Porno in het MKB

Wie heeft het spectaculaire nieuws in april niet meegekregen? Nagenoeg alle kranten kopten 'Personeel financiële toezichthouder VS keek porno'. De reden dat dit feit de internationale pers haalde, was niet zo zeer aan verontwaardiging dat dit gebeurde tijdens één van de grootste financiële crises uit de geschiedenis. Het was eerder de enorme hoeveelheid materiaal die werd aangetroffen in het kantoor van een vrouwelijke medewerker van de organisatie. Dát verbaasde iedereen. Dat die op macht beluste mannetjes in hun grote kantoren met uitzicht over heel Manhattan stiekem vieze plaatjes zoeken op internet in de baas z’n tijd, dat ligt eerder in de lijn der verwachting. Dat past wel in het beeld dat wij hebben van werknemers van grote organisaties, waar de sociale controle tussen werknemers en het gevoel van betrokkenheid met de doelstellingen van het bedrijf minimaal zijn. Zoiets zou in het Nederlandse mkb niet zo gemakkelijk gebeuren. Of toch?

Ik zeg: toch. Dat de servers van het Nederlandse mkb volstaan met ‘natuurfotografie' en de bandbreedte van kleine bedrijven vooral wordt ingenomen door webcam chats met Kelly en andere ondeugende meiden, wil ik hier niet beweren. Feit is wel dat zeven van de tien liefhebbers van pornografie óók op het werk tijd aan hun hobby besteden. En nee, dat is niet het resultaat van een rondvraag bij mijn eigen vrienden en collega's, dit is het resultaat van een gedegen onderzoek van IDC. En onlangs las ik een artikel waaruit bleek dat álle mannen (jazeker: 100 procent van de mannelijke bevolking) naar porno kijken (daarover heb ik wel meteen een snelle rondvraag gedaan bij de collega's en daaruit blijkt dat er weldegelijk enkele uitzonderingen zijn). Een snelle rekensom laat zien dat 70 procent van het mannelijke personeel dus op het werk wel eens porno bekijkt. Over vrouwelijke personeel zijn dergelijke statistieken niet voor handen, maar het voorbeeld van de Amerikaanse financiële toezichthouder toont aan dat vrouwen niet per definitie géén porno bekijken op het werk.

Maar laten we reëel zijn, Nederlanders zijn tolerant ingesteld en tegelijkertijd pragmatisch. Wat kan het een werkgever schelen wat een werknemer precies uitspookt op internet, zolang hij geen wetten overtreedt? De essentie is echter dat hij zijn tijd en internetbreedte besteedt aan iets anders dan hetgeen waarvoor hij betaald wordt (wat dus normaalgesproken ‘werken' is). En daarmee is het bezoeken van wat voor website dan ook die niets met werk te maken heeft een taboe. Neem bijvoorbeeld de eerste WK-wedstrijd van Oranje, waarvan de aftrap werd gegeven om 13.30 uur. Daarnaar werd volop gekeken op het werk. Niet alleen bij de bedrijven die een groot scherm en koude drankjes hadden voorzien. Maar liefst 520.000 Nederlanders bekeken Nederland-Denemarken via de livestream van de NOS. Veel bedrijven hadden zo veel last van overbelasting van hun bandbreedte, dat zij belden met de NOS om de livestream naar hun netwerk te laten stoppen. Je gelooft toch zelf niet dat die ruim half miljoen Nederlanders allemaal bij grote multinationals werken?

Maar ook na het WK is er nog voldoende om als werkgever bezorgd over te zijn. Het bijwerken van de Hyves-pagina, het lezen van de privé Hotmail en het boeken van een weekendje weg: een Duits onderzoek toonde aan dat twee op de drie bezochte websites op het werk niets met het werk te maken hebben. En dan is er nog de mogelijkheid dat de werknemer iets illegaals doet. Misschien gaat hij wel op zoek naar namaakspullen of drugs of downloadt hij illegale muziek of software. Of kinderporno. De aansprakelijkheid in een dergelijk geval is ondoorzichtig en brengt het grote risico met zich mee dat eventuele consequenties (zoals boetes of afsluiting) uiteindelijk bij de werkgever komen te liggen.

Om het weglekken van resources en het veilig stellen van de juridische aspecten van het privégebruik van de bedrijfscomputer in te perken, kunnen werkgevers drie dingen doen. De eerste mogelijkheid is het opstellen van een uitgebreide policy, die door alle werknemers moet worden ondertekend. Vervolgens is het hopen op de integriteit van de werknemer dat hij zich ook aan zijn belofte houdt. Hoewel dat als naïef kan worden gezien, is het toch verstandig om een dergelijke stap te zetten. Wanneer een werknemer erop wordt betrapt de afspraken niet na te komen, gaat zijn eventuele argument ‘geen idee dat ik dat niet mocht doen' in ieder geval niet op. Een tweede optie is het installeren van een endpoint-oplossing die de gebruikersrechten en mogelijkheden van werknemers met hun bedrijfscomputer op een effectieve manier inperkt. De derde mogelijkheid is het combineren van deze beide maatregelen. Dat vraagt een kleine investering van de ondernemer, maar levert een zee aan extra capaciteit bij zijn werknemers op. Bovendien hoeft hij zich daarna geen zorgen meer te maken dat hij zich ooit tegenover een rechter moet verantwoorden over kinderporno op zijn netwerk. Mij persoonlijk lijkt het een verantwoorde investering.

Jan Van Haver
Countrymanager
G Data Benelux