Wij mensen zijn van het zorgzame soort. Wij vinden het prettig om anderen te helpen, of ze nu geholpen willen worden of niet. Dat zou je tenminste denken als je kijkt hoe wij onszelf in het bedrijfsleven organiseren.
In de loop der jaren is er in alle organisaties een enorme overhead aan gespecialiseerde functies ontstaan om mensen te helpen. Of het nu om je arbeidsvoorwaarden gaat of het uitvoeren van je werkzaamheden, je wordt hoe dan ook geholpen. Alles met het achterliggende idee dat jij je dan helemaal kan concentreren op je werk en niet afgeleid wordt met allerlei randverschijnselen. En natuurlijk speelt ook efficiency een belangrijke rol. Hoe meer je centraal kunt trekken hoe efficiënter het allemaal wordt.
Bij deze wil ik een lans breken voor de stelling dat wij eens moeten stoppen met dat, hoe goed bedoeld ook, “pamperen” van medewerkers. Wij kweken op deze manier mensen die geen initiatief meer tonen, netjes alle procedures volgen en nauwelijks creativiteit en extra inzet brengen. Door het “helpen” wordt niet alleen iedereen lui en gemakzuchtig., het remt ook de ontwikkeling van en de betrokkenheid bij de organisatie.
En zeg nou zelf, het is toch raar dat mensen die privé in staat zijn voor tonnen aan hypotheek af te sluiten op het werk nog geen potlood kunnen aanschaffen. Het is niet goed dat wij kinderen aanmoedigen om met vallen en opstaan zich te ontwikkelen terwijl op het werk strakke procedures ontwikkeld worden in de hoop dat er maar geen fouten optreden. Het is vreemd dat mensen in het verenigingsleven met veel enthousiasme allerlei klussen en verantwoordelijkheden op zich nemen en op het werk overal toestemming voor moeten vragen.
Daarom een pleidooi om te stoppen met deze overvloed aan verzorging. Stop met het regelen en vastleggen van arbeidsvoorwaarden zoals pensioenen, ziektekostenverzekeringen en leaseauto’s. Laat mensen dat zelf regelen, dat kunnen ze echt. Schaf ook geen pc’s meer en andere persoonlijk gereedschap aan. Het is hun ten slotte gereedschap en zij weten het beste waarmee zij tot een optimale prestatie komen. Stop ook met aanbieden van carrièrepaden en trainingen. Volwassen mensen weten zelf prima hun weg te vinden en te bepalen wat daaraan gaat bijdragen en wat niet. En door het zelf te doen worden ze ook weer verantwoordelijk voor hun eigen toekomst. Stop ook met ’hulp’ op andere gebieden zoals inkoop en juridisch gebied. Natuurlijk zullen er vragen zijn waar ondersteuning op zijn plaats is, maar stop met het nadenken voor iedereen en laat ze het zelf ontdekken.
Naast de mogelijkheid voor mensen om op deze manier te groeien als volwaardige en volwassen medewerkers scheelt het ook enorm veel overhead. Veel administratie en andere “eerste hulp” diensten kunnen verdwijnen. Procedures kunnen de deur uit of in ieder geval vereenvoudigd worden, wat de snelheid van besluitvorming en uitvoering enorm ten goede komt.
Bovenop al deze voordelen denk ik dat het in de komende “war for talent” een enorme pré is als je mensen kunt uitleggen dat ze naast de handjes ook hun hersens moeten gebruiken. Dat ze als volwaardige mensen behandeld worden. Dat ze alles zelf moeten regelen en verantwoordelijkheid moeten nemen. Dat zou pas opvallen naast al die ‘zoek een leaseauto uit’ acties van de concurrent.
Klinkt leuk, het heeft echter ook een keerzijde als de werknemers alles zelf moeten/mogen regelen. Geen collectieve regeleingen meer van pensioenen en zoals een ieder weet krijg je met grotere groepen in deze sector meer gedaan (om maar eens een voorbeeld te noemen). Voor wat betreft opleidingen en cursussen kun je ook stellen dat de leiding van een bedrijf beter weet waar qua kennis een tekort dreigt te ontstaan dan een willekeurige werknemer die per slot van rekening geen inzage in alle data heeft.
