Handelsreis Silicon Valley: Workshop en kennismaking

Kim Hoogenberg bezocht de eerste workshop die deel uitmaakte van de handelsreis naar Silicon Valley. Hij is één van de deelnemers aan de handelsreis die zijn bevindingen op papier gaat zetten voor Computable.

Donderdag 27 maart was het dan zover. Aan het einde van de middag zouden we onze medereizigers te zien en te horen krijgen. Natuurlijk meteen in stijl op de schitterende lokatie van de Amstelveense Cricketclub. Gezien mijn drukke agenda van de afgelopen weken, voor mij een eerste moment om te beseffen dat de reis over ruim twee weken al aanvangt.

Het programma zou starten met de laatste reisinformatie, gevolgd door een kennismakingsronde in de vorm van 1 minuut durende pitches, een workshop internationaal zakendoen en afsluitend een borrel. Omdat het verkeer enigszins meezat, was ik op tijd aanwezig, maar door zeer herkenbare verontschuldigingen van enkele medereizigers, startten we later dan verwacht. Een inleidend verhaal werd gehouden door Sandra Brandenburg van Handelsroute.nl en meteen werd de dynamiek van Silicon Valley duidelijk.

In de planning van onze 4 dagen durende handelsreis, heeft alweer een aantal aanpassingen plaatsgevonden ten opzichte van eerdere communicatie. Zo bezoeken we niet Google, maar YouTube (natuurlijk onderdeel van, maar toch). Ook het hotel is inmiddels gewijzigd, maar het goede nieuws is dat er wel een bar aanwezig is op de nieuwe lokatie. Per e-mail hadden we reeds te horen gekregen dat de matchmaking, vanwege de grote belangstelling, moest uitwijken naar een andere plek. Daarom gaan we vrijdagochtend 18 april naar het Plug and Play Tech Center te Sunnyvale.

Pitches

Nadat alle huishoudelijke mededelingen bekend waren gemaakt, was het de hoogste tijd voor de pitches. Voor mij persoonlijk een onderdeel waar ik al mijn enthousiasme in kwijt zou kunnen. Ik was als eerste aan de beurt en had er eigenlijk best zin in. Ware het niet dat ik een extreme mentale kortsluiting onderging op "the spot" en compleet overdonderd was door een gevoel van het niets. Een gevoel dat je bereikt op het moment dat je aan alles tegelijk probeert te denken met het aan niets kúnnen denken als gevolg.

Een aantal verklaringen is hier ongetwijfeld voor te vinden en wellicht zijn teveel voorbereiding en achteraf aanpassen van de uitgeschreven tekst hiervoor de belangrijkste oorzaken. Waarschijnlijk heb ik wel bijna een minuut volgezwegen om vervolgens met mijn handen in het haar terug te keren naar mijn stoel. Het voelde eerlijk gezegd, alsof ik weer in de brugklas zat en ik de spreekbeurt over glasvezel verwarde met die over mijn cavia’s een aantal jaren daarvoor.

De volgende pitcher begon. En meteen werd het grootst denkbare contrast getoond. Prima Engels, een duidelijke opbouw, een beetje humor en uiteindelijk de winnaar van de oranje kabouter (whatever that maybe 🙂 ) voor de beste pitcher van die avond. Na kennis te hebben gemaakt met beide extremen, waren de verhalen vooral afwisselend qua inhoud. Voor zover het überhaupt meteen duidelijk was waarvoor iemand naar Amerika zou gaan, of wat de persoon in kwestie maakt of doet, was er toch wel een goede eerste indruk bij het merendeel van de enthousiaste reizigers. Mijn conclusie was in ieder geval dat het nog niet zo makkelijk is om een helder verhaal in 1 minuut neer te zetten. Vaak neigt een pitch ook meer naar een samenvatting van unieke eigenschappen van een bedrijf, product of dienst en komt het vaak neer op een verkooppraatje, terwijl men een investeerder zoekt. Een investeerder hoort liever meer over groeipotentie en andere argumenten die verklaren waarom het in zee gaan met jou de beste keuze is.

Mislukte missie

Uiteindelijk heb ik als laatste toch nog maar binnen precies 59 seconden mijn verhaal opgelezen. En ik kan zeggen dat het nog niet eens zo makkelijk was. Het ontcijferen van de combinatie van mijn handschrift en het uitvoeren van schrijven vanuit de auto (lijkt op een mengeling van steno en hiërogliefen), is een missie die gedoemd is om te mislukken. Enerzijds was ik naderhand opgetogen, maar aan de andere kant, wist ik dat de wijze waarop ik de pitch inging niet een manier was die bij mij past. Ik heb mijzelf opnieuw overtuigd van het feit dat ik beter kan improviseren aan de hand van steekwoorden die de structuur aangeven. Of die benadering gaat werken, merken we mondiaal pas als Hosting Art Inc. een plekje heeft gevonden in de Amerikaanse ‘way of living’.

Concluderend kan ik in ieder geval stellen dat deze beproeving mij met de neus op de feiten heeft gedrukt. Tegelijkertijd weet ik dat ik wel vaker op deze wijze wegen bewandel en dat ik er altijd sta als het echt nodig is. De combinatie van enthousiasme, doorzettingsvermogen, goede ideeën en plannen met behoud van de 80/20-regel van Pareto, blijven mijn solide basis.

Na de pitches was het dan tijd voor de borrel. Prima verzorgd en een goede manier om elkaar nog wat beter te leren kennen. Jammergenoeg heb ik niet iedereen kunnen spreken, maar ik ben ervan overtuigd dat de reis lang genoeg is om nader met elkaar kennis te maken. De groep barst in ieder geval van de energie en ik verheug me alvast waanzinnig op de 15e april