Branchevereniging voor middelgrote en kleine ict-dienstverleners, De ICT Vereniging, heeft een eigen broker opgericht. De ICT Broker moet leden beschermen bij faillissementen van opdrachtgevers. Een faillissement waarbij ict-dienstverleners mee het schip ingaan, zoals onlangs bij Corsa gebeurde, moet tot het verleden gaan behoren.
Bij een faillissement van een commerciële broker is de klant verplicht de nog openstaande rekeningen aan de curator van de broker te voldoen. ‘Als bedrijf ben je de laatste in de rij van schuldeisers en kun je in de praktijk de betaling wel vergeten, ook al heb je gewoon je werk naar tevredenheid van de klant uitgevoerd. Dat debiteurenrisico wordt door De ICT Broker uitgesloten door een gescheiden betalingsstroom. Bij geleverd werk is uitbetaling gegarandeerd’, zegt Erna Froon, bestuurder van De ICT Broker.
Froon: ‘Door het faillissement van broker Corso ontstonden onlangs betalings- en continuïteitsproblemen bij bedrijven en zzp’ers die verbonden waren aan die broker. Corso is niet de eerste broker en zeker niet de laatste die failliet kan gaan 24IT ging Corso voor en met de geluiden die ik uit de markt hoor, vrees ik voor nog meer brokers.’
Froon geeft een voorbeeld: ‘Na een maand inzet bij een klant kan de factuur verstuurd worden met een betalingstermijn van minimaal dertig dagen. Bij grote klanten kan dit oplopen tot meer dan zestig dagen. Je hebt dus al snel cumulatief drie tot vier maanden aan rekeningen openstaan waardoor het debiteurenrisico snel oploopt naar een bedrag per ingezet persoon van veertigduizend tot zestigduizend euro.’
Financieel gezond
Volgens Froon voldoet De ICT Broker aan de vraag van klanten om slechts een beperkt aantal facturatiekanalen te hebben voor ict-inkoop. ‘Via één inkoopkanaal bieden we eenvoudig toegang tot vierduizend ict-specialisten. Die experts zijn bij deze bedrijven in vaste dienst waarbij de kennis bovendien goed op peil wordt gehouden. Bovendien hebben we geen winstoogmerk en zijn opgericht door en voor de leden.’
De Broker houdt ook toezicht op de afdracht van belastingen in het kader van de Wet Keten Aansprakelijkheid. Leden van De ICT Vereniging mogen alleen lid worden en blijven als zij minimaal een jaar bestaan en financieel gezond zijn. Daar wordt regelmatig op gecontroleerd. Daarnaast zorgt De ICT Broker voor rechtstreeks contact met de klant en hanteert De ICT Broker transparante en marktconforme tarieven.
Een stap als deze is natuurlijk lovenswaardig. U heeft helaas, althans bij mijn weten, de wind al een beetje tegen. Er zijn sinds 2008 al twee van deze initiatieven een zachte dood gestorven.
Grote organisaties die tenderen willen doorgaans niet zo heel graag zaken doen met ‘brokers’ maar stellen dat zij zaken willen doen met partijen die minstens vijf jaar bestaan en waarvan de IT professionals door hen geleverd op de loonlijst staan van de leverancier of waar de leverancier, in geval van het leveren van een zzp-er, de ketenaansprakelijkheid op zich neemt, dan wel afdekt.
Een broker die toezicht wil hebben/houden op de afdrachten, die zal dan moeten doen aan payroling. Want een onafhankelijk ondernemende zzp’er, die zal doorgaans niet toe staan dat een private zijn financiën komt controleren.
Interessant verhaal niettemin.
@NumoQuest, payrolling is zeker niet de oplossing aangezien de inlener/klant dan als de werkgever kan worden aangesproken en aansprakelijk gesteld kan worden voor alle rechten die voortvloeien uit een dienstverband zoals loon doorbetaling bij ziekte en ontslag vergoeding etc… Zoals we laatst ook zagen bij de ING.
De wka risico’s oplossen met de mensen die in vaste dienst zijn van de bij dit initiatief aangesloten leveranciers is geen probleem, allemaal staan ze in het SNA register geregistreerd neem ik aan, dan volstaat het storten van 25% op de g-rekening en in de toekomst het depot stelsel.
Voor de echte freelancers die niet onder leiding en toezicht werken bestaat geen inhouding plicht en daar kunnen gewoon de facturen van betaald worden.
