Nu de tweede herstelbeweging na de crisis op gang komt, ontstaat veel (hernieuwde) interesse rondom het onderwerp eim (enterprise information management, door sommigen ook BIM genoemd). Hierin schuilt het risico dat het vakgebied gebruikt wordt om de problemen van system integrators op te lossen en niet zozeer de problemen van de opdrachtgevers.
Vanuit verschillende hoeken komen geluiden dat het economisch herstel in drie fasen zal gaan. Fase 1 betreft een acute kostensanering die als enig doel heeft op zo kort mogelijke termijn de kosten omlaag te brengen. Fase 2 heeft tot doel de dan uitgeklede organisatie zo in te richten dat ook op de lange termijn sprake is van kosteneffectief opereren. Pas daarna zal in fase 3 weer gezocht worden naar mogelijkheden om groei te bewerkstelligen.
Het lijkt erop dat we ons op dit moment bevinden in de overgang van fase 1 naar 2. Met name in de financiële markt is duidelijk dat de enorme, acute uitstroom van externen en daaropvolgende inhuurradiostilte nu wordt gevolgd door een periode waarin weer voorzichtig activiteiten op gang komen.
Deze fase twee kent als thema het 'organiseren van efficiency', dus het inrichten van de operatie met een focus op structurele efficiency (lagere kosten, meer opbrengsten). De afgelopen decennia is hier met name aan de financiële kant volop geprofessionaliseerd. De term return on investment is gemeengoed, het optimaliseren van het rendement op korte termijn tegoeden is een vak op zich.
Waar eim voor pleit is om ook te kijken naar return on information. Organisaties steken veel tijd, energie en geld in het verzamelen van kennis en informatie, maar de praktijk leert dat deze kennis en informatie lang niet altijd ten volle benut wordt. Verkeerde beslissingen kunnen hiervan het gevolg zijn, met alle kosteneffecten van dien.
Eim focust op het genereren van meer rendement op informatie, door vanuit de kenniswerker te bepalen wat de beste manier is om informatie aan te bieden en voor de organisatie te laten 'werken'. Op de achtergrond spelen vakgebieden als business intelligence en enterprise content management een belangrijke rol in deze zoektocht naar rendement.
Wat we nu in sommige gevallen zien, is dat het paard achter de wagen wordt gespannen. 2009 was een moeilijk jaar voor grote ict-dienstverleners en het vakgebied business intelligence was één van de plekken waar het extra pijn deed. Dat is eenvoudig te verklaren, business intelligence is een vakgebied dat het vooral goed deed in de financiële sector. In die hoek zit veel beschikbaarheid. Door nu op een opportunistische manier het vakgebied eim te omarmen, hopen grote SI's de beschikbaarheid in die hoek terug te brengen. De discussie rondom het artikel 'Capgemini breidt dienstentak BI en ECM uit' maakt wat dat betreft al het een en ander duidelijk. Ook het veelvuldig aanhalen van met name BI of data gerelateerde aspecten zijn wat dit betreft tekenend.
Overigens hoeft deze aanpak op zich niet tot problemen te leiden. Goede kennis van ook BI is onontbeerlijk om een complete enterprise information management-competentie in de markt te zetten. Wat echter ook nodig is, is een top-down aanpak om op zoek te gaan naar de mogelijkheden om rendement op informatie te verbeteren. Dit is een vorm van dienstverlening die uiteindelijk wel kan leiden tot BI- of ecm-projecten, maar op zichzelf een andere, meer geïntegreerde, discipline is, die bovendien veel sterker focust op businessdoelstellingen dan op ict-projecten. Juist deze geïntegreerde en top-down benadering ontbreekt tot nu toe in de communicatie van grote system integrators rondom dit onderwerp en dat geeft te vrezen voor de kwaliteit (en daarmee het succes) van de bijbehorende eim-dienstverlening.
Bottom line: zonder een top-down visie op eim zal eim-dienstverlening nooit meer zijn dan de som der (BI en ecm) delen, terwijl dit vakgebied juist is ontstaan om synergie te bewerkstelligen en het kunstmatige (door ict opgelegde) onderscheid in informatievormen (data en content) te overbruggen.
