Het expeditieteam brengt de eerste nacht door op een plateau nabij Mount Jarvis, het nieuwe doel van de Computable ICT Expeditie 2009. De zeventien deelnemers trekken door een verlaten vallei naar het profisorische vliegveld van Chitina. In kleine groepjes worden de expeditieleden en hun uitrusting naar de plek van het basiskamp gevlogen. Daar moeten de handen uit de mouwen: latrine bouwen, keuken inrichten en alle tenten opzetten
Dag 1
Mount Jarvis is het dus geworden, goed 4400 meter hoog. Het aanvankelijke expeditiedoel Mount Sanford viel definitief af omdat de warme lente zorgt voor dooi. Daardoor is het niet veilig om te landen en verder zijn er ook te veel spleten in het ijs en de sneeuw. Dat maakt lopen gevaarlijk.
Mount Jarvis werd verkozen boven de alternatieve toppen Mount Wrangell en Mount Regal om de uitdagende beklimming en omdat er een veilige plek is voor het vliegtuig om ons te droppen en over enkele dagen op te pikken. Volgens de gidsen maakt de keuze voor Mount Jarvis het mogelijk om meer mensen op de top te krijgen.
Hurry up and wait
De dag begint vroeg, met expeditieleider Luk die ons wekte om 7.00 uur. Het weer is zo mooi dat we buiten kunnen ontbijten. De stemming is opperbest. Ondanks het vroege opstaan duurt het lang voor we op weg zijn. Dat blijkt het motto voor de dag: hurry up and wait. Vaak moeten we lang wachten om dan plots iets gehaast te doen. Het is de stijl van de Alaska Mountain Guides.
Rond negen uur gaan we op weg, langs de Matanuska-vallei. Dun bevolkt, maar met een afwisselende natuur. Slechts hier en daar een klein dorp. Onderweg begeeft een van onze voertuigen het en ook de andere hebben overduidelijk betere tijden gekend. In Glenallen stoppen we voor de laatste keer in de beschaafde wereld, daarna trekken we naar de minieme 'airstrip' van Chitina.
Bush pilot
Daar worden we opgewacht door piloot Paul Claus, een van de beste 'bush pilots' van de streek. Hij vliegt ons met zijn krachtige De Haviland in groepjes van zeven naar een plateau voor Mount Jarvis, op ongeveer 2800 meter hoogte.
Een adembenemende tocht vlak boven sneeuwvlaktes en rotspartijen. Doordat we hoger op de berg starten en de top lager is, zal de beklimming korter duren. Dat geeft ons zeker de tijd om in Anchorage te kajakken op de oceaan. We zullen ook maar één tussenkamp opzetten, in plaats van de geplande twee. Het eerste vliegtuig komt aan om 16.45 uur, het laatste drie uur later.
Tentenkamp
We zetten een basiskamp op en dat geeft ons heel wat te doen. Een latrine maken, een keuken bouwen en alle tenten opzetten. We zijn er aardig lang mee bezig. Maar het weer blijft prachtig. Om negen uur 's avonds is het in de zon nog steeds 22 graden, in de schaduw is het er negen. We krijgen nog een heerlijk avondmaal rond half elf. Wanneer we dit verslag versturen, rond één uur, is het buiten nog steeds licht genoeg om te lezen zonder lamp. De zon is al onder, maar de maan heeft haar opwachting gemaakt.
Morgen wacht ons een dag van oefenen en acclimatiseren.