Het beeld dat hier wordt geschetst heeft meer weg van de route naar een utopische samenleving waar een ieder kan kiezen om te doen waar hij/zij zin of behoefte aan heeft. Daar kun je voor of tegen zijn, de weg naar zoiets zal in ieder geval enorm lang zijn. Dus pamperen maar!
Het gros van de minder hoog opgeleiden raakt zo in de war van de regeltjes, wetten, voorschriften en voorwaarden die door de hoger opgeleiden zijn bedacht, dat ze zonder hulp volledig de mist in gaan. Waar het om gaat is dat je mensen moet laten doen waar ze goed in zijn. Wie geen hulp nodig heeft zal daar niet om vragen en/of er geen gebruik van maken. Wie wel hulp nodig heeft is dankbaar dat die beschikbaar is. Ik vermoed dat de schrijver een wat egocentrisch beeld van de werkzame samenleving heeft. Gelukkig zijn er hulpverleners die hem daar vanaf kunnen helpen…
Er worden 2 belangrijke punten door elkaar gehaald :
1) Arbeidsvoorwaarden
2) De zelfstandigheid van werken op de werkvloer
De reden dat 1 belangrijk is, is omdat veel werkgevers kiezen voor de route die voor hen het goedkoopste is.
* Pensioen zelf regelen? Mooi, hoeft de werkgever niet mee te betalen.
* Zelf een auto regelen? Mooi, hoeft de werkgever hier niet aan bij te dragen.
* Zelf de ziektekosten regelen? Mooi…
In Amerika is duidelijk te zien wat zo’n neo-liberale gedachte voor effect heeft :miljoenen werknemers on(der)verzekerd en werken tot hun dood.
Nu waarom reden 2 niet zo’n goed plan is :
* Als alle werknemers zelf hun potlood mogen bestellen, dan wordt het lastig om staffelkortingen te krijgen, daarbij is de kans groot dat er teveel potloden worden besteld.
* Als alle werknemers hun eigen computer mogen uitzoeken, dan is dat niet altijd de beste keuze voor het bedrijf. Een Ipad is niet handig als software alleen op Windows draait en tekstinvoer belangrijk is.
* Als alle werknemers hun eigen trainingen en carriere mogen bepalen, kan je geen demandmanagement voeren. Je krijgt teveel werknemers met specialisme X, terwijl specialisme Y veel gevraagd wordt.
Waar ik het wel mee eens ben is dat werknemers veel meer gebruik van self-service moeten kunnen maken. Dit vraagt echter een investering van het bedrijf.
Waar ik het niet mee eens ben, is dat werknemers blijkbaar gezien worden als “mensen die hun hersens moeten gaan gebruiken”.
Goed idee, stop met pamperen en schaf, als logische 1e stap, al het management af. Inclusief de vele projectleiders, want die hebben we dan niet meer nodig. Het team opereert als 1 organisch geheel, waarin eigen inbreng en ondernemerschap voorop staan!
Waarom zouden werknemers zich bezig moeten houden met zaken die hen van hun eigenlijke werk afhouden? Schoenmaker blijf bij je leest.
Eens met GJ, het klinkt prachtig, misschien in klein gezelschap toepasbaar, maar zeer utopisch. De gezonde uebermensch regelt alles zelf… En als je -tijdelijk- niet gezond bent?
Eens met Guido, je maakt je er lekker makkelijk vanaf als je werknemer alles zelf mag betalen. Lekker makkelijk, weinig investeren in je mensen en wel de vruchten plukken.
Eens met HK: ‘ik vermoed dat de schrijver een wat egocentrisch beeld van de werkzame sameleving heeft’.
En wat doe je als iemand niet naar verwachting presteert? Is daar ook een prachtig gedachtegoed over? Of grijp je dan terug naar de ouderwetse lineaal over vingers-methode en trek je de duimschroeven aan? Of gooi je zo iemand er gewoon uit. Een onderneming met uebermenschen blijft over, griezelig.
Ik werk in een bedrijf met 7000 werknemers, leg maar eens uit hoe je daar die utopie handhaaft.
Dream on is mijn eerste reactie
Afgelopen jaren hebben we gezien hoeveel mensen er in de problemen zijn gekomen door verkeerd afgesloten hypotheken, dus dat is nogal een gevaarlijke vergelijking
Als je in een bedrijf met duizenden werknemers dit gaat introduceren, dan zijn er dus duizenden mensen bezig (uiteraard onder werktijd) met het zoeken naar pensioenen, verzekeringen enz enz.
Daarnaast gaat eenieder zelf zijn/haar kantoor- en IT materialen bestellen.
Duizenden keren hetzelfde wiel uitvinden, geen staffelkortingen, inefficiënte logistiek omdat alles individueel geregeld wordt …
Sorry, ik ben absoluut niet overtuigd
Ik lees dit wat anders. Ik zie meer een poging om de te overijverige bemoeizucht van regelgeile managers terug te dringen die regels puur bedenken om hun ondergeschikten erop te kunnen wijzen hoe belangrijk hij/zij is. Alleen is dat vaak de bedrijfscultuur en dan met name bij de grotere bedrijven.
Of de specialisatie van een persoon die vergeleken kan worden met iemand in een communistisch land die in een fabriek een functie had om alle rechter bouten aan te draaien aan wat op de lopende band voorbij kwam. De linker bouten waren voor de andere kameraad en daar naar kijken was al verdacht.
Ik vind het dapper om dit artikel te plaatsen, omdat het in mijn ogen inderdaad een erg utopisch beeld schetst. Neemt niet weg dat ik het volledig eens ben met de titel van het artikel: stop met pamperen!
Ik deel de mening dat mensen afgestompt worden als alles voor hen uitgedacht wordt en volgens strakke procedures afgebakend is. Natuurlijk zul je bepaalde basis behoefte geregeld willen hebben zoals salaris, pensioen en verzekering, maar veel organisaties slaan daar in mijn ogen in door en proberen alles te reguleren.
Waar volgens mij de grens ligt is tussen de zaken die wel of niet tot de functie van een medewerker behoren. Behoort iets tot zijn functie: laat hem lekker zelf uitzoeken hoe hij zijn werk gaat aanpakken, binnen een (minimaal) aantal kaders/randvoorwaarden! Behoort iets niet tot zijn functie dan kun je je gaan afvragen hoe vrij je de medewerker daarin gaat laten.
Dit gaat overigens alleen werken als medewerkers daadwerkelijk betrokken zijn en voelen bij de organisatie: wat is visie van de organisatie, waar staan we voor, wat zijn onze normen en waarden, wat vinden we belangrijk, wat is ons gemeenschappelijk doel? Bij mijn bedrijf wordt er veel aan gedaan om deze cultuur in stand te houden, onder andere door het coninu verkondigen van de drie V’s: Vertrouwen, Vrijheid en Verantwoordelijkheid. En daar hoort er eigenlijk nog eentje bij: de V van Vouten mogen maken…
Het aangehaalde idee is een kritische reflectie op het overdreven beheersen van de werknemer.
Het gros van de reacties zijn hierbij ook overdreven, ze zijn gebaseerd op het feit dat men niet aan het “echte” werk toekomt of onbeheersbare kosten krijgt. Deze reactie is deels te verklaren door het gebruikte referentiekader anderzijds leeft de vrees dat zelfstandigheid altijd verzandt in chaos.
Het feit blijft dat er een evenwicht moet gezocht worden tussen mensen helpen en betuttelen.
De aangehaalde voorbeelden kunnen genuanceerd worden waarbij de basisbehoefte (voldoende potloden, verschillende pensioenplannen, enz..) aangeboden worden en waarbij werknemers zich zelfstandig kunnen bedienen vanuit het “voorraadhok”.
Men heeft de voordelen van gespecialiseerde functies voor aankoop-,juridische en andere aangelegenheden en plaatst de goederen/services in het voorraadhok.. Dankzij dit tussenstation behoudt men de autonomie van de werknemer.
Indien men in een dergelijk kader zou doordenken is het helemaal niet zo utopisch dat een werknemer zelf zijn computer selecteert. Men kiest een geschikte computer uit het voorraadhok, waarbij men kan verantwoorden dit type nodig te hebben.
Het benodigde type computer is lastig te bepalen door de werknemer zelf, maar met een kleine aanpassing in de IT omgeving kan met dit probleem afvangen.
Men moet de traditionele service van het aankopen en installeren van computers verruimen naar een holistisch model waarbij er een begrijpbare “service catalogus” komt die werknemers in staat stelt zelf de keuze te maken.