Als iets opvalt aan de huidige recessie, dan is het wel dat in de maatschappij de dogma's van ooit opeens zijn verdwenen. Doorwerken tot 67 jaar, inleveren van de hypotheekrente-aftrek, het snijden in subsidies, het overnemen van banken, het miljarden pompen in bedrijven, arbeidstijdverkorting, massaontslagen of zelfs het inleveren van salaris om inkrimping te voorkomen. Alles is bespreekbaar om maar niet aan de kredietcrisis ten onder te gaan. Opeens lijkt er een besef te zijn dat er een probleem is en dat de huidige gang van zaken eigenlijk niet meer kan.
Iedereen waarvan de functie op het visitekaartje met de letter C begint, moet het radicaal anders doen, maar bij veel van de cio's gaat dat niet zo en zijn het nog altijd de externen die sleutelposities vervullen in meerdere teams. Wegsnijden betekent continuïteit verstoren en dus zien we langzaam maar zeker het verschil tussen meubilair en inhuurkracht vervagen. De angst voor het niet zelf kunnen overleven houdt die situatie in stand. Tot het moment dat er echt gesneden moet worden en de echte pijn geleden wordt.
Natuurlijk zijn de eerste vijf procent besparing te halen uit softwarelicenties, de tweede vijf procent uit het slim omgaan met het datacenter, maar dan moeten er harde, pijnlijke keuzes vallen. Er wordt gestopt met het aannemen van mensen en uiteindelijk gaan alle externen er tijdelijk uit met alle schadelijke gevolgen van dien. Tijdelijk, want zodra het maar weer eventjes beter gaat doen we waar we zo ongelofelijk goed in zijn: precies hetzelfde als voor de crisis. Dus komen de externen terug, leren zich in op sleutelposities en beginnen dieper dan ooit wortel te schieten in de onderneming. Alles blijft bij het oude.
Dat is jammer, want als hij niet voor een beperkte taak wordt ingezet dan is hij twee maal zo duur als de vaste medewerker van wie hij de stoel bezet houdt. Niet dat het nodig is, maar gewoon omdat het traditie is. Ondertussen valt er dus wel minimaal vijftig procent te bezuinigen. Natuurlijk is het niet reëel te verwachten dat de functies met internen te vervullen zijn, maar er zijn alternatieven. Door met nearshoring te beginnen valt er meer te besparen dan een verandering van externen naar internen en kan er meer gerealiseerd worden. Dan hebben we het bijvoorbeeld over een groei in het aantal goedopgeleide medewerkers van tien procent overall en een kostenreductie van ongeveer zestig procent. Dat is geleidelijk te regelen, zonder economische crisis.
Nu hebben we wel een crisis en vallen de heilige huisjes om, want niets is meer vanzelfsprekend. Van pensioen met 65 jaar tot vaste leveranciers voor het besturingssysteem of database, van injecties voor banken tot het opschudden in het datacenter en van arbeidstijdverkorting tot het vervangen van veel externen door goed opgeleide nearshorers die meer voor minder geld leveren. Het mag dan recessie op straat zijn, maar de slimme cio laat zijn ict-afdeling hoogtij dagen vieren.
Dhr. Van Oranje doet me denken aan de hypotheekventers van de jaren 90 om een nieuwe meute lemmings te dirigeren naar een nieuwe crisis. Wie destijds tegen argumenteerde en common sense gebruikte – waardemodellen zijn vaak niet zo moeilijk – moest het al snel afleggen in de consensus van de hallucinatie: de huizenprijzen bleven stijgen wat gold als ultiem bewijs, maar niet meer dan self-fulfilling prophecy bleek. Elke massapsychose eindigt met schuim op de mond, of in de goot.
Wie defcon bijwoont, de hackersconferentie, weet wel beter : de digitale infrastructuur is rampzalig, lek als een mand. Hosters worden getroffen door 10000 tot 20000 aanvallen per dag, hele volksstammen , en de vakantievierende nederlander logt gezellig in op open wifi netwerken waar de plaatselijke maffia een digitale roof pleegt. Ik ga hier niet dieper in op devices die uit de schemerwereld te verkrijgen zijn.
Met een anarchische levensstijl waarin je zorgvuldig uit groepshallucinaties blijft door regelmatig te verhuizen en zorgen dat je ingehuurd wordt om weer te verdwijnen, word je toch alsnog via de belastingen meegetrokken met de lemmings wat zuur als een augurk is. Ijsland kopen met een stel gelijkgestemden blijft een optie. Richard dawkins heeft het allemaal al eens beschreven in het boek “the selfish gene” en dan snap je het “genetisch defect” beter en waarom soorten, dankzij memetische overerving net zoals produkten een lifecycle hebben die eindig is.
ik zal wel iets fout zeggen als IT professional, maar het leek me voldoende legitiem om me niet af te vragen of hier een nieuwe hallucinatie ingezet wordt.
Het enige positieve aan het verhaal van de auteur is het feit dat na verloop van tijd de overheid verdwijnt: in een osmose van kosten verdwijnt immers al het werk en zijn er geen opbrengsten meer, de overheid vervolgens omkeilt en we dan een gezonde nieuwe start kunnen maken.
Go, go, go! Weg met al dat rotwerk.