan een project in een ander geval is de scrum master iemand zonder verstand van zaken die er voor zorgt dat je in de ochtend bij elkaar gaat staan en zorgt dat de postit papiertjes op de juiste plek hangen om de bevelen van de productowner vorm te geven. Productowner, van alleen de gehanteerde terminologie word ik al kriegel. En dan die potsierlijke rituelen! Maar de essentie is volgens mij dat in het slechtste geval je teveel mensen zonder verstand van zaken met een te belangrijke rol in een project.
Las even terug ook nog een aardig blog:
http://www.jillesvangurp.com/2011/12/03/scrum-agile-madness/
Ik moet ook even terug denken wanneer ik zelf ook maar iets met agile of scrum te maken heb gehad. Niet dus. Dat had overigens niet zoveel te maken met het gegeven niet iets nieuws te willen accepteren maar veel meer inhoudelijk. Het had voor mij in de zin van IT geen werkelijk toegevoegde waarde.
Het waarom niet
IT is een materie die lineair in elkaar zit, waaraan je je als IT professional, like it or not’ diende te conformeren. In tweede is het nog steeds zo dat de merite en wetmatigheden van IT als materie, sinds de industriële revolutie, volkomen onveranderd is gebleven.
Dat betekend dus dat ALLE delen van de gehele IT keten hieraan onderworpen zijn. Dat geld dus ook al die nieuwe producten en diensten in en met IT. Wat men als professionals werkend met IT klaarblijkelijk maar steeds niet wil begrijpen/accepteren, is dat die wetmatigheden en lineariteit de facto bestaan maar stelselmatig worden veronachtzaamd. De gevolgen daarvan zijn volkomen voorspelbaar.
Agile/Scrum
Al eerder merkte ik op dat het volkomen oninteressant is welk kleurtje men geeft aan welk proces of methodiek. Zolang de vorm maar lineair is en op elkaar, de opvolgende discipline of afnemer, beseft te maken te hebben met die lineariteit. De afwezigheid van dit laatste is stelselmatig de bron van veel ellende en vooral de manifestatie van één van die wetmatigheden.
Wanneer je namelijk verkeerd met IT als materie om gaat, zal dit, volkomen voorspelbaar, uitmonden in zeer veel hoge rekeningen en een afnemend rendement.
Agile of niet.
Agile Scrum is een PsyOPS wapen.
Het heeft met software arcitectuur niets te maken, alleen met het uitsluiten van mensen die Agile geen goed plan vinden.
Agile werkt namelijk tegen je als je software bouwt. Daardoor worden juist de mensen die het goed doen uitgesloten van een baan.
Uitsluiting kennen we uit WWII toen waren de Joodse mensen het doelwit, nu de slimme programmeurs. Vandaar dat het moet worden aangemerkt als massa vernietigings wapen.
Het is ondertussen zo aangemerkt. Agile is gevaarlijk en heeft met software NIETS van doen.