Smartcards zijn veel langzamer doorgedrongen dan voorspeld, maar dit jaar zal deze aantrekkelijke technologie mogelijk grootschalig doorbreken. De technologie is opmerkelijk, en omvat een volledige computer, met input/output-mogelijkheden op een enkele chip.
Deze ‘microcomputer’ is erg klein, maar moet ook een heel laag energieverbruik hebben en bovenal erg goedkoop zijn. Dit betekent dat hij slechts in aanmerking komt voor grootschalige toepassingen. Tegenwoordig wordt hij waarschijnlijk het meest toegepast als sim-kaart in mobiele telefoons. Gemonteerd op een conventionele plastic kaart, zoals de kredietkaart, zal hij voor allerlei zaken worden ingezet.
De huidige kredietkaarten slaan data op magnetische strips op; goedkoop en eenvoudig. Het is mogelijk om deze kaarten te beschrijven, maar in de praktijk zijn deze kaarten geformatteerd wanneer ze gedistribueerd worden, en gecodeerd met basisgegevens zoals een identificatie en parameters als maximumbedragen.
De kaarten vereisen het gebruik van contact-afleesapparatuur, en dus slijten ze snel. Verder kunnen ze maar een kleine hoeveelheid data opslaan.
Zelfs in het geval van grote hoeveelheden zal de smartcard duurder zijn dan een magneetkaart. Het is dus zinvol te kijken naar de voordelen die deze extra kosten rechtvaardigen.
Een kostenvoordeel is het feit dat één kaart, met een aanzienlijk geheugen, een aantal andere kaarten kan vervangen, zelfs als er geen extra functionaliteit wordt geleverd. Wat een zegen zou dat zijn! Maar hiermee wordt niet het volle potentieel van de processor op de chip benut. Het is ook relatief eenvoudig om data weg te schrijven, te updaten en te lezen, zodat transacties zijn te verwerken en de resultaten behouden kunnen worden. Een eenvoudig voorbeeld is het gebruik van de kaart ter vervanging van cash geld. De machine van de bank laadt de kaart op met een bepaald bedrag, dat van de rekening wordt afgeschreven. Dat geld kan in een winkel worden besteed en worden afgeschreven van de kaart door het systeem van de winkelier. De processor op de kaart wordt gevoed door het leesapparaat wanneer dat wordt geactiveerd. Er is een ingebed besturingssysteem, een Java Virtual Machine (JVM), en belangrijke applicaties, bijvoorbeeld speciale Java-appplets, kunnen worden geladen om de kaart te personifiëren.
De kaart en het afleessysteem moeten met elkaar in verbinding staan. De afleessystemen hebben een fysieke sleuf die elektrisch contact maakt met de kaart wanneer die wordt ingevoerd. Radio en infraroodtechnologieën zijn ook te gebruiken. Hierdoor is de kaart te koppelen met het afleessysteem zonder dat er daadwerkelijk fysiek contact bestaat.
Een voorbeeld van dit type apparaat wordt geïntroduceerd in de Londense metro voor abonnementhouders. De smartcards bevatten persoonlijke details en gekochte diensten, zoals geldige zones en een geldigheidsperiode. Als er een update nodig is, wordt de kaart bijgeladen in een kaartjesmachine. Deze kaarten hoeven niet te worden vervangen, waardoor lange rijen wachtenden worden vermeden. Ze worden van dichtbij geactiveerd, niet via afleesapparaten die werken met een sleuf.
Beveiliging is duidelijk een belangrijke feature. De smartcard is te gebruiken in persoonlijke beveiligingssystemen als een applicatie op zich. Deze zijn gekoppeld aan tijdsregistratieapparatuur, automatische sloten, enzovoort. Dit is altijd al nodig geweest in commerciële organisaties, maar met de groei van internet en ’thuis winkelen’ bestaat er nu ook behoefte aan zo’n geraffineerd systemen voor elke pc. Microsoft heeft dit ingezien door de basis-api’s in Windows XP op te nemen ter ondersteuning van een smartcardlezer die is verbonden aan een pc, voornamelijk voor internetbeveiliging.
Twee hindernissen staan het massaal gebruik van smartcards in de weg; standaarden en de enorme investeringen die nodig zijn om af te stappen van de apparatuur voor magnetische kaarten.
Standaarden zijn essentieel. Als er veel verschillende typen smartcards zijn, elk met een eigen leesapparaat, worden we toch weer opgescheept met meerdere kaarten en zal het grote voordeel zijn verdwenen. Er is behoefte aan fysieke standaarden, een standaard voor het ondersteunen van laadbare applets, standaard protocollen voor veilige communicatie tussen kaart en afleesapparaat, en standaarden voor communicatie tussen afleesapparaat en financiële of andere diensten. Gelukkig heeft de dominantie van kredietkaartorganisaties als Visa en Mastercard recent geleid tot vorderingen. Daarom denk ik dat dit het jaar is van de ‘lift-off’.
Martin Healey, pionier ontwikkeling van op Intel gebaseerde computers en c/s-architectuur. Directeur van een aantal it-bedrijven en professor aan de Universiteit van Wales.
