Veel overheden spannen zich in om vooral een toffe werkgever te zijn. Het ene na het andere keurmerk en programma wordt hiervoor ingezet, zoals Investor in People, een keurmerk voor strategisch personeelsbeleid. Volgens deze organisaties betekent dit in de praktijk maximaal gebruik maken van het 'cafetariamodel'. Dat is zaken doen met je arbeidsvoorwaarden, bijvoorbeeld voor extra vrije tijd, geld of pensioen. En dat alles om een zo hoog mogelijke werknemerstevredenheid te scoren. Prima hoor, maar wordt er niet wat vergeten?
Zo doet het interessante fenomeen zich voor dat de overheid aan de ene kant stimuleert dat beide partners werken door kinderopvang te realiseren. Tegelijkertijd ontmoedigen ze het rijden met de auto voor het woon-werkverkeer. Dat is jammer, want in een beetje stad kun je tijdens de spits niet meer in een normale tijd van het oostelijk naar het westelijk deel reizen. Vaak zie je dan ook dat de parttime werkende moeders zich suf plannen en haasten om in de ochtend op tijd op het werk te zijn en in de middag op tijd bij de crèche of de buitenschoolse opvang. En dan hebben we het nog niet eens over het boodschappen doen en kinderen naar de sportvereniging brengen.
Met andere woorden: de meeste parttime werkende moeders moeten hun woon-werkverkeer met de auto doen anders komen ze nergens meer op tijd. De werkgevers gaan echter frontaal tegen de wens in van het grootste deel van de medewerkers. De fiets, carpoolen en het openbaar vervoer is het credo. Wil je per se wel in de buurt parkeren moet je fors betalen. Dus zonder betalen moet je minimaal nog een kwartier naar je werk lopen. De auto ontmoedigen zorgt voor veel ontevreden medewerkers!
Volgens mij kan dit autootje pesten alleen slagen wanneer tegelijkertijd veel meer ruimte wordt gegeven aan thuiswerken. Wat dat betreft geeft de CAO voor 190.000 gemeenteambtenaren hoop, daarin is het recht op thuiswerken opgenomen. Momenteel werkt 11 procent van de ambtenaren thuis en dat is veel te laag.
John de Mol zei het recent weer eens; we moeten in elektronische snelwegen investeren in plaats van asfalt.
Robert van Vliet is adviseur e-overheid.
Wanneer men gemiddeld 1.5 dagen per week thuis werkt (of parttime werkt), en de rest van de tijd met de trein wil reizen, is met losse kaartjes plus korttingskaart goedkoper uit dan met een abonnement.
Ik zou graag zien dat daar ook iets op verzonnen wordt. bijvoorbeeld zoiets als een ‘parttime abonnement’.
Nu zou ik een abonnement alleen nemen vanwege het gemak dat je niet steeds kaartjes hoeft te kopen en af te stempelen. Goedkoper is het niet als je vakanties ook nog meeneemt in de berekening.
In de krantenwereld zie je wel al allerlei varianten ontstaan, zoals bijvoorbeeld een weekend abonnement. Bij de NS niet voor de normale werkende, maar alleen om in vakanties, weekenden etc extra mensen te trekken.
Blijkbaar past ‘parttime forens’ niet in het business model als ‘standaard groep die we willen binden’, of is men erg content met de hogere opbrengsten van deze ‘parttime vaste klanten’.
Het Investors in People Model trek je hier iets uit zijn verband Robert. Het Model op 1 hoop gooien met een MTO is iets te veel van het goede.
IiP kijkt naar de beleving van medewerkers: zijn zij gecommitteerd aan het strategisch plan van de organisatie; daarvoor hoef je niet eens ?cht tevreden te zijn (nb; omdat je bijv. net die ene % salarisverhoging misloopt)
Kijk je nu naar het aspect dat jij aankaart, door mij maar even annex Rouvoet samengevat als ‘de balans tussen werk, leven en gezin’, dan ‘meet’ IiP vooral flexibiliteit.
In hoeverre is een organisatie/werkgever flexibel zodat medewerkers gecommiteerd kunnen zijn, gewenste resultaten behalen en er continu?teit gegarandeerd is; ook voor de overheid.
Hoever dat je wil gaan in die flexibiliteit dat is iets tussen werkgever en werknemer: sommigen werken prima zo flexibel, anderen houden weer meer van regels, van stramien. Ook goed v.w.b. IiP.
Suc6
Willem Scheepers, erkend IiP-adviseur.
Ik ben het eens met het begin van je stuk. De overheid wil dat vrouwen meer werken en dat we minder in de auto zitten. Dit lijkt in bepaalde mate controversieel. Echter de link naar het thuiswerken gaat wat mij betreft fout. Nederland telt 440 gemeenten. Deze hebben voor een groot gedeelte geen fileprobleem. Het lijkt dat hierbij Nederland weer op de Randstad gereduceerd wordt. Ik voorspel twee problemen met de nieuwe CAO. Als alle gemeenteambtenaren zonder ‘mits en maar’ het recht krijgen op thuiswerken, zullen de uitgaven van gemeenten enorm stijgen. Het recht betekent dat de werkgever moet opkomen voor een arbo-conforme werkplek bij de medewerker thuis. En wat doe je met de functies waar geen computerwerkplek aan hangt? Kan de ambtenaar die het openbare groen verzorgt in toekomst in de baas zijn tijd thuis zijn tuin verzorgen? In mijn beleving is thuiswerken als recht in de CAO de foute weg. Of ken je een bedrijf die dit in de CAO vastgelegd heeft? De gemeenten zijn vaak nog veel te weinig gedigitaliseerd om thuiswerken goed te kunnen faciliteren en thuiswerken is niet voor iedereen weggelegd. Thuiswerken vraagt om resultaatgerichte medewerkers.