Vroege implementatie wlan dwingt Universiteit Twente tot keuzes

Gedeeld en slechts 11 Mbps. Dat zijn de belangrijkste kwalificaties die de UT aan het wifi-netwerk op de campus geeft, dat eind deze maand in gebruik wordt genomen. De implementatie geeft een goed beeld van de huidige stand van zaken rond wifi-technologie.

Op dit moment is de universiteit druk bezig met de acceptatie van het netwerk. Medewerkers van de it-afdeling lopen met laptops over het campusterrein en in de gebouwen rond om de kwaliteit van het netwerk te testen.

"We willen maximale dekking hebben op de 140 hectare grote campus, over de laatste technologie beschikken en toch voor een dubbeltje op de eerste rij zitten." Zo vat Gert Meijerink, hoofd telecommunicatie en systemen bij de UT, de strategie samen die de universiteit nastreeft bij de uitrol van het wifi-netwerk. Na een Europese aanbestedingsprocedure heeft IBM vorig jaar de opdracht voor deze implementatie gekregen. Volker Stevin Telecom nam als onderaannemer de daadwerkelijke installatie van het netwerk voor zijn rekening. In zijn opdracht formuleerde de universiteit de dekking en de andere technische eisen. IBM en zijn onderaannemers mochten deze praktisch invullen.

Teruggang

"Als je het naast standaard ethernet zet, is het draadloze campusnetwerk natuurlijk – 11 Mbps versus 100 Mbps, een stuk trager", stelt Meijerink. Het netwerk is in eerste instantie gebaseerd op de Ieee 802.11b-standaard.

Umts Volgens Lisa Gommer, projectleider van Wireless Campus, bijt het wifi-netwerk de vorig jaar aangekondigde umts-plannen van de universiteit niet. "Doel is altijd geweest om een zo rijk mogelijke proeftuin te creëren met draadloze infrastructuren bij de UT. De opdracht van de subsidieverstrekker (Ices/Kis vier miljoen gulden) is om daar vijf jaar lang mee te experimenteren en ervaringen op te doen." De aanwezigheid van beide infrastructuren op de campus biedt volgens Gommer juist mogelijkheden voor onderzoek naar samenwerking en overschakeling tussen de twee netwerken. Naast de zendstations en centraal gebruikte systemen voor het draadloze netwerk heeft de universiteit ook veel geld uitgetrokken voor opwaardering van het glasvezelnetwerk. Volgende stap is om dit netwerk uit te breiden naar steden in de buurt, zoals Enschede, en daar partners van de universiteit, zoals ziekenhuizen, ook van ‘wlan-hotspots’ te voorzien. De laatste stap in het ‘wireless campus’-project, dat een looptijd heeft van vijf jaar, is umts-dekking in een groot deel van Twente.

"Dat is 11 Mbps, gedeeld, en heeft een aantal nadelen van de vaste netwerken van weleer." De universiteit had in zijn eisenpakket dan ook in eerste instantie gekozen voor een capaciteit van 54 Mbps. Producten gebaseerd op de nieuwe wifi-standaarden, die deze bandbreedte zouden moeten ondersteunen, zijn echter nog in ontwikkeling (Ieee 802.11g) of hebben een minder grote reikwijdte (Ieee 802.11a).
In de toekomst is het campusnetwerk op te waarderen naar de g-standaard door een nieuwe kaart te steken in de ruim 650 zendstations, waarmee het draadloze campusnetwerk is opgebouwd. Deze aanpassing verhoogt de bandbreedte tot 54 Mbps en heeft als belangrijk voordeel dat het oude b-netwerkkaarten ondersteunt. Ook bij de stroomvoorziening van de zendstations is voor een tussenoplossing gekozen. De HP-switches van de universiteit ondersteunen spanning over netwerkkabels nog niet. Daarom zijn er in de netwerkkasten, waar de bedrading voor een aantal stations in samenkomt, adapters aangebracht die de netwerkkabels van stroom voorzien. "Dat bleek uiteindelijk goedkoper dan elektriciteit door te trekken naar de stations zelf", geeft Meijerink als verklaring voor deze keuze.

Last

Wat betreft de beveiliging van het draadloze netwerk is de UT juist wel voor de standaarden uit gaan lopen door deze te baseren op de nog niet geratificeerde Ieee 802.11x-standaard met een centrale radius-server voor identificatie van de netwerkgebruikers. "Van beveiliging heb je altijd last", vervolgt Meijerink. "Je wilt niet in Nova zien dat de administratie van de universiteit op straat ligt, maar het moet ook niet te ingewikkeld zijn voor gebruikers." Sommige b-netwerkkaarten ondersteunen de gehanteerde beveiligingsstandaard niet. Voor dit soort kaarten is in een alternatief voorzien, door het netwerkadres als basis voor identificatie en versleuteling te nemen.

Achter de schermen blijkt dat er wel degelijk heel veel kabels zijn aangelegd.

Het beheer van de netwerkinfrastructuur is zoveel mogelijk centraal ingericht. Bij de installatie van de netwerksoftware op laptops en andere wifi-apparaten is dit niet gelukt. Deze moeten allemaal afzonderlijk voorzien worden van de nodige software. Bij de zendstations is dit ideaal wel dichter benaderd. Alle zendstations zijn straks met een centrale beheermodule van Cisco op te waarderen met nieuwe software. Dit geldt ook voor de gebruikers van het netwerk. Daarnaast kan er ingezoomd worden op de prestaties van individuele zendstations en is het mogelijk uitval van stations te controleren.
Om dit ideaal te bereiken, heeft IBM wel alle apparatuur en systemen op één merk moeten standaardiseren. Netwerksegmenten gebaseerd op zendstations van een ander merk ziet het simpelweg niet. Daarom heeft het gekozen voor zendstations van Cisco en het beheersysteem Wlse voor draadloze netwerken van dezelfde fabrikant. De zestig vorig jaar door Intel geleverde 802.11a zendstations zijn niet te beheren met het nieuwe hulpmiddel. "We zullen hier met alternatieven moeten werken", is de oplossing die Meijerink voor dit euvel geeft. De UT gebruikt dit onderdeel van het draadloos netwerk al enige tijd voor ondersteuning van colleges industrieel ontwerpen.
 
Meer informatie over 802.11x is te vinden op: http://www.monolith81.de/wireless_english.htm

 
Sytse van der Schaaf