Voor zzp-ers die wel onder leiding en toezicht werken bij de inlener zal echter gezocht moeten worden naar een oplossing, daarbij denk ik nog steeds aan een vorm van project dienstverbanden.
Ik waardeer in elk geval dit initiatief en benadruk dat dit voor de klant ook inhoudelijk van toegevoegde waarde kan zijn aangezien de business rechtstreeks met gespecialiseerde niche specialisten in contact kan komen.
Nou heb ik me de afgelopen maanden diep ingewerkt in allerlei mogelijke inhuurmanieren. Maar ik begrijp noch het artikel, noch de reacties.
Geldt een en ander alleen voor ZZP’ers?
Volgens mij geen oplossing voor het probleem, daar de ICT broker de plaats inneemt van de huidige intermediair (met vergelijkbare risico’s ). Indien dit niet het geval is, behaald de opdrachtgever zijn doel niet, daar zij een directe relatie hebben en volledig aansprakelijk zijn (WKA, zelfstandigheid, enz).
In mijn optiek heeft het faillissement van Corso niet echt veel te maken met de dienstverlening en zat het probleem in andere zaken. Daar is genoeg over gezegd.
Goed om er over na te denken, maar mijn oplossing zou zijn zaken te doen met gezonde en kwalitatief goede intermediairs, zodat deze problemen niet ontstaan.
De ondergang van Corso is zoals Franklin terecht aangeeft een uniek verhaal. Heeft alles te maken met de overname en latere verkoop door Aamigoo (nu Source N.V.). De oorzaken van faillissement waren organisatorisch / administratief van aard. Was de overname vanuit Aamigoo er niet geweest dan had Corso nog gewoon bestaan volgens mij.
Om dan nu direct vraagtekens te zetten bij een gehele branche is niet terecht.
Het is niet al te ingewikkeld om intermediairs te selecteren waarbij je geen risico’s loopt. Er is bijvoorbeeld een wettelijke vrijwaring voor opdrachtgevers voor risico’s in het kader van de Wet Keten Aansprakelijkheid. Dit is de disculpatiebeschikking.
Het voordeel van deze disculpatiebeschikking voor bedrijven die zaken doen met intermediairs met een dergelijke beschikking is dat zij niet meer aansprakelijk kunnen worden gesteld voor betaling van achterstallige loonheffingen en omzetbelasting. Hierdoor hoeven zij niet meer af te storten op de G-rekening, noch de aanvullende vereisten na te komen, die voor een vrijwarende afstorting vereist zijn. Dit levert een verdere risicoverlaging en een aanzienlijke administratieve vereenvoudiging op voor deze ondernemingen. Zie ook; http://download.belastingdienst.nl/belastingdienst/docs/aansprakelijkheid_loonheffing_inlening_personeel_al5281z5fd.pdf (6.3.2 op pagina 14)
Wie kan mij dit uitleggen.
Er is veelal sprake van een trits:
– opdrachtgever (bedrijf dat iemand inhuurt)
– tussenpersoon (organisatie die loon uitbetaalt aan werknemer en facturen stuurt en incasseert aan/van opdrachtgever)
– werknemer, die ZZP’er kan zijn of TLD’er bij de tussenpersoon
De werknemer doet werk bij de opdrachtgever. De tussenpersoon stuurt de factuur voor uren maal tarief naar de opdrachtgever, die alles betaalt. De tussenpersoon houdt de sociale premies en loonheffing af en betaalt het loon uit aan de werknemer.
Voordat de sociale premies en loonheffing zijn afgedragen aan de belastingdienst gaat de tussenpersoon failliet.
Het kan dan toch niet zo zijn dat de opdrachtgever een tweede rekening krijgt voor hetzelfde werk van de werknemer? Hij heeft toch al betaald?
Toch lijk ik dit te lezen in bovenstaande stukjes.
Dus graag wat uitleg.
@ZZO-er
ter info op jouw vraag hierbij een link.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Inlenersaansprakelijkheid
en onderstaande uitspraak waaruit blijkt dat mensen ook gewoon een dienstverband kunnen claimen bij de inlener, ook zzp-ers als ze onder leiding en toezicht werken bij de inlener.
http://www.rechtspraak.nl/Organisatie/Rechtbanken/Den-Haag/Nieuws/Documents/20130626%20Vonnis%20BDG%20vs%20de%20Staat.pdf
@Maarten Wienbelt Jouw links maken het er mij niet duidelijker op. Ik krijg de indruk dat niemand hier beter van wordt.
