De benchmark van zorgverzekeraar CZ is een voorbode van wat er komen gaat. CZ liet onlangs weten dat het vanaf 2011 geen borstkankerbehandelingen meer laat uitvoeren door zes ziekenhuizen waarvan de kwaliteit volgens de zorgverzekeraar niet voldoet. Die slechte indruk zou echter ook kunnen zijn ontstaan doordat ziekenhuizen niet altijd beschikken over een adequate informatievoorziening en dito infrastructuur, noch over de discipline om deze informatie actueel te houden.
De ziekenhuizen zijn furieus en aangevoerd door de Vereniging van Samenwerkende Algemene Ziekenhuizen is een kort geding aangespannen tegen de Tilburgse zorgverzekeraar om publicatie van de ranglijst over borstkankerzorg te voorkomen. Vooralsnog met succes.
En toch is dit de voorbode van wat er gaat komen, marktwerking. Reeds eerder, 8 februari 2007, in een interview met Het Financieele Dagblad voorspelde ik deze trend (artikel 'Zorg zet aan voor inhaalrace in automatisering'). In een artikel over ict in de zorg gaf ik aan dat zorgaanbieders, op basis van benchmarking door bijvoorbeeld DBC's (Diagnose Behandeling Combinatie), transparant (goede prijs, goede kwaliteit, tijdig leveren) moeten gaan werken, anders eindigen zij onder aan het keuzelijstje van de zorgverzekeraars, maar ook van ons, de zorgconsumenten.
Zorgverzekeraars, en dat illustreert CZ, kunnen de regisseurs van de zorgketen worden, mits zij vanzelfsprekend beschikken over die ‘informatie' waardoor zij de juiste zorg, tegen de juiste prijs, kwaliteit, plaats en ‘levertijd' kunnen inkopen. Diezelfde business intelligence-informatie stelt hen ook in staat om hun klanten, de zorgconsument, te kunnen adviseren en daarmee te binden en te werven.
Die zorgconsument wil, naast goed geïnformeerd zijn, ook een adequate, kwalitatief hoogwaardige behandeling van zijn of haar zorgprobleem en last, but not least een snelle, correcte financiële afwikkeling.
Begin 2007 waren zorgverzekeraars voor wat betreft hun ict-systemen nog gericht op het beheer van de polisadministraties, ofwel de backofficesystemen, en niet op systemen voor een vraaggerichte benadering. CZ toont aan dat die slag inmiddels wordt gemaakt en dat zij met de vereiste managementinformatie inzage hebben gekregen in begrippen als kwaliteit, doelmatigheid en prestaties en daar hun zorg op inkopen c.q. hun cliënten in adviseren.
Voor de zorgaanbieders geldt dat zij feitelijk dezelfde soort ict nodig hebben, namelijk datawarehouseachtige toepassingen voor een efficiënte bedrijfsvoering. Zorgaanbieders moeten een ‘trackrecord' hebben, zie hierbij het voorbeeld van de CZ-casus. Er is adequate managementinformatie nodig om hun eigen kwaliteit, als ook die van de maatschappen te kunnen duiden. En informatie wordt steeds meer transparant als gevolg van de benchmark DBC. Met het DBC-systeem kunnen zorgconsumenten als zorgverzekeraars transparant meten wat een behandeling kost c.q. mag kosten, maar juist ook inzage krijgen in de kwaliteit van de zorg, innovatie, transparantie over de resultaten en doelmatigheid. Innovatie en kwaliteit bevorderen de feitelijk geleverde zorg, meer doelmatigheid zorgt voor betaalbare zorg en voor kortere wachttijden.
Dit zijn een aantal ziekenhuizen duidelijk niet gewend. De zorgconsument wil service, snelheid, kwaliteit en persoonlijke aandacht. Hier staat tegenover dat binnen verscheidene ziekenhuizen en zorginstellingen de managementcultuur overwegend behoudend is. Specialisten zijn, in het algemeen, zelfs tegen marktwerking. In het slechtste geval concurreert de medisch specialist, via zijn eigen privékliniek, met het ziekenhuis. Ziekenhuizen zullen hun strategie op het vlak van ondernemerschap moeten doorvoeren in de organisatiestructuur, willen zij hier succesvol mee worden. Desondanks is de verwachting dat de echte marktwerking gaat ontstaan en het ondernemerschap binnen ziekenhuizen een impuls krijgt, bijvoorbeeld indien buitenlandse, commercieel ingestelde, ziekenhuizen zich op de Nederlandse markt gaan begeven.
Belachelijk die reactie van de ziekenhuizen. Het kort geding hebben ze dan vooralsnog gewonnen, maar ze weten dondersgoed dat het een pyrrusoverwinning is. Het is niet meer van deze tijd om de boeken gesloten te houden zoals de zorgaanbieders voorstaan!
Door deze actie is de zorgconsument bovendien nog eens extra wakker geschud en weet dat goed georganiseerde zorgverzekeraars zoals CZ in staat zijn inzichtelijkheid te verschaffen mbt de aangeboden diensten. De zorgconsument zal steeds meer openheid gaan eisen!
