Hoewel verhoudingsgewijs veel ict'ers bereid zijn door te werken na hun 65ste, is er een grote groep werknemers die kritiek hebben op dat plan. Deze ict'ers steken hun mening niet onder stoelen of banken: 'Doorwerken tot 67 is onzin. Nog drie jaar leven en dan ben je dood.'
Analisten van onderzoeksbureau TNO concluderen dat ongeveer een kwart van de ict'ers wil doorwerken na 65 jaar. Dat is vrij veel, aldus de onderzoekers: voor de rest van werkend Nederland ligt het percentage op 13 procent. Lang niet alle ict'ers die Computables berichtgeving over het onderwerp lazen, kunnen zich vinden in de onderzoeksresultaten van TNO.
Oude rot
Vooral het standpunt dat werkgevers niet staan te springen om oudere ict' ers, krijgt bijval. 'De regering wil ons langer laten doorwerken, maar de meeste werkgevers willen van ons af', stelt een van de reageerders die het artikel lazen. Volgens een enkeling is de oude rot in het vak de werkgever een doorn in het oog.
Een lezer die schrijft onder de naam 'ICT' vindt dat werknemers die doorwerken tot hun 67ste, te weinig tijd overhouden om hun geld op te maken. 'Nog drie jaar leven en dan ben je dood', vreest hij. 'Wat gebeurt met het geld dat je betaald hebt voor je pensioen? Dat gaat natuurlijk naar de overheid. Ik vind het echt gek dat mensen willen doorwerken tot hun 67ste. Wat wil je daarmee bereiken? Geniet van je leven.'
Onmogelijk
Ict-leverancier IBM startte onlangs een project waarbij ict'ers van vijftig jaar en ouder ondersteund worden bij de vooroordelen die zij tegenkomen. Een commissie gaat onderzoeken hoe werknemers geholpen kunnen worden als zij langer willen doorwerken.
Desondanks lijken de werknemers in de ict weinig vertrouwen te hebben in hun werkgever. Ze hebben het over werkgevers die kiezen voor de goedkope schoolverlater, gebrek aan werk door offshoring en kennis en ervaring die niet gewaardeerd zouden worden. Reageerder Jan van Waard vat de situatie samen: 'Doorwerken? Dat is in de ict onmogelijk.'
Bijna niemand haalt de pensioengerechtigde leeftijd bij de grote ict-dienstverleners. Geen geheugen, geen geweten, het maakt niet uit wat je hebt bijgedragen aan het bedrijf, tussen de 40 en 65 ben je aangeschoten wild; zodra je geen inzet meer hebt, willen ze van je af. De werknemer is net als de notebook, de leaseauto en het pand: tijdelijke ingehuurd.
Het “geniet van je leven” argument is natuurlijk onzin; als je tot je 67e al niet van ’t leven aan ’t genieten was, gaat het daarna ook niet echt leuk worden.
Als ik zie hoeveel mensen die tussen de 55 en 65 gestopt zijn met werken geen idee hebben wat ze nu moeten en depressief zijn dan zou ik maar beginnen met bedenken was je dan precies gaat ‘doen’ om “te genieten van ’t leven” als je nog geen 40 bent.
Het is zaak altijd te genieten van ’t leven; als je dat niet doet, moet je gewoon iets anders gaan doen. Zo niet kan je net zo goed tot je dood door blijven werken; je gaat ’t toch nooit echt leuk hebben.
Met ’t andere punt ben ik ’t overigens wel eens; als de overheid doorwerken tot 67 voor ICT’ers wil invoeren, moeten ze dat ook mogelijk maken en bedrijven dus passende banen voor ontslagen mensen regelen. Dat kunnen ze niet, dus waar hebben we ’t over? De Cap Gemini’s van deze wereld gaan echt geen bejaarden in dienst houden als ze de keuze hebben. Sterker nog, je hoeft maar weinig te doen om ver voor je 65e ontslagen te worden met een of andere smoes. Jonge mensen zijn gewoon meer waard en daarbij kan je die ook gewoon en masse invliegen vanuit India of Rusland of China, dus waarom zou je 50ers en 60ers houden?
Ik denk dat iemand na zijn 65e wil werken zelf de keuze moet kunnen maken.
Echter als het een verplichting wordt moet het ook mogelijk gemaakt worden door de arbeidsmarkt. Echter na je 45e lig je er grotendeels uit (behalve de hoge functies dan) en staan de werkgevers niet te springen om je nog aan te nemen, omdat je dan simpelweg te duur bent…
@Raap heeft makkelijk praten. Voor veel mensen is werk nu eenmaal vooral de manier om geld te verdienen en die al blij mogen zijn als het over het algemeen dragelijk is. Er zijn nameijk zelfs mensen die naast hun werk een hele reeks interesses hebben die ze wel gelukkig maken maar die helaas niets opleveren en waarvoor vanwege dat werk maar weinig tijd overblijft. Lang niet iedereen heeft het echt voor het kiezen.
