Magistrale verkooptruc is zoals Jort Kelder de werking van de markt uitlegde door aan Matthijs van Nieuwkerk zijn pen, iets van weinig waarde te vragen. En toen Jort deze had vroeg hij aan Matthijs om zijn naam op te schrijven. En hoe verrassend had Matthijs daar een pen voor nodig die Jort hem wel wilde verhuren, voor een belachelijk hoge prijs uiteraard.
Dit voorbeeld lijkt op hoe we tegen sommige data aan kijken. Vaak is deze een wees als er betaald moet worden voor de opslag, maar heeft vervolgens toch vele vaders als het om belangen gaat. Een pen is dan niet modern, maar schrijft wel eerlijker dan een vork, want digitale ontwikkelingen hebben één ding gemeen, ze produceren een diarree aan data. Nu weet ik niet hoeveel data er uit een scan komt die mij digitaliseert en virtueel in plakjes snijdt, maar dat is vast meer dan een pakketje aandelen waarvoor ik een flink bewaarloon betaal. Toch belasten weinig ziekenhuizen de gemaakte investeringen in opslag door.
Blauwe pilletjes en roze wolken
Ziekenhuizen besteden jaarlijks 5 procent van hun ict-budget aan opslag en met lineaire datagroei van 10 tot 20 procent per jaar zal dit alleen maar toe nemen. Niet alleen omdat specialisten en vakgroepen de neiging hebben om alles op te slaan en niets weg te gooien, maar ook doordat resoluties van alle beelden groter worden en er meer signaalgegevens opgeslagen moeten worden. Overwegend dat er jaarlijks miljoenen geïnvesteerd worden in de archivering van medische data die net als de videobanden thuis op zolder – de specialisten en vakgroepen maken zich ook niet druk over het leesbaar houden – na verloop van tijd ongezien weggegooid wordt is dat een verspilling.
Nu willen we onze medische gegevens natuurlijk niet voor iedereen inzichtelijk hebben, maar we weten ook niet wie er dan wel en wie er nu niet toegang hebben, al ligt de data opgeslagen op al die schijven in ziekenhuizen. Het is hier als met de kosten vooral security through obscurity. Want hoewel we een opt-in krijgen aangaande de uitwisseling van deze gegevens zijn opslag en bijbehorende autorisaties nog op een ander niveau geregeld. Zonder transparantie in audits blijft een discussie over privacy dus als het toezicht op banken, niet echt geloofwaardig.
We hebben trouwens weinig te vertellen over onze ‘corpus virtualis’ die in de archieven begraven ligt doordat niet de patiënt maar de specialist hiervan eigenaar is. Wordt het dus niet eens tijd om na te denken over de vraag: Willen we de handen aan het bed of aan het schijvencabinet?
Vernieuwing begint bij de ontsluiting
Alle verhalen lezend, cijfers bekijkend en de vele ontwikkelingen volgend wordt ict als medicijn gezien om de kwaliteit van de zorg te verhogen en de kosten ervan te verlagen. Maar als de wijze van opslaan ondanks alle veranderingen niet veranderd (vaak worden er twintig jaar oude systemen gebruikt), dan zou dit weleens ijdele hoop kunnen zijn. Misschien ook wel omdat de leveranciers deze markt gesloten houden. Terwijl de enige logische weg om vernieuwingen en kostenreductie samen te laten gaan samenwerken is. In ieder geval voor de archivering want schaalgrootte en deduplicatie reduceren prijs per GB dan aanzienlijk. Net als dat kosten voor datamanagement zoals het ontsluiten, leesbaar houden en beveiligen in dat geval gunstiger zullen zijn.
Nu is medische data natuurlijk wat anders dan het declaratiegedrag van het management, veel geheimer en gevoeliger. Dropbox is dus geen optie, maar het concept ervan is wel interessant want niet alleen ziekenhuizen slaan medische gegevens op en de mobiliteit van data neemt dus toe.