Vanuit zorgconsumenten, organisaties als de Consumentenbond en consumentenprogramma’s op de televisie en internet kan eveneens druk worden uitgeoefend op de zorgaanbieders om zelf hun cijfers naar buiten te brengen en af te stemmen met de zorgaanbieders voor publicatie.
Chapeau voor CZ !
Een artikel van iemand, die blijkbaar alleen maar voordelen in ‘marktwerking’ ziet.
De schrijver beschouwt de ziekenhuizen dan ook als
‘behoudend’. Misschien is dat wel zo, maar zorgverzekeraars moeten geen onzincriteria gaan hanteren. “Het gaat om de kwaliteit” is een typisch NL uitdrukking voor “Het gaat ons vooral om de prijs”.
Als dit zo doorzet, is het heel waarschijnlijk, dat je straks voor iets simpels, niet eens meer naar een nabijgelegen ziekenhuis mag.
Zowel het artikel als de 1e reactie zijn duidelijk afkomstig van personen die nog nooit in een ziekenhuis werkzaam zijn geweest. Automtiseerders verlaten inderdaad volgens een raaklijn de aarde maar zo zit onze zorg helaas niet in elkaar.
1) weet u wel hoe weinig materiekennis er bij een zorgverzekeraar aanwezig is incl. bij hun “inkoop”.
Het zijn goede boekhouders en polisvoorwaardenbewakers. Veelal wordt de medische materiele controle etc. overgelaten aan een klein aantal algemene artsen met specialisatie verzekeringsgeneeskunde die beperkt zicht hebben op het specialistische handelen binnen zorginstellingen door specialisten en ziekenhuisstaf/verpleging.
De meeste patienten kiezen nog steeds en zullen dit blijven doen voor een zioekenhuis omdat de huisarts ze naar dit ziekenhuis verwijst,of mede vanuit religie of levensovertuiging van de patient en vooral de nabijheid en bereikbaarheid van de instelling (ook voor de familie)
2)DBC´s zijn slechts tarieven (prijskaartjes) die aan een diagnose gehangen worden door centraal niveau (wens van het ministerie en zorgautoriteiet etc.) omdat men denkt hiermee de concurrentie te bevorderen. In de DBC zit echt geen enkle component die van belang is voor de patient tijdens het doorlopen van het zorgpad in het ziekenhuis, zoals luisteren door de speiclaist en verpleging, pijnbestrijding,het voorkomen van onnodige interventies en verrichtingen of onderzoeken etc.
Kortom: mijnsinziens geen amerikaanse toestanden gewenst waarbij de bookkeeper van de zorgverzekeraar bepaalt wat een ziekenhuis kan en mag. Beter zijn inspraak van patiemntenraden, patientenverenigingen, specifiek vergelijkend onderzoek naar een zorgpad door een kwaliteitsregulerend orgaan binnen de zorg etc.
Uit de reactie van Joop Paans blijkt dat hij toch beter moet leren lezen.
In mijn reactie geef ik aan dat juist de zorgaanbieders (ziekenhuizen dus beste Joop) zelf met hun cijfers naar buiten dienen te komen.
En gezien zijn opmerking “Automatiseerders verlaten inderdaad volgens een raaklijn de aarde maar zo zit onze zorg helaas niet in elkaar” krijg ik het idee dat hij zelf niet meer met beide benen op de aarde staat!
Met vr. groet een echte ziekenhuismedewerker
Bijzonder aan deze casus is dat CZ zich waarschijnlijk baseert op gegevens gerelateerd aan het ziekenhuis. Het aantal behandelingen van een bepaalde soort. Op zich terecht, ervaring is een kwaliteitscriterium. De conclusie van CZ is gebaseerd op het aantal ingrepen die een specialist uitvoert. Die analyse is alleen valide wanneer is voldaan aan twee voorwaarden:
1) de gegevens zijn betrouwbaar
2) de gegevens zijn volledig
Waarschijnlijk is aan geen van beide in dit geval voldaan.
Informatie waarover de verzekeraar beschikt vloeit voort uit het declaratieverkeer tussen ziekenhuis en verzekeraar. Er kan een code voor ‘behandelaar’ in de declaratie worden opgenomen, hieraan worden geen eisen gesteld.
Wanneer een specialist een collega in het eigen ziekenhuis vervangt wordt de code ‘behandelaar’ niet gewijzigd. En heeft CZ meegeteld of de onderzochte behandeling door een specialist bij méér dan één instelling word uitgevoerd?
De kans is levensgroot dat een goed bedoelde analyse zo ernstig tekortschiet door een gebrek aan betrouwbare gegevens.
Het begint bij kennis over je gegevens alvorens te interpreteren laat staan conclusies te trekken. Zonder die kennis ben je helemaal niet aan BI toe want ‘garbage-in is garbage-out’.
Wie ontbeert er nu het meest BI?
