Gisteren was eindelijk de grote dag aangebroken; de dag waarop de winnaar van de prestigieuze Prestatie Award in onze regio bekend gemaakt zou worden. Dit zijn van die momenten waarop je gedwongen wordt nog eens goed naar jezelf te kijken en wat je nu echt onderscheidt van de rest. Onderscheidend vermogen was namelijk het criterium waarop gejureerd werd.
Zo langzamerhand dringt bij mij het besef door dat wij ons niet meer kunnen verschuilen achter het motto waar wij ons sinds de oprichting begin 2009 mee presenteren. De gesprekken die ik de laatste tijd heb gevoerd en de spiegel die mij daarbij werd voorgehouden, leidt dan ook tot de overtuiging dat een “een beetje anders, een groot verschil” niet meer houdbaar is. Met dat “een groot verschil” zit het wel goed, maar ik begrijp meer en meer dat het fundamenteel anders is.
Als je verschillende organisaties vraagt naar hun prioriteiten komen ze elk met een verhaal over aandeelhouderswaarde, de klant centraal zetten en de beste mensen verzamelen. Elke organisatie gebruikt daar eigen woorden voor, maar de overeenkomst is de volgorde; de aandeelhouders eerst, vervolgens de klanten en ten slotte de medewerkers. Alle beslissingen worden ook in die volgorde en tegen die prioriteit genomen. Het is dan ook niet vreemd dat bij elke tegenslag de medewerkers de dupe worden en de rekening betalen. De aandeelhouder is de baas, die stelt een directie als stroman aan om naar zijn belang het bedrijf te besturen.
Je kunt ook werken vanuit de overtuiging dat als gemotiveerde mensen de ruimte krijgen hun talenten optimaal te benutten waardoor dit leidt tot duurzame relaties met opdrachtgevers, hetgeen uiteindelijk weer goed is voor de aandeelhouders. Dit uitgangspunt lijkt slechts “een beetje anders”, maar in de praktijk leidt dit tot een fundamenteel andere aanpak. In deze aanpak zijn de medewerkers de baas, bepalen zij de koers en zouden zij hun leiders moeten kiezen. In mijn ogen een meer natuurlijke vorm van organiseren. Ook in de wereld om ons heen blijken dictatoriale bewinden niet duurzaam te zijn en worden ze vervangen door meer democratische systemen. Kijk eens naar wat er de afgelopen decennia in Oost-Europa heeft afgespeeld en meer recentelijk in het Midden Oosten.
Het was erg leuk om te horen dat ondanks mijn column van een aantal weken geleden, waarin ik aangaf dat wij geen winnaar konden worden, we toch waren doorgedrongen tot de laatste 3 kandidaten. Het was nog leuker om te horen dat ons concept het meest vernieuwend was. Het blijft raar om te zien dat een democratische organisatie in 2011 nog als iets bijzonders wordt gezien, maar we zijn natuurlijke wel apetrots op de erkenning middels de Prestatie Award.