Een groot deel van de bedrijven in Groot-Brittannië heeft geen tool in huis om de klantgegevens in de databases te controleren of laat het aan de werknemers over om fouten te vinden in de data. Een derde van de gebruikers van deze data heeft er dan ook geen vertrouwen in dat de data klopt.
Meer dan een derde van de gebruikers van klantgegevens hebben geen vertrouwen in die gegevens. Dat blijkt uit een rapport van Datanomic Ltd. Het onderzoek werd gehouden onder 120 senior managers in Groot-Brittannië, die verantwoordelijk zijn voor klantmanagement. Van de ondervraagden heeft 85 procent fouten in hun gegevens zitten. Iets meer dan 10 procent was vol vertrouwen over de accuraatheid van hun klantgegevens.
"Deze bevindingen geven te denken over de slechte kwaliteit van klantgegevens. Vaak denken bedrijven onterecht dat fouten in klantgegevens geen gevolgen hebben voor het bedrijf", zegt Jonathan Pell, ceo van Datanomic. Bijna 70 procent van de ondervraagden heeft geen benul hoeveel geld het kost om over verkeerde klantgegevens te beschikken. Uit onderzoek blijkt dat het een kwart procent in omzet kan schelen als de gegevens van de klanten niet kloppen.
Tools
Meer dan eenderde van de bedrijven heeft geen tools in huis om de kwaliteit van hun data te controleren. Iets meer dan 10 procent van de bedrijven heeft een tool die de data controleert. Bijna 40 procent van de bedrijven laat het aan de werknemers over om de data te controleren.
Wat mij opvalt in het artikel is het slordige gebruik van het woordje ‘hun’. ‘Hun’ wijst naar eigenaarschap (van klantgegevens in dit geval). En zonder dat de auteur het beseft, draagt zij zelf (het begin van) de oplossing aan: eigenaarschap van persoonsinformatie!
Zolang het eigenaarschap van persoonsinformatie niet grondig is geregeld, doen bedrijven – onbewust – maar al te vaak alsof klantgegevens van ‘hun’ zijn. Tja, en dan zijn ze er ‘natuurlijk’ ook verantwoordelijk voor. Een verantwoordelijkheid die ze niet of nauwelijks waar kunnen maken.
Maar… stel nou eens dat (veel van die) klantgegevens helemaal niet van ‘jou’ zijn, maar onlosmakelijk onderdeel zijn van persoonsinformatie en daarmee van een persoon… die er – logischerwijs – de eigenaar van is. Toch? Wie anders? Dan… moet die persoon er maar voor zorgen dat die informatie klopt. Toch? En jij – als bedrijf – bent er gewoon de gebruiker van. Da’s pas een riante positie! Dat scheelt omzetverlies. Dat scheelt beheerkosten (tools en data). Dat scheelt personeel(skosten). Dat scheelt veel meer dan de auteur aangeeft! Is zoiets niet eenvoudigweg onweerstaanbaar?
Meer weten? Google eens op ‘iDNA Manifest’. Het iDNA Manifest gaat van A tot Z over het eigenaarschap van persoonsinformatie. Of kijk eens op de website van Pieter Wisse (www.wisse.cc/htm/informatierechtsstaat_2.htm) of Paul Jansen (www.pauljansen.eu/materiaal/iDNA-Manifest.pdf). Op beide websites is trouwens veel meer materiaal voorhanden met betrekking tot dit zowel belangwekkende als ook ‘vergeten’ onderwerp.