In een eerdere opinie stelde ik de vraag of alle zorgverleners wel voldoende kennis en kunde van ict hebben om gegevens niet alleen adequaat te beveiligen maar vooral ook om deze efficiënt op te slaan. Een shared storage centrum zou kunnen helpen om de opslagkosten te verlagen en het toezicht te verbeteren. Vooral dit laatste moet niet vergeten worden nu in de overheveling van de zorgtaken ook gemeenten inzicht in medische gegevens gaan krijgen. En eerder waarschuwde College Bescherming Persoonsgegevens dan ook al voor de gevaren van opslag, de ict-kennis aangaande beveiligen van gegevens is bij veel gemeenten namelijk nogal zorgelijk.
Goede heelmeesters en slechte rekenmeesters
Specialisten kunnen goed in vlees snijden maar niet zo goed in de kosten die voor de opslag nog niet eens in rekening gebracht worden. Bij verzekeraars is dit natuurlijk weer precies andersom, die snijden vrolijk in de vergoedingen. En ondertussen kijkt de politiek liever de andere kant op en laat het aan de markt over om het op te lossen. Maar terugkomend op mijn intro legde Jort pijnlijk goed uit waarom dat misschien wat te zorgeloos is, schaapachtige lachje van Matthijs liet zien dat we aan de wolven overgeleverd zijn als we interesse in (ver)werking van gegevens verliezen.
Het wordt tijd dat we de kosten gaan kwantificeren en data classificeren omdat archieven hard groeiende olifanten worden die, mede door onaangepaste wijze van werken steeds meer opslag eten. Tenslotte misbruiken veel ziekenhuizen het back-up proces voor archivering terwijl ze tapes omwille van gemak en snelheid uitgefaseerd hebben. Hopelijk onnodig om te zeggen dat dit tot snel stijgende zorgkosten voor onze ‘corpus virtualis’ leidt, die begraven ligt in archieven omdat delen en samenwerken nog niet in het DNA zit van specialisten en vakgroepen. Misschien wel omdat de kostenvoordelen nog niet inzichtelijk zijn doordat het gebruik niet in rekening wordt gebracht. Tijd om deze verborgen kosten inzichtelijk te maken nu ict als medicijn gezien wordt.
Korte anekdote van een situatie zo’n 20 jaar geleden.
We werkten nog met PDP’s en schijvenpakketten met het formaat van een smal autowiel. De “backup” bestond uit een kopie van die schijf die dan boven op de machine met het origineel lag.
Geen datasafe, geen roulatiesysteem, en alleen de centrale data, bij perifere PC’s was meestal niet eens een backup. Let wel, dit was een ziekenhuis.
Dat er wat veranderd is mag ik hopen, alhoewel ik nog steeds ervaar dat bij kleinere bedrijfjes zelfs nu nog een vergelijkbare situatie is, dan zit de usb-stick met de backup in het usb-slot. Ook als ze qua omzet beter met hun data zouden moeten omgaan.
Ewout,
Mee eens dat data in de zorg flink groeit,
Mee eens dat er geen samenwerking en sterker nog vendor lock-in tussen zorgleveranciers is,
Mee eens dat data geclassificeerd moet worden,
Maar wat is je aanvalsplan?
A) Zorgleveranciers gaan op korte termijn NIET samenwerken,
B) SSC voor dataopslag is zeer moeilijk omdat daar hangen veel regels aan vast,
C) Geld voor standaardisatie van ict-middelen is er niet (noch bij ziekenhuizen noch bij ict-leveranciers)
Dataclassificatie, ja! Dit moet iig gebeuren. Zonde voor de kostbare ruimte op je storage,
Kortom, ik denk niet dat de komende jaren hier iets aan gaat veranderen.
Tijdelijke oplossing!
Het is zeer onverstandig om zonder nadenken met de kostbare ruimte op je storage om te gaan. Dat zag Facebook ook al in!
