Fred van der Molen beschouwt en becommentarieert het ict nieuws van de afgelopen week. Met deze keer: Hoe wist de wegenwacht waar u stond? Hoelang gaat dat moddergooien nog door? Wié is terug bij Novell?
Hoe wist de wegenwacht waar u stond?
… omdat uw mobiele telefoon aanstond. U staat met pech midden in de polder, maar kunt de wegenwacht niet bij benadering uitleggen waar u bent gestrand. Toch stopt het gele ANWB-wagentje binnen twintig minuten voor uw auto. Hoe dat kan? Ze kregen van uw gsm-aanbieder uw coördinaten door. Simpel.
Deze service bestaat niet, of liever: nog niet. De gsm-aanbieders kunnen de locatie van alle miljoenen abonnees namelijk theoretisch tot op een paar honderd meter uitpeilen. En als we straks naar umts-netwerken overschakelen wordt dat een tiental meters. Dat is dan ook de reden dat in promo-praatjes voor snel mobiel internet naast seks en spelletjes ook altijd locatiegebonden diensten als derde ‘killer’-applicatie worden opgenoemd. Maar bij de afgezaagde voorbeelden waarbij de gelukkige umts-telefoonbezitter de dichtst bijzijnde kroeg, metrohalte, restaurant of hotel opvraagt, is het altijd nog de gebruiker die initiatief neemt. Het kan ook andersom. Uw aanbieder kan ook aan instanties en bedrijven doorgeven waar u zich bevindt.
De vraag is of we dat wel willen. Hoewel, de Amerikaanse overheid heeft die vraag al beantwoord. De Federal Communications Commission gaat alle aanbieders van mobiele netwerken verplichten de locatie van de mobiele telefoon door te geven aan de politie als iemand het alarmnummer belt. Nieuwe telefoons moeten over de geschikte functionaliteit beschikken. Dat dient ongetwijfeld een nobel doel, maar het brengt ons sluipenderwijs in een situatie waarbij de overheid op elk gewenst moment kan traceren waar elke ingezetene zich precies bevindt. Aldous Huxley moest in zijn Brave New World nog overal microfoons laten hangen, om dat doel te bereiken. Straks kan het veel simpeler.
Hoelang gaat dat moddergooien nog door?
… tot minstens 19 maart. Dat de families Hewlett en Packard niet blij zijn met de voorgenomen overname van Compaq, is bekend. Sinds juni ageren zij tegen de overnameplannen van powergirl Carly Fiorina, topvrouw van HP. Maar dat de strijd tussen met name Walter Hewlett en de HP-top zou ontaarden in een heus moddergevecht, had je je toch niet kunnen voorspellen. Wat is er gebeurd met en rond dit altijd keurige bedrijf, dat de eigen normen en waarden jarenlang onder de aandacht bracht als de HP Way? De rook zal niet optrekken voor 19 maart, de datum waarop de aandeelhouders zich moeten uitspreken over het overnamebod.
Hewlett, lid van de raad van bestuur van HP, is veruit de felste criticaster. Eerst was zijn kritiek op de overnameplannen puur zakelijk, maar nadat Fiorina hem weggezet had als een muzikant en wetenschapper die van het grote zakendoen geen kaas had gegeten, lijkt hij definitief van de ‘HP-way’ te zijn afgeslagen.
Wat te denken van zijn uitspraak in The Financial Times dat er al een alternatief is gevonden voor brokkenpiloot Fiorina? Hewlett stelde daar dat oud-topman Lew Platt klaar staat om Fiorina tijdelijk te vervangen. Eerder suggereerde Hewlett dat Fiorina en Capellas (topman van Compaq) de fusieplannen hadden opgezet om er vooral zelf beter van te worden. Ze zouden 115 miljoen dollar incasseren bij een succesvolle overname. Dit voorstel blijkt inderdaad even op tafel te hebben gelegen, maar is al in de eerste fase van de overnamebesprekingen afgeschoten. Dat Hewlett deze vertrouwelijke informatie nu naar buiten brengt, is natuurlijk stemmingmakerij. Maar ik begrijp nu wel beter waarom managers het bij fusies altijd over een win/win-situatie hebben.
Dan is er nog Plan B, het alternatieve toekomstplan van Hewlett. Hij stelt voor de printer- en ‘image’-divisie af te splitsen. De rest mag eventueel wel naar Compaq als ik het goed begrijp. Tja, dit lijkt verdacht veel op een sterfhuisconstructie. De lucratieve printer- en ‘image’-divisie is namelijk de kurk waar HP op drijft. Vanuit zijn zelfgeproclameerde functie als behoeder van HP’s erfgoed is het een dubbel merkwaardig voorstel. Maar alles ik kennelijk beter dan het onzalige voorstel om met Compaq te fuseren.
Het wordt vast nog een boeiende slotweek. Via twee speciaal voor dit doel opgezette websites proberen beide partijen de laatste twijfelende aandeelhouders voor zich te winnen (de antifusie-site http://www.votenohpcompaq.com en het HP-antwoord http://www.votethehpway.com). Helaas zijn de verliezers al bekend ongeacht de beslissing van de aandeelhouders: Compaq én HP.
Wié is terug bij Novell?
… Chris Stone. Dat is nog eigenlijk nog opvallender nieuws dan de winst van 8,35 miljoen dollar die Novell over het laatste kwartaal presenteerde. Stone is terug op het nest, minder dan twee dagen nadat Chief Operating Officer Stewart Nelson het veld ruimde. Hij is ditmaal de enige echte nummer twee in de bedrijfshiërarchie en wederom verantwoordelijk voor de bedrijfsstrategie. Stone kwam de eerste keer in 1997 bij Novell binnen in het kielzog van Eric Schmidt. Deze ex-Sun manager was toen net begonnen met de grote schoonmaak en het formuleren van een overlevingsstrategie. Stone hielp hem bij het uitzetten van nieuwe lijnen.
Stone stond en staat te boek als een goede strateeg. "Misschien ben ik ook wel een beetje een masochist", zei hij me in 1997 toen ik hem bij ons eerste gesprek vroeg of hij gek was geworden om uitgerekend bij Novell te gaan werken. Hem en topman Schmidt komen de eer toe Novell weer op de rails te hebben gekregen, zij het tijdelijk. Na een kleine drie jaar liep het toch weer spaak. Achteraf kun je vaststellen dat de geplande omschakeling van softwarefabrikant naar leverancier van infrastructuuroplossingen niet uit de verf is gekomen. Netware bleek zowel een vloek als een zegen voor het nieuwe Novell. De slinkende maar toch dominante omzet van het netwerkbesturingssysteem stond een werkelijk nieuw begin in de weg. Novell bleef verbonden en geassocieerd met Netware en ontwikkelde zich nooit tot de Cisco van de software-industrie. Want dat was de bedoeling. Novell wilde rond de door vriend en vijand geprezