Als een kleuter in de sociaal-media-snoepwinkel

Ik ben recentelijk full force aan de slag gegaan met social media. Na jaren van een rustig kabbelende opbouw van mijn LinkedIn netwerk, en de slapende accounts by respectievelijk Hyves, Facebook en Twitter, zijn na een overtuigend pleidooi van een goede collega ten faveure van social media, alle remmen los gegaan.

Tot nog toe was ik erg passief en reactief. De groei van mijn netwerken en vriendencirkels is mij voor een groot deel overkomen. Mensen nodigden mij uit om aan hen te linken of om vrienden te worden. Ik vond dat allemaal best vanuit de gedachte 'baat het niet, dan schaadt het niet' en braaf accepteerde ik de uitnodigingsverzoeken. Met name mijn LinkedIn netwerk is zo in een periode van acht jaar langzaam gegroeid. Ook op Hyves en Facebook kreeg ik vanuit onverwachte hoeken vriendschapsverzoeken en, ondanks mijzelf, groeiden er, weliswaar kleine, vriendenkringen.
Het was pas veel later dat ik ook een Twitter-account ging aanmaken, maar liet dat weer liggen nadat ik authenticatie problemen kreeg. Nadat ik het dan toch werkend had gekregen wist ik niet wat ik dan allemaal zou moeten gaan tweeten. Wat had ik nou te melden als braaf VINEX-burgermannetje, it'ertje, met boterhammentrommeltje naar kantoortje, vrouwtje en twee kindjes, rijtjeshuisje..

Vlak voor de zomer liep mijn tweejarig mobiel abonnement af en was ik in de gelegenheid om een nieuw toestel uit te kiezen. Ik had al wel de geneugten mogen proeven van mobiel internet via mijn Nokia N97, maar ik vond het scherm te klein en het toestel te traag en onstabiel. Ik koos dus voor de Samsung Galaxy SII vanwege de sterke dual-core processor. Verder had ik het gevoel dat ik gewoon voor een toptoestel moest gaan; kon ik weer een tijdje mee en de kosten waren toch zakelijk en dus aftrekbaar. Tijdens de vakantie heb ik er al veel plezier van gehad. Met name het feit dat je hem snel bij de hand hebt (met dank aan een heuptasje) zorgde ervoor dat ik tijdens onze bergwandelingen snel spontane kiekjes kon maken. En de kwaliteit van de foto's was niet verkeerd. Mijn grote zoom-camera bleef meer en meer in de rugtas zitten; lastig om elke keer eruit te halen..Ik begon nu al te ervaren dat door dit nieuwe apparaat mijn gedrag begon te veranderen. Ik nam meer foto’s met mijn mobiel dan met de oude vertrouwde camera..

Nadat mijn collega me had overtuigd van de mogelijkheden van social media en het 'huiswerk' dat ik van hem kreeg om een aantal apps te gaan installeren, ging er een wereld voor mij open. Het gemak en snelheid waarmee je via een app toegang hebt tot informatie- en communicatiekanalen is werkelijk ongekend. Het beslecht de laatste drempel die er altijd was om gebruik te maken van mobiel internet via je telefoon. Van gepriegel en gepiel via kleine toetsjes, maak je nu met één of twee aanrakingen de connectie en kan je razendsnel een bericht of foto plaatsen; zelfs met één hand als het moet. Automatisch wordt je aangelogd en kan je snel de nieuwste updates zien, terwijl je van werkplek naar het toilet loopt of als je wacht tot de aardappels gaan koken. Ook de invoer via een virtuele toetsenbord gaat soepel en makkelijk.

Het duurde niet lang of ik had de app van Twitter, Facebook en LinkedIn geïnstalleerd. Wat nog restte was het nieuw leven in blazen van de slapende accounts van de genoemde social media toepassingen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je dat dan toch wel het prettigst doet via de oude vertrouwde pc zodat je in alle rust, aandacht (en met een goede zithouding) je profielen kan bijwerken, voltooien en professionaliseren.

Ik merkte bij mezelf een gretigheid om met alles te beginnen. Ik stond enorm in een 'ja-modus'. Elke vorm van kritische alertheid en voorzichtigheid was even niet aan de orde: 'accepteert u dat Facebook toegang heeft tot al uw Twitter-gegevens et cetera…'. Ja, klik, accepteer, klik, OK, klik, doorgaan…Hupsakeetje..ik vind het allemaal goed…Overal koos ik voor de standaard instellingen om maar zo snel mogelijk door de aanvraagschermen heen te komen.