“Facebook gebruikt sinds kort 10,000 Blu-ray disks als opslag van 1 petabyte (met groei naar 5 petabyte) voor haar ‘cold’ data.
http://www.pcworld.com/article/2092420/facebook-puts-10000-bluray-discs-in-lowpower-storage-system.html
Daarnaast realiseren ze hiermee flinke besparing op de kosten van storage en energie en nog andere zaken in de keten.
Misschien moeten ziekenhuizen ook zo`n voordelige oplossing gebruiken zodat ze meer tijd krijgen voor de zaken rondom samenwerking en “standaardisatie” in de zorg. Want daar zit juist de pijn van de zorg in!
@Reza,
Zorgleveranciers hoeven niet samen te werken, het gaat om samenwerking in opslag en dan met name de archivering. Bezwaren betreffende gebrek aan standaardisatie gaan volgens mij ook niet op omdat data landt op een paar (5+) merken storagesystemen. Enige probleem kan zitten in de back-up oplossingen omdat deze meestal gebruikt worden als archiveringssysteem. Laten we dus ophouden met zoeken naar de verschillen en kijken waar er overeenkomsten zijn. En kijkend naar de cijfers op de laagste laag van de architectuur zijn die er volgens mij genoeg.
Leuk artikel!
Veel mensen hebben er inderdaad geen weet van hoe groot de datastromen zijn die in de gezondheidszorg rondgaan.
Röntgenfoto’s is nog maar een klein deel. Wat de denken van MRI, CT en röntgenfilms (bijv. bij dotter-ingrepen)?
Voor het managen van deze beeldstromen zijn er goede mogelijkheden, veelal in de vorm van PACS systemen.
Maar absoluut terecht dat het managen van deze vorm van “big data” aandacht behoeft! Niet alleen aan de kant van de opslag, maar ook de bijbehorende infrastructuur.
@PaVaKe
Dank, PACS data is trouwens gemiddeld zo’n 60-70% van het volume. Vanuit een technische focus zouden hier veel besparingen te behalen zijn als er wat kritischer naar storage protocollen gekeken werd. Dat is dus deels infrastructuur want dit zou net zo goed twee blikjes met een draadje er tussen kunnen zijn.
@ Ewout,
De waarde van de data is zeker van belang.
Ik zie dat altijd als onderdeel van de herstelbaarheid.
Als de waarde laag is, dan hoef je het ook niet super snel weer beschikbaar hebben. Dit heeft dus ook zijn doorwerking op de herstelbaarheid en de manier waar op je het terug gaat halen.
Ik deel je mening dat je op PACS data gigantische besparingen kan behalen. Niet alles hoeft op snelle storage te staan. Het moet natuurlijk wel op een betrouwbaar medium staan. Want als je het een keer nodig hebt, dan moet je het natuurlijk wel terug kunnen halen.
Dataclassificatie is hier dus van groot belang. En als je dit op de juiste manier doet, dan zijn hier vaak besparingen te behalen. Helaas ontbeert het vaak nog aan de juiste kennis om dit effectief doen. Mijn ervaring is dat dit 1 van de meest tijdrovende processen is.
Ewout,
Opmerkelijk dat je je scope in dit geval beperkt hebt tot back-up. Zo ken ik je niet!
Wanneer de samenwerking tussen zorgverleners het fundament wordt dan hebben we de eerste stap richting standaardisatie gezet. In dit kader kan het uitwisselen/delen van informatie en data in de keten, het consolideren van data als voordeel met zich meenemen. Er zijn zeker nog meer andere oplossingen die door je applicatieleveranciers of 3e partijen aangedragen worden waarmee je geholpen wordt dit doel te bereiken. Daarvoor heb je weer standaardisatie nodig om vendor lock-in te voorkomen.
Je zou een aanvalsplan hebben dat gericht is op je doelstelling op korte termijn (omgaan met data/back-up etc) en ook er een dat gericht is op je doelstelling op lange termijn.
@Reza
Zeker zou je verder moeten kijken maar uitgaande van de twee mogelijkheden van waardevermeerdering is een kostenreductie hier het laaghangende fruit. De ‘onderstroom’ is nu eenmaal makkelijker te verleggen dan de ‘bovenstroom’ waar alle partijen hun eigen belangen hebben, dat is dus geen tekort aan ambitie maar een teveel aan realiteitszin. Je gaf in eerdere reactie al aan dat optical (WORM) misschien een interessant medium is voor archivering. Dat betekent echter wel dat dus de back-up en archiefstroom gescheiden moeten worden wat nu dus vaak nog niet het geval is.
Betreffende lange termijn, de waardevermeerdering door innovatie geef ik zeker een aantal overdenkingen aan maar vergeet niet dat eigenaarschap van deze data – zie mijn intro – nu dus nogal diffuus is, net als de kosten voor opslag. En terwijl we ons organen kunnen doneren hebben we nog geen zeggenschap over de images hiervan, net als dat we niet weten wie ze nu eigenlijk allemaal kunnen bekijken. Laatste is zeker met NEN 7510 een uitdaging waarbij het volgens mij wederom om de ‘onderstroom’ gaat – de klok wordt nooit gestolen omdat iedereen er telkens op kijkt – als we het over data hebben die lang bewaard en beveiligd moet worden.
Natuurlijk ben ik niet blind voor de innovaties aan de bovenkant maar zoals ik al aangaf met het voorbeeld van de videobanden op zolder en een harddisk recorder in de woonkamer maak ik me zorgen over de overhead die we straks hebben in migraties van steeds groter wordende data volumes.
Als we het over data hebben ontkom je gewoon niet aan back-up en archief. Dus daar ben ik het helemaal met Ewout eens.
Reza heeft op zich wel een valide punt. Echter is de praktijk vaak anders. Standaardisatie en optimalisatie van medische data is een tijdrovend proces. Hier komt buiten de technologie ook een hoop politiek kijken. Praktijk wijst uit dat er tijdens de transitie vaak data dubbel opgeslagen wordt. Dus de data neemt dan juist toe. Mijn ervaring is dat dit proces jaren duurt. Hier komt veel historische data om de hoek kijken. En dit is niet 1,2,3 samengevoegd en gemigreerd. Vaak blijven legacy omgevingen juist nog jaren in de lucht omdat men bang is iets kwijt te raken. En als het dan uiteindelijk gelukt is, is de infrastructuur al weer bijna afgeschreven.Dus het is makkelijker gezegd dan gedaan.
Zaak hier is om slim met je je data om te gaan. Zorg dat het in het meest optimale formaat opgeslagen wordt. Besteed veel tijd aan data classificatie ( prestatie/herstelbaarheid/belangrijkheid). Zo zorg je er voor dat je je data ook op de meest kosten effectieve manier opslaat. Denk na over de toekomst. Hoe kan ik in de toekomst migreren? Hoe flexibel ben ik? Zo voorkom je de welbekende vendor lockin waar Reza het al over had.
Maar ja in de praktijk blijkt dat dit hele proces het ondergeschoven kindje in de organisatie is. Hier ligt dus nog een schone taak voor ons allen.
Ewout:
Ondanks je schrijfstijl die niet (voor me) altijd duidelijk en toegankelijk is, vind ik je reactie als een goede aanvulling. Deels ben ik er mee eens en dat heb ik al eerder in mijn 1e reactie aangegeven.
Misschien dit artikel en de reacties kunnen verder mijn punt verhelderen.
(https://www.computable.nl/artikel/opinie/development/4981219/1277180/zorgapps-en-epd-zijn-niet-te-koppelen.html#4984515)
@Ruud: Ook een mooie aanvulling.Tnx