Ict begint steeds meer op voetbal te lijken daar heeft ook iedereen verstand van. Nederland heeft 16 miljoen bondscoaches, volgens een kenner met een grote snor. Maar als we iets van de geschiedenis hebben geleerd is dat we niet moeten luisteren naar mannen met een snor. Maar het klopt wel. We hebben 16 miljoen bondscoaches en afgelopen zondag zijn we er pijnlijk achter gekomen dat dat er 15.999.999 bondscoaches te veel zijn en één fatsoenlijke linksback te weinig.
Maar de mening van het volk wordt steeds belangrijker. SBS6 peilt ook altijd de mening van het volk. Dit doen ze altijd door de mensen op straat te interviewen. Midden op de dag. En ik weet niet of de mening van een man die midden op de dag op straat staat te bierdrinken een echt representatieve mening is. De mening van deze man op straat is ook bijna altijd hetzelfde: ja, en dat gebeurt allemaal van mijn belastinggeld. En dan denk ik altijd: jij hebt helemaal geen belastinggeld. Jij hebt alleen maar statiegeld.
Ook bij de aanschaf van ict-middelen willen bedrijven nog wel eens de fout in gaan door maar de mening van iedereen te vragen. De werkvloer beslist dan met welke oplossing men gaat werken. Niet altijd heel verstandig. Als een ict-oplossing een beetje goed zijn werk doet, heb je namelijk heel wat minder werkvloer nodig. Je vraagt dus eigenlijk aan de kalkoen: wat gaan we eten met de kerst? Dat wordt waarschijnlijk iets vegetarisch.
Wie moet je dan vragen? Moet je ook een soort ict-bondscoach hebben? Ja, inderdaad. Laat uw ict-middelen uitkiezen door beleidsbepalers. Mag iemand van de werkvloer dan geen mening hebben? Natuurlijk moet je er naar luisteren. Maar als de bondscoach aan Huntelaar vraagt wie er volgens hem in de spits moet staan dan lijkt het me stug dat hij Van Persie naar voren schuift.
Jacob Spoelstra is columnist en stand-up comedian. Kijk voor meer informatie op: www.jacobspoelstra.nl.
Mooi stukje, maar crowdsourcing is toch helemaal in? En van Marwijk ging uiteindelijk toch overstag, maar zag niet dat de spelers niet fit en niet teamgericht speelden.
Wat je nu ziet bij ICT besluiten is een vaak het resultaat van eindeloos polderen, evalueren, weer polderen, second opinions, nog meer polderen en uiteindelijk kiezen voor een systeem dat door het besluitvormingsproces van 24 maanden al is achterhaald. Herijken en opnieuw besluiten is dan een optie, maar meestal gaat de projectmanager gewoon van start, met alle gevolgen van dien.
Loop een door de gemiddelde bedrijven en overheidorganisatie en constateer hoe ver men achterloopt. Let maar eens op de faxen bij de receptie en alle mensen die met pakken papier over de gang van vergadering naar vergadering lopen. ICT bestaat nog steeds uit het uitprinten van e-mails door de secretaresses.
Het lijkt mij nog allemaal teveel op de serie Mad Men! Wat dat betreft helemaal eens met Spoelstra! Je dient jezelf niet op een dienblad op tijdens het kerstmaal.
Het artikel gaat er impliciet vanuit dat je erop kan vertrouwen dat ICT’ers en management met een goede software oplossing komen.
Helaas, daar schort het nog wel eens aan.
Zo heb ik in een grijs verleden tijdens mijn militaire dienst gewerkt op een (overbelaste met een backlog van enige maanden) afdeling die het detailontwerp en de bestellingen deed voor goedgekeurde aanvragen voor telecommunicatie faciliteiten. Na het ontwerp (draaide op een mainframe) moesten de onderdelen in een apart bestelsysteem worden ingevoerd (mainframe). Die systemen waren niet gekoppeld, en de invoer (flink wat) moest handmatig overgezet worden. Dat gebeurde vanaf PC’s waarop een mainframe client (ISPF) draaide.
Nu zou je zeggen: maak dan een simpele copy-paste faciliteit in de PC omgeving die invoer van de ene ISPF sessie naar de andere kon copieren. Scheelt heel veel tijd, en is minder foutgevoelig. Hadden we in een paar dagen kunnen doen. Maar nee, dat mocht niet.
ICT beheer had dat zo verordonneerd: geen wildgroei aan applicaties. Het maakte niet uit dat de gehele functionaliteit binnen de PC omgeving zou draaien en dat de integriteit van de mainframe toepassingen volledig overeind zou blijven. Maakt ook niet uit dat de informatie nu (in de PC omgeving) handmatig werd overgetypt, en dat handmatig werken bij onverhoopte problemen de naadloze terugvaloptie zou zijn.
Degene die beslissingsbevoegd was had geen flauw besef wat er nou eigenlijk gevraagd werd en zag alleen het formele traject dat stond voor het waterval proces voor een ‘nieuw’ systeem. En dat vond íe het niet waard. Een echte ‘procesmanager’ dus. Toen ik wegging was dat domme systeem er nog steeds, evenals de backlog. Dat was mijn eerste praktijkervaring met managers.
Bij erg veel grote overheidsprojecten zie je iets dergelijks: de UWV software, de sudiefinancierings software, de OV-chipkaart, het systeem dat de politie moet gebruiken om aangiften te doen, het ‘uniform client operating system’ (UCOS) bij de belastingdienst (een op totaal overbodige en perperdure wijze aangepaste versie van MS Windows). Allemaal door gebrevetteerde ICT’ers geadviseerd, geanalyseerd, ontworpen, en gebouwd. Door complete pelotons managers geleid en begeleid en ‘op de rails gehouden’. Soms zelfs op tijd opgeleverd. Perfect allemaal. Alleen het werkt slecht. In sommige gevallen (de politie) belachelijk slecht.
Dit zo beziende lijkt inspraak van, zoniet beslissingsbevoegdheid op, de werkvloer echt niet zo gek. Een werknemer is prima in staat te beoordelen of een stuk software dat hij/zij moet gebruiken zijn taak nou wel of niet gemakkelijker dan wel efficienter maakt. De verantwoordelijke manager helaas vaak niet.
Het zijn uiteindelijk de spelers in het veld die er iets van moeten maken. En dan maakt de vorm van de bal wel iets uit, maar het spel is bepalend!
Een bondscoach is zo’n hoge boom die met tegenwind de storm opvangt. En kniekt. En bij succes is de enkele scoorder de ster van de dag. Het gaat ook niet om een momentopname van enkel succes in een statistisch nauwelijks haalbare finale, maar om structureel stabiel voorspelbaar spel. Scherpe analyse is wel dat de mensen op het veld en erbuiten heel anders de situatie overzien.