Voor de ict-industrie bestaan diverse soorten certificeringen, maar wat is precies de noodzaak en het nut van de verschillende certificeringen voor de ict-specialisten en hun opdrachtgevers? En is certificering ook echt de heilige graal in deze tijd, zoals door sommigen wordt beweerd?
De ict-branche wordt wel beschouwd als één van de laatste parels van de arbeidsmarkt in een verder moeizaam economisch klimaat. Maar waar het lange tijd als een veilige haven te boek stond, biedt het slechts schijnzekerheid wanneer je als ict’er niet meegaat met de vraag naar certificering, specialisatie en de ontwikkeling van de persoon achter de ict’er.
Bedrijven zoeken in deze tijd naar de beste match voor de opdrachten die ze wel te vergeven hebben. Om boven het maaiveld uit te steken en niet op de bank te belanden, moet de ict’er zich deze dagen dus nog beter onderscheiden. De basis hiervoor wordt nog wel degelijk gevormd door de combinatie van soft skills en certificering van vakkennis. Voor veel bedrijven geldt certificering nog steeds als onafhankelijk bewijs van de expertise en de vaardigheden die zijn opgedaan. Zo bezien is naast goede softskills de certificering echt een harde entry criteria. Ik ga hierna in op de noodzaak voor certificeringen, echter staat voor mij buiten kijf dat de softskills onontbeerlijk zijn voor het juist inzetten van de hardskills.
Achterstand
Als het gaat om het binnenkomen op een opdracht vormen startende ict’ers een speciale groep. Zij hebben ten opzichte van meer ervaren collega’s een achterstand als het gaat om het voldoen aan de entry criteria. Certificering is eigenlijk het enige bewijs dat ze kunnen overleggen. Het voordeel is dat het nog niet zo lang geleden is dat ze de collegebanken hebben verlaten. Ze zitten nog in het studieritme en zijn daardoor in staat om zich specifieke kennis snel eigen te maken. Maar dan gaat het om de vraag welke cursussen en certificeringen belangrijk zijn.
Over het algemeen bieden ict-bedrijven beginnende ict’ers een kort certificeringstraject aan. Maar daarmee heb je nog geen goed en specifiek getrainde consultants, terwijl daar juist de meerwaarde zit voor opdrachtgevers. De succesfactor is dan ook om heel doelgericht om te gaan met het opleiden van starters en deze opleiding te koppelen aan praktijkervaring.
Er bestaan verschillende initiatieven om startende ict’ers op te leiden. Microsoft biedt bijvoorbeeld in het kader van het programma ‘Microsoft Youthspark’ jonge werkzoekenden en jongeren zonder diploma een it-opleiding aan. Certificering is een standaard onderdeel van die opleiding. Hiermee wil Microsoft de toetreding van jongeren op de arbeidsmarkt verbeteren. Dankzij technologie en opleidingen helpt Microsoft het talent van deze jongeren een boost te geven en hen een nieuw perspectief te bieden.
Een ander voorbeeld zijn de bootcamps waarmee it-bedrijven young professionals aan zich binden in een groeiende markt. Het is voor starters op de arbeidsmarkt een uitdagende manier om zich in een tijdsbestek van enkele weken verschillende methodieken, technologieën en/of tools eigen te maken en de bijbehorende certificeringen te behalen. Het grote voordeel van dit soort trainingen en opleidingen is dat ze helemaal zijn afgestemd op wat de klanten van zo’n organisatie vragen. De bootcamps zijn heel specifiek en toegespitst op de vraag die er bestaat vanuit de markt. Dit soort bootcamps vormt voor starters die nog weinig ervaring hebben dan ook een optimale voorbereiding op hun eerste opdracht. En de verschillende certificeringen gelden als onafhankelijk bewijs daarvan.
Jouw voorbeelden over jongeren en mensen met kennisachterstand zijn wat mij betreft de enige voorbeelden waarom certificering zou moeten bestaan. Verder is het geldklopperij om een bepaalde status als partner af te dwingen. Nut en noodzaak van die certificering ontgaat me echt voor de medior en senior professional. Deze meisjes en jongens houden graag hun vak bij op hun manier.