G. Povel
Senior specialist Zorg; Eiffel
Marktwerking, spreadsheets en piecharts met cijfers, inkoopbeleid, managementcultuur, zorgconsument, commercieel ingestelde ziekenhuizen. En nog meer trendy keywords.
Triest, triest, triest. Het gaat hier om MENSEN! Om de gezondheid van mensen! Niet om het produceren van een paar boutjes of een zak snoepjes. Laten we nou eens ophouden om alles te proberen in P&L plaatje te verwoorden. Aan de gezondheid van je medemens valt geen prijskaartje te plakken.
Het is te hopen voor al deze cijfer piepeltjes in hun driedelig dat zij zelf nooit afhankelijk worden van de vercommercialiseerde zorg! Is de behandeling van mensen die medische zorg nodig hebben er nu echt op vooruit gegaan sinds de managers, zorginkopers en spreadsheets hun intrede hebben gedaan?
“Aan de gezondheid van je medemens valt geen prijskaartje te plakken.”
Onzin. Als ziekenhuis A je voor 10k beter kan maken en ziekenhuis B voor 15k dan heeft ziekenhuis B iets uit te leggen.
Als CZ inderdaad kan aantonen dat een bepaald ziekenhuis door een te klein aantal behandelingen relatief duur is (ongeacht de kwaliteit) dan vind ik dat een prima zaak. Als het ziekenhuis kan aantonen dat CZ het onjuist heeft: prima, laat ze dan maar met hun cijfers komen. Het gaat hier om gemeenschapsgeld dus een goede verantwoording van de uitgaven hiervan mag toch wel verwacht worden.
Het is wel zorgelijk om te zien dat “verzekeraars” gaan bepalen welke zorg door welk ziekenhuis aangeboden zou mogen worden en wat daarvoor de kwaliteitseisen zijn.
Lijkt me dat de inspectie voor de gezondheidszorg daar toezicht op zou moeten houden.
Verzekeraars kunnen bijvoorbeeld wel een maximum stellen aan het bedrag dat zij bereid zijn uit te keren voor een bepaalde behandeling. Klanten kunnen dan kiezen voor de verzekeraar met de beste dekking. En als er sprake moet zijn van marktwerking dan vindt ik het voorbeeld van het Slotervaartziekenhuis niet slecht. Ik zal niet snel klant worden van CZ als die op die wijze conflicten opzoekt met ziekenhuizen. Het kan andere klanten ook doen besluiten om over te stappen naar een andere verzekeraar. Ook dat is marktwerking.
De zorg in Nederland is van goede kwaliteit, maar er zijn ziekenhuizen die op bepalde gebieden slechter scoren dan andere, zoals blijkt uit het onlangs verschenen rapport van KWF Kankerbestrijding ( http://www.kwfkankerbestrijding.nl/index.jsp?objectid=23454), met (o.a.) een hogere sterftekans en meer heringrepen tot gevolg.
Patiënten en beroepsgroepen zijn al jaren bezig met het opstellen van kwaliteitscriteria, maar dat heeft tot nu toe niet geleid tot overeenstemming en heldere, inzichtelijke gegevens waarop de patiënt zijn keuze kan baseren. Nu CZ de knuppel in het hoenderhok heeft gegooid komt er versnelling in de discussie, die – hoop ik- leidt tot overleg tussen de partijen in de zorgdriehoek en overeenstemming over valide en betrouwbare criteria voor goede zorg. Ook kunnen kosten dalen als concentratie leidt tot betere en efficiëntere zorg. Daar worden de burger, de zorg èn de patiënt wel degelijk beter van.
Er moet duidelijkheid komen wat de argumenten zijn van CZ. “De score zou de kwaliteit niet weergeven, maar slechts het aantal uitgevoerde operaties.” Betekent dat dat als het aantal uitgevoerde operaties laag is dan de kosten te hoog worden? of de kwaliteit te laag? of dat de wachtrijen te lang zijn?
Kortom, een weinig onderbouwde berichtgeving. CZ zal met een beter verhaal richting haar klanten moeten komen.
Ook gezien het feit dat artsen vaak in meerdere ziekenhuizen werken is het vreemd dat ze in het ene ziekenhuis wel kunnen werken en in het andere niet.
De verzekeraar kan niet bepalen wat de kwaliteit is van de behandeling. De enige die dat kunnen zijn de profesionals en de patienten.
Inspectie, collegiale toetsing, onderling overleg, bijscholing, centers of excellence, lezingen, eisenpakket met normen, lastmetingen van patienten zijn wat voorbeelden om de kwaliteit op peil te brengen en te houden.
Deze discussie leidt alleen maar af van wat moet gebeuren.
De patientendossiers moeten geschoond worden zodat ze volledig en juist zijn. Hiermee worden o.a. medicatiefouten voorkomen.
Bovendien moet er gezocht worden naar diagnose methoden en behandelingen die structurele oplossingen bieden en leiden tot minder wederkerende symptoombestrijding. Dan kunnen de premies naar beneden.
Binnen de ICT kennen we ook incident- en problem management.