Ik was me al wel bewust van de kracht van de combinatie van de diverse communicatie-kanalen en ik wilde zoveel mogelijk de toepassingen aan elkaar koppelen. Ik was aangenaam verrast dat het heel makkelijk en met een paar muisklikken is te realiseren. Ik sta maar even niet stil bij de blindelingse en slaafse toestemming die je die bedrijven geeft om toegang te krijgen tot je persoonlijke gegevens. Ik zag mezelf bezig als een argeloze, onwetende, normale gebruiker die gewoon gebruik wil maken van de veelbelovende diensten. Ik liet het bewust gebeuren. Ga het maar doen; duik erin en ervaar maar eens hoe het werkt; onderga het maar..

Ik denk daarentegen wel goed na over wat ik de wereld in zend. Ik hanteer het criterium dat het iets moet zeggen over mijzelf of dat het de aandacht moet vestigen over een eigen creatie (zoals dit artikel bijvoorbeeld). Een ander criterium dat ik voor mezelf hanteer is dat het iets moet kunnen toevoegen voor een ander: het delen van unieke of moeilijk te krijgen informatie waar je een ander mee kan helpen.

Maar ik geef mezelf ook de gelegenheid om te spelen. Leuk, foto's plaatsen, met daarbij een humoristische opmerking. Of een locatie check-in via Foursquare, met een foto van die plek erbij, genomen met je smartphone. Of een Marktplaats-advertentie die je ook meteen plaatst op je Facebook. Ervaar maar eens hoe het werkt en wat je ermee kan; speel er maar eens mee. Ik zie elke dag wat mensen allemaal doen en laten, met name op Facebook. Je wordt nieuwsgierig gemaakt en gaat het zelf ook eens proberen. De tijd en ervaring zal leren wat echt handig is en wat er overblijft om te blijven gebruiken.

Ik kijk naar mijzelf en ik zie mezelf veranderen in een 'mobiele eenheid. Veelvuldig op een dag even de tweets bekijken en de Facebook status updates. Even reageren op een 'dm', een tweet gericht aan jou, of een reactie op een Facebook-posting. Tijdens het wachten op het perron of tijdens de treinreis. Zelfs thuis als je roert door de pan met soep kijk je nog even snel; het is te makkelijk. Aan het einde van de dag is de batterij op.'Drommels, vannacht aan de stroom hangen anders kan ik morgenochtend in de trein de telefoon niet gebruiken. Ook merk ik dat ik niet wil dat de kinderen mij voortdurend bezig zien met mijn mobieltje. Als een alcoholist die zijn jeneverflesje wegstopt, zo leg ik snel mijn mobieltje weg als de kinderen de woonkamer in komen.

Ook merk ik aan mijzelf dat ik een soort van aandrang voel om iets te gaan plaatsen om over iets te gaan tweeten; puur omdat het kan en omdat het zo makkelijk is. 'Ik heb al een paar dagen niets geroepen…het wordt weer tijd dat ik iets de wereld in slinger!' 'Ik tweet dus ik besta.' Of de situatie dat je ziet dat er een volger bijgekomen is. Je voelt je gevleid en krijgt dan het gevoel dat je de nieuwe volger moet gaan 'belonen' met een relevante tweet, anders haakt hij misschien wel weer af. Ik kan me goed voorstellen dat mensen er in zekere mate verslaafd aan raken. Het is een verleiding waar je makkelijk in wordt meegesleurd. Voorlopig laat ik het nog even gebeuren; als de undercover journalist die bewust aan de crack gaat om te ervaren hoe het is.

Het gaat zelfs zo ver dat ik nu ook mijn vrouw heb overgehaald om met social media te beginnen. Echter wel vanuit de weloverwogen en serieuze intentie om bij te blijven, zodat ze over een aantal jaren als ze de arbeidsmarkt weer op gaat, het spel volledig kan beheersen en haar weg weet te vinden. Ze heeft nu dezelfde Android-telefoon als ik en laatst zaten we samen naast elkaar aan de keukentafel apps te installeren. Liefde is: 'samen apps installeren…'.

En ik kon het natuurlijk weer niet laten om die uitspraak als een tweet de wereld in te sturen..