Mijn column 'Detachering maakt lui' trok een aantal reacties die de moeite waard zijn om op te reageren.
Nederlandse it-bedrijven nemen veel buitenlanders aan om hier te werken. Die kosten maar 2500 euro in de maand, zegt men, daar wil een Nederlander niet voor werken. Maar in een recent onderzoek lees ik dat datacenter-personeel in Nederland nu gemiddeld 68.600 euro verdient. Inclusief vakantiegeld is dat ruim 5000 euro in de maand. Gemiddeld. Bovendien is dat 8,9 procent meer dan vorig jaar, terwijl de tarieven in de detachering juist naar beneden gieren.
Datzelfde onderzoek laat ook zien dat naarmate de opleiding hoger is, de salarissen sneller stijgen. Een tekort aan kennis is dus waarschijnlijker dan een te hoog kostenniveau.
Welke mensen worden dan gezocht? Laten we eens kijken vanuit de trends die we waarnemen.
Voor goed werk hebben we goede mensen nodig, en die zijn natuurlijk goed opgeleid, ervaren, en dus duur. Te duur? Dat hangt van het leveringsmodel af. Als ik de firma Hekking per uur betaal om mijn eigen server te knuffelen dan loopt dat nogal op, ook al zijn ze nog zo goed. Het wordt pas voordelig als we het leveringsmodel schaalbaar maken, want dan levert het wat op om te investeren in betere tools, betere processen en adequate kennis. Dat geldt juist bij de it, en daarom zijn schaalbare leveringsmodellen de trend.
En dan kun je, zoals sommige Nederlandse bedrijven hebben ontdekt, zelfs kosteneffectief softwarediensten aanbieden aan landen als India. Bij een schaalbaar model kan je salaris door het dak gaan, als je maar volume hebt. Massa is kassa. Maar je vaardigheden moeten dan wel gericht zijn op schaalbare levering en niet op maatwerk waar je de klant mee doodknuffelt.
‘Schaalbare it-leveringsmodellen’ is economenjargon voor ‘cloud computing’ (ja, daar is die weer!). Cloud consumer zijn of cloud provider zijn, dat is nu de vraag die je je als bedrijf wat dat betreft hebt te stellen. Alleen voor je eigen business it ontwikkelen is onzin. Je kan het beter inkopen. En als je it echt uniek is, kun je het ook als dienst aanbieden.
En natuurlijk ligt het hele verhaal een stuk genuanceerder, maar per slot van rekening is dit wel een column en geen wetenschappelijke studie.
Peter van Eijk is onafhankelijk adviseur op het gebied van digitale infrastructuren (www.peterhjvaneijk.nl).
Leuke take-away:
“En als je it echt uniek is, kun je het ook als dienst aanbieden.”
Dit is precies waar ik nu mee bezig ben.
Ook deze “Nederlandse it-bedrijven nemen veel buitenlanders aan om hier te werken.” herken ik. Voordeel is veel keuze uit mensen, technisch gezien sterke mensen en inderdaad goedkoop ten opzicht van Nederlandse counterpart. Voordeel voor het land is dat er hier belasting over betaald word. Nadeel is dat je als bedrijf moet switchen naar engels en organisatorisch goed moet snappen wat je wilt en dit ook kunnen managen.
In het kader van het knuffelen nog deze analogie: ‘Schaalbare it-leveringsmodellen’ is als huisdieren versus vee.
Huisdieren (servers) geef je namen en zorg je goed voor, Vee (servers) geef je nummers en als er ééntje ziek wordt, dan knal je hem af en vervang je hem voor een nieuw nummer.
Een boute stelling: “Alleen voor je eigen business it ontwikkelen is onzin.”
Is dit niet decennia lang het uitgangspunt geweest? Niet voor niets dat het automatisering genoemd wordt.
Wat zal het resultaat dan zijn als alle IT services samengeklonterd zijn tot een aantal grote molochen waar IT aan de digitale lopende band wordt gemaakt? ‘You can have any cloud, as long as it’s black’.
Peter,
Massa is kassa is gewoon de theorie van ‘economy of scale’ welke ook nadelen heeft. Eén van de nadelen is dat het break-even point in grote mate bepaald wordt door de organisatievorm zelf, de vraag hoe groot een bedrijf kan worden om nog steeds winstgevend te blijven. De dwangmatige bezuinigingsdrang op arbeid en technologie komt tenslotte ook deels voort uit de overvloedige managementlagen die sommige organisaties wanhopig in stand proberen te houden. Het hoge opleidingsniveau zorgt namelijk dan wel voor hogere loonkosten maar lang niet altijd voor meer productie.