Dat de oudere (vanaf 45) dan nog te maken krijgt met een ‘rot toch op ouwe’ houding van het bedrijf en jongere collega’s draagt niet echt bij aan het werkplezier.
Hoezo heb ik makkelijk praten dan? Ik sta toch zelf ook voor die keuze? Ik had een burnout nodig om in te zien dat het eigenlijk krankzinnig is wat mensen zich laten aanleunen om ‘mee te komen’. Ik begrijp dat bijna iedereen risico-vermijdend werkt, maar het gaat wel om je leven. Daar heb je er precies 1 van (dat is althans wat ik geloof), dus het is zaak om daar iets van te maken. Ik vind werken leuk, heel leuk, en zal ’t blijven doen tot m’n dood. Evenals m’n vrouw. Maar wel op mijn voorwaarden en niet die van de grote ICT bedrijven waar ik gewerkt heb. Iedereen kan stappen maken; dat mensen ze niet durven maken wil niet zeggen dat ze ’t niet kunnen en zouden moeten doen. Zo vroeg mogelijjk aan je leven werken om later met zeer veel voldoening en blijdschap terug te kijken; daar gaat het (wederom, dit geloof ik) om.
Ik sluit me aan bij Raap: als het om genieten gaat, moet je dat niet pas gaan doen na je pensioen.
Doorwerken is wel verstandig: als je achter de geraniums gaat zitten, ook al ben je 55, dan ga je fysiek en mentaal zeer snel achteruit. Maatschappelijk actief blijven, bv door te werken, is heel belangrijk.
Wat betreft je pensioengeld na overlijden: dat blijft in de collectieve pensioenpot van een pensioenfonds, of komt ten goede aan de winst van een verzekeraar. Voor een pensioenfonds geldt dan dat dat uiteindelijk ten goede komt van mede deelnemers (hogere indexatie bv) of deels de werkgever (verlaging van de premie).
Een gestopte AOW uitkering na overlijden komt idd bij de overheid als meevaller op de balans.
Er moet in de mentaliteit van de bedrijven veel veranderen. Nu is het bedrijfsleven puur op winst gericht. Er is ook zo iets als een maatschappelijke verantwoordelijkheid richting de gemeenschap. De macht van de aandeelhouders is wat dat betreft funest. Het angelsaksische model is niet houdbaar.
Rentmeesterschap wordt dat ook wel genoemd: kort gezegd: je werkt om te leven, en met wat je als overhoud help je anderen om te kunnen leven. Niet alleen de mensen in Afrika door middel van belastingtechnisch of publicitair aantrekkelijke giften, maar ook door hier in Nederland mensen in dienst te houden/nemen die misschien minder productief zijn.
Tegen de tijd dat de huidige veertigers de 65 naderen is het pensioen al zodanig uitgekleed dat je wel door moet blijven werken mits je niet een vet spaarvarken hebt.
En voor die mensen die bang zijn om na hun pensioen te weinig tijd te hebben moeten ze maar eens na gaan denken om deeltijd te gaan werken en zo meer te leven naast hun werk.
Mensen produceren steeds meer per persoon, vanwege technologische ontwikkelingen en dergelijke.
I.p.v. daarvan te profiteren door minder te hoeven gaan werken (en werklozen dus ook meer kans te geven!), wordt er gevraagd langer te werken? Merkwaardig.
Ik ben het eens met de stelling “je werkt om te leven” en niet “leeft om te werken”, m.a.w. je moet je in je onderhoudt voorzien en dan leven.
Onze kapitalistische maatschappij is alleen maar bezig om de aandeelhouderswaarde te verbeteren en daarvoor worden mensen ontslagen bij bedrijven die miljarden winst maken. Allemaal korte termijn en het is niet erg om winst te maken als je dit maar beter verdeelt. Als je eens nadenkt hoe je 50 plussers aan het werk kan houden wat volgens mij via een belastingstelsel kan zoals bij de AOW uitkering. Hiermee bereik je dat de lasten voor de werkgever lager zijn, maar toch de ervaring en kennis binnen zijn bedrijf houdt en doordat oudere werknemer blijft werken krijg je belasting en premies binen en hoef je geen uitkeringen te betalen.
Ik zou graag een rekensom willen zien van het CPP wat dit ons kan opleveren.