Het is mij niet helemaal duidelijk welke groep hier nu precies met “beginnende ICT’ers” wordt bedoeld.
Beginnende ICT’ers die een opleiding als niet-ICT’er hebben gevolgd hebben een achterstand. Maar als ze die ICT-opleiding echter wel hebben dan mag je veronderstellen dat ze nauwelijks achterstand hebben, behalve in ervaring. Je mag er toch wel van uit gaan dat iemand met een HBO-opleiding voldoende kennis heeft om als startende ICT’er aan de slag te kunnen, zonder dat daar eerst een bootcamp of allerlei certificering voor nodig is.
Het beeld is misschien wat scheefgezakt omdat het in Nederland de afgelopen decennia anders werkte: wie een afgeronde HBO of hogere opleiding had kon meteen de managementlaag in, werd direct goed betaald en had zijn boekenwijsheid plus diploma als rechtvaardiging voor zijn acties en besluitvorming. De enorme groeispurt van ICT-branche en beroep heeft onder andere in dit opzicht een averechts effect gehad en het kost de grootste moeite de zaak onder controle te krijgen.
Dat heeft tot gevolg dat het in de huidige markt niet makkelijk is de juiste baan te vinden met een HBO of hogere opleiding, indien je de verwachting hebt dat die je direct een stevige baan en dito startsalaris zou brengen. Die tijd is sinds enkele jaren voorbij.
Daarnaast wordt het eens tijd dat we opleidingen, ook hogere opleidingen, naar waarde gaan schatten. En die waarde is dat er een meer of minder uitgebreide basis is gelegd voor een beroepsmatige ontwikkeling.
Het zijn enkelingen die het vermogen hebben het geleerde direct op een vakvolwassen wijze toe te passen.
Er zijn er veel meer die via de in dit stuk beschreven bootcamps, of door simpelweg in de praktijk de handen uit de mouwen te steken en heel goed op te letten, uitgroeien tot betere vakmensen dan grote aantallen (hoog)opgeleiden ooit zullen worden. Na zes jaar praktijk is de theoretische voorsprong van de HBO-plusser verdwenen.
Persoonlijk zie ik daarom meer in verbeterd systeem van getuigschriften en functierapportage, omdat dat niet alleen iets zegt over de kennis die iemand heeft, maar vooral ook over het vermogen om die kennis in de praktijk succesvol toe te passen en uit te breiden.
Certificering kan nooit praktijkervaring bewijzen. MS stelt bijvoorbeeld veel certifikaten uit aan een point-and-click-generatie die nauwelijks iets begrijpen van achtergronden.
Kort geleden had ik met een “certified partner” van MS te maken die niet eens in staat was om de problemen die zei zelf met hun software veroorzaakt hadden (verkeerde filepermissions) op te lossen.
Daar moest een linuxbox bij te pas komen om de rotzooi werkend te maken.
Een werkgever die het bezit van certifikaten als bewijs voor vakkennis accepteert kan wat mij betreft failliet gaan, die heeft niets van ICT begrepen. Je moet als ICTer namelijk bijblijven en dat voor er iemand opleidigen/certifikaten uitgeeft. Dit vak verandert namelijk erg snel.
Dat er nog steeds veel belang gehecht wordt aan certificeringen is treurig omdat het gros meer om ’test exercitie’ gaat dan inhoudelijke kennis. Dit geldt zeker voor een heleboel product certificeringen waar het vaak alleen maar gaat om het kiezen van het minst foute antwoord uit het rijtje. Gecertificeerden blijken vaak niet meer te kunnen dan de ‘schoolvoorbeelden’ te reproduceren en raken al snel de weg kwijt als er afwijkingen zijn.