Maar zoals je al zegt is wat je hier schrijft meer een mening dan een wetenschappelijke publicatie, eerder een vluchtige waarneming dus. Want de analogie van Henri klinkt leuk maar als ik me dan de vleesfraude voor de geest haal dan kom ik op nog een nadeel van schaalgrootte, het onjuiste idee dat alles maar vervangbaar is. Nu is dit niet ‘de Boerderij’ waar we over veterinaire ziekten gaan uitweidden maar kijkend naar het gemak waarmee virussen zich verspreiden is er wel een parallel mee te trekken.
De schrijver koppelt een feit uit onderzoek (datacenter heeft duur en goed opgeleid personeel) aan zijn mening (cloud computing dienst leveren, brengt veel geld op).
Hoeveel datacenter-personeel zou nu echt zelf schaalbare it-leveringsmodellen leveren ? Installeren ze niet gewoon switches/routers/servers/UPS voor hun klanten ? Zou personeel in een supermarkt hoger inkomen hebben dan de kruidenier vroeger ?
We hadden in Nederland al jaren het probleem van de beschikbare arbeidskrachten die liever een bijstandsuitkering vangen dan dat ze voor het minimum loon (hand)arbeid verrichten. Nu staat hier dat er goed opgeleide werkzoekende IT-ers zijn die niet voor 2500 Euro per maand (ruim 1000 Euro per maand meer dan het minimumloon) aan de slag willen? Als dat zo is dienen ze eigenlijk stuk voor stuk fors gekort te worden op hun eventuele uitkering.
Ik snap best dat de drempel hoog kan zijn; als je een salaris hebt gehad van 5000 Euro dan is 2500 Euro weinig aantrekkelijk. En misschien moeten we daar wat mee in de vorm van een soort overgangsregeling, want regels hebben Nederland wel vaak een “alles of niks” karakter. Het is nog altijd beter voor de economie om salarissen aan te vullen tot 70% (of voor mijn part 80%) van het laatste inkomen, dan iemand een volledige uitkering te geven en buitenlandse arbeidskrachten in te huren die het geld naar het buitenland brengen. Op die wijze wordt 2500 per maand 3500 (of 4000) per maand, terwijl het de staat maar 1000 (of 1500) per maand kost in plaats van 3500. En die 3500 blijft in Nederland. Win win, als je het mij vraagt.
Vroeger had ik een finance manager die met een brede grijns bij het “champagne-ontbijt” aan het begin van het jaar vroeg of hij winst moest boeken, verlies of break-even. Hij zou het voor ons regelen…
Ik vraag me af hoe de boekhouders de kosten van buitenlands personeel die hier komen werken berekenen. Alleen maar de salariskosten? Waar leven die mensen dan? Onder een brug in Amsterdam? Verblijfskosten zijn al gauw EUR 2000,= maand. Vertaalkosten? Afstand in cultuur? Opleidingsniveau? Levert het aan het eind van de rit werkelijk iets op?
Samen met mijn oud-finance manager roep ik: “cheers!”.
@Brombeer : Het zijn vaak mensen waar het in eigen land moeilijk is om een baan te krijgen. Het zijn vaak jonge mensen die een relatie hebben en die kan ook werken, samen 2500 euro netto verdienen per maand is dan echt niet heel moeilijk. Ze zijn ook vaak nog niet veel gewend maar zijn kwalitatief vaak heel goed en gedreven en gemotiveerd.
En met zijn alle engels spreken wordt je ook niet dommer van. Het gaat ook om mensen die gewoon uit Europa komen en het cultuur verschil echt niet bijster groot is. Daarnaast zie ik dat dit soort jonge mensen de taal bizar snel eigen maakt.
Oja, het zijn mensen die vaak al een plekkie hebben, dus geen geregel enzo.
Is dat een antwoord op je vraag?
@Henri: Cultuurverschillen binnen Europa niet zo groot? Heb je niets meegekregen van de problematiek die de Euro momenteel ondervindt, doordat de knoflook-landen iets anders naar financiën kijken?
“Als het geld op is, druk je toch gewoon wat bij?” en komt het vandaag af? Nee, “mañana”
@Henri
Soms ja Henri, maar zeker niet altijd. Ik hoorde laatst weer een voorbeeld waar een Indier naar Nederland komt met partner om hier Sharepoint specialist te zijn.
Daar ga ik dus erg van huilen. Hoezeer ik het die mensen ook gun.
Toen ik werkeloos was als IT-er (gelukkig in een ver ver verleden in mijn herinnering) riepen bedrijven en ministers om het hardst dat er geen IT-ers te vinden waren in het land. Mijn collega’s en ik wisten van gekkigheid niet hoe we als ervaren krachten toch een baan konden krijgen. Snapt u het, snap ik het.
Ik vrees de boekhouders, vooral als ze geschenken brengen.