Er was eens een koninkrijkje, hier ver ver vandaan, genaamd Realiteitië. De Bezige Baasjes van Realiteitië hadden de afgelopen jaren flink geïnvesteerd in het mooi maken van hun winkeltjes. Maar hoewel de Baasjes niet echt te klagen hadden, waren de meeste winkeltjes geen geweldig succes. Dat moest anders, zo vond de Koning.
De Koning had gehoord dat de Bezige Baasjes in het naastgelegen koninkrijkje Utopië veel succesvoller waren. Ze hadden niet alleen meer bezoekers in hun mooie grote winkels, maar die bezoekers kochten er ook nog eens vaker. Hoe deden ze dat toch? De Koning besloot Koogle, de uitvinder van Realiteitië, bij zich te roepen.
'Koogle, ik wil dat u onze Bezige Baasjes iets in handen geeft waarmee ze hun winkeltjes net zo goed als die van Utopië kunnen maken.' Geen probleem, dacht Koogle, want als de Bezige Baasjes meer geld met hun winkeltjes verdienen, dan gaan ze vanzelf meer van mijn handige uitvindingen kopen.
En zo gebeurde het. Koogle ging aan de slag en kwam al snel op de proppen met Aanalitix. 'Wat is dat?', vroegen de Bezige Baasjes. Koogle antwoordde: 'Het is een magisch schilderij. Hang het op en het vertelt je alles over je winkeltje en over de bezoekers. Bijvoorbeeld waar ze vandaan komen, waar ze naar op zoek zijn, waarom ze regelmatig weer weglopen zonder iets te kopen… Je kunt het zo gek niet bedenken of Aanalitix kan het je vertellen.' De uitvinder van Realiteitië sloot af met een waarschuwing: 'Let op, magische schilderijen werken alleen als ze regelmatig geraadpleegd worden en als de informatie die ze geven echt wordt gebruikt.'
De Koning en de Bezige Baasjes waren door het dolle! Dankzij al die informatie waren ze in staat om hun winkeltjes perfect af te stemmen op de bezoekers. 'Wat een goudmijn aan informatie', riep de één. En een ander zei: 'Ik ga minimaal ééns per maand naar Aanalitix kijken, want dankzij dit magische schilderij snap ik mijn bezoekers beter en daardoor kan ik ze in mijn winkeltje perfect bedienen!'
Maar de praktijk verliep anders. De Bezige Baasjes waren zo druk dat ze nauwelijks naar hun magische schilderijen keken. En als ze er dan naar keken, dan deden ze eigenlijk niets met de bevindingen. Ze waren te druk met andere zaken. In bijna elk winkeltje hing het magische schilderij wel, maar daar hield het eigenlijk mee op. De Koning en de uitvinder waren diep teleurgesteld.
Zo ging het een tijdje door; de winkels in Utopië kregen meer en meer klanten terwijl de winkeltjes in Realiteitië hun omzet zagen dalen. Tot op de dag dat de Bezige Baasjes ruw werden gewekt doordat de eerste winkeltjes hun deuren moesten sluiten. 'Zo kan het niet langer', riep de één. 'Wat doen we verkeerd?', vroeg de ander. En toen herinnerde ze zich de waarschuwing van Koogle. 'Natuurlijk, we moeten Aanalitix vaker raadplegen', riepen de Bezige Baasjes in koor. 'En we moeten écht aan de slag met de bevindingen.'
De Koning van Realiteitië was nu verguld met trots. De Bezige Baasjes gebruikten de uitvinding van Koogle voortdurend om hun winkeltjes te verbeteren. Dat deden ze zo goed, dat de winkeltjes niet lang daarna net zo veel succes hadden als de winkels in Utopië. En zo evenaarde het koninkrijkje zijn eeuwige concurrent en leefde iedereen nog lang en gelukkig.
Floris Vlasveld
Directeur
Eyos
Aardig sprookje, de moraal van dit sprookje? Dat je goed moeten luisteren en advies moet opvolgen?
Volgensmij schuilt er nog een ander in, je kan niet van elke Bezige Baasje verwachten dat het een kunstkenner is.