Een betere training geeft het ‘stuk knutselen’ en dan alles weer zelf te repareren om zodoende de diepere werking van producten te doorgronden. Niets beklijft beter dan het leren van fouten maar dat vraagt dus een stukje praktijk ervaring wat meestal niet gegund wordt. En vaak leidt dit af van certificering omdat een ‘better practice’ geleerd wordt dan de antwoorden die gegeven worden.
Dom geboren, suf gewiegd en nooit wat bij geleerd maar wel allemaal gecertificeerd.
20 jaar geleden was de certificering van Microsoft al veredelde propaganda en dat is het nu nog steeds. (Ik heb zelfs eens in de voorwaarden gelezen dat je je certificering kwijt kan raken als je in het publieke kwaad over Microsoft spreekt.)
Het hele punt van certificering is het feit dat het als een commercieel product wordt aangeboden en gepresenteerd wordt als ‘shortcut’ naar het inzetbaar maken. Alsof iemand die zijn/haar rijbewijs heeft gehaald ook meteen een Tulpen Rally kan rijden.
Praktijkervaring opdoen en dan liefst met begeleiding van een ervaren persoon is er ook niet bij. (Die kijkt wel mooi uit want voordat je het weet word je bedankt voor het opleiden van je concurrent.)
Om maar te zwijgen van het feit dat H&R certificeringen als nummers op een bingo kaart zien.
Niet dat ze totaal nutteloos zijn maar wanneer gaan we nou weer eens naar de échte capaciteiten van de mensen zelf kijken.
@ Wilbert – Onder het kopje achterstand staat:
“Als het gaat om het binnenkomen op een opdracht vormen startende ict’ers een speciale groep. Zij hebben ten opzichte van meer ervaren collega’s een achterstand als het gaat om het voldoen aan de entry criteria. Certificering is eigenlijk het enige bewijs dat ze kunnen overleggen.”
=====
Kan je hier wat meer over zeggen?
Zoals het er nu staat doe je voorkomen dat het gebrek aan ervaring gecompenseerd kan worden met een bepaald aantal certificaten. Maar dat lijkt me wat te kort door de bocht. Toch?
Stel je bent werkgever en je zoekt mensen. Keuze zat. Je prefered suppliers bieden kandidaten. Ongeveer zelfde werkervarig en prijs, alleen sommigen zijn theoretisch aantoonbaar extra geschoold in de gevraagde specialiteit door opleiding en certificaten.
Wie gaan ze kiezen ? Wie zou jij kiezen ?
@mauwerd
ik zou een betere selectiemethode gebruiken die baseert op wat de kandidaten kunnen. Dat zou ik als eis aan mijn “preferred suppliers” stellen.
Nog een opmerking, mensen als “supplies” beschouwen gaat voorbij aan menselijke waarde en menselijke waardigheid.
Dit hangt heel erg af wat voor waardelabel je aan betreffend certificaat wil hechten.
Zo heb ik o.a. ISEB en iNTCCM foundation op zak. Maakt me dat een goed/beter tester of configuration manager? Niet noodzakelijkerwijs.
Waar het me echter wel bij helpt is het spreken van dezelfde taal als testers / configuration managers, waardoor er een veel beter begrip ontstaat voor elkaars vakgebied en werkveld, en de communicatie daardoor efficiënter verloopt.
De meeste certificaten vergelijk ik met het rijbewijs: je legt op een gegeven moment in tijd een proeve van bekwaamheid af, maar dat maakt je nog geen goed chauffeur….
Zoals bij veel zaken in het leven zijn er goede en slechte en alles wat daar tussenin zit. Om voor je zelf te bepalen wat belangrijk is moet je een onderscheid maken.
Dit geldt ook voor ICT-certificeringen. Deze zijn moeilijk over één kam te scheren. Er zijn een aantal factoren die bepalen wat een goede certificering is:
* Onafhankelijkheid van certificeringsinstituut.
* Testen van conceptuele kennis ipv productkennis.
* (Internationale) bekendheid van een certificaat.
* Testmethode (is na de test wetenschappelijk aangetoond dat iemand echt aan het beoogde niveau voldoet?)
Waar voldoet in jullie ogen een goede certificering aan?