Als de tussenpersoon failliet gaat krijgt de werknemer (TLD’er) het achterstallige salaris mogelijk niet van de UWV (hoewel volgens de ene UWV’er er wel degelijk sprake is van een gezagsverhouding tussen werknemer en tussenpersoon omdat tussenpersoon de sociale premies etc inhoudt en de ander juist weer meent dat er geen sprake is van een gezagsverhouding). Verder zou de opdrachtgever dan ook nog eens extra moeten betalen terwijl hij altijd netjes zijn facturen heeft betaald.
Als dat zo is, dan zou toch geen enkele opdrachtgever meer via een tussenpersoon een werknemer willen inhuren?
Daarom trek ik de conclusie dat ik er nog steeds niets van begrijp.
Wat kan een tussenpersoon dan doen om te voorkómen dat bij faillissement noch zijn werknemers (TLD ‘ers) noch zijn opdrachtgevers de dupe zijn?
En hoe zit het dan met de WW voor een werknemer als onverhoopt het contract met al zijn opdrachtgevers ophoudt? Wat kan een tussenpersoon doen om de rechten van zijn werknemer (TLD’er) te waarborgen?
Het is heel simpel. Gewoon doen wat de VAR voorschrijft.
– Van de klant eisen dat je de VAR volgt (eigen werktijden bepalen, je eigen ding doen)
– Meerdere klanten hebben (risicospreiding, als de ene niet betaalt dan de andere misschien wel)
– Of in dienst gaan bij de opdrachtgever.
Die dialoog moet je ook kunnen voeren met een opdrachtgever, dat als ze wensen dat jij van 9 tot 5 achter hun bureau zit, van maandag tot en met vrijdag, zij jou dan voor x bedrag in dienst kunnen nemen.
Gewoon VAR meenemen zou ik zeggen.
@ Maarten Wienbelt
U vergist zich ietwat. ING heeft alleen een issue gehad met zzp-ers die men rechtstreeks had ingehuurd en voor lange tijd aan zich gebonden. Daarvan is er een uitspraak geweest, overigens van een rechtbank in eerste aanleg, die zeker interessant is. De rechtbank stelde namelijk dat door de duur van de overeenkomst i.c.m. het karakter van ondelingen verhoudingen er sprake is gebleken van een relatie die vergelijkbaar is met die van werkgever werknemer, niet die van opdrachtgever opdrachtnemer. Daar is de uitspraak tenslotte op gebaseerd.
Payroling betreft een ‘agent’ die zorg draagt voor juiste afdrachten waarbij er een vrij veld van keus ontstaat. Of de betreffende professional heeft een 1 op 1 relatie met haar/zijn klant om zaken in te vullen, waarbij verloning formeel door een broker word gedaan. Corso was zo’n broker. Niets mis mee.
Een zzp-er heeft doorgaans een ietwat andere zakelijke relatie. Hierbij is er sprake van onderneming waarbij er sprake is van opdrachtgever en opdracht nemer in expliciet juridische zin. Het is een zakelijk overeenkomst tussen twee partijen. Hier moet men even een pas op de plaats maken. Wanneer de gegunde opdrachten en de daarmee gepaarde werkzaamheden verschillend van aard is, projectmatig bijvoorbeeld, is er niets aan de hand.
Wanneer een zzp-er een positie in neemt bij een opdrachtgever, bijvoorbeeld die van boekhouder of klusjesman, en die relatie blijft een bepaalde termijn als zodanig gehandhaafd, dan loop je tegen een ‘zaak’ aan zoals u bedoeld met ING. Dan krijg je namelijk te maken met een verkapte werkgever/werknemer relatie, waar je dergelijke discussie s van krijgt.
Payroling en uitzendbemiddeling hebben beide een tijdelijk karakter. Met namel worden die gebruikt in de projectensfeer waar een begin en een duidelijk eind is.
De Broker
Een artikel als deze is als initiatief al eerder gelanceerd en een zachte dood gestorven omdat het uiteindelijk voor de professional te weinig toegevoegde waarde had.
Corso
Corso op zich is als zaak nier helemaal uniek en er zijn anderen Corso al voor gegaan. Het is bedroevend voor de professionals die daar mee te maken hebben gehad. Ik heb er dicht bij gestaan maar ik kan u niet vertellen waardoor het allemaal zo heeft kunnen lopen. Daar word nog nader onderzoek naar gedaan…. aldus de curator. Persoonlijk en professioneel vind ik het bijzonder jammer dat Corso werd overgenomen en deze weg heeft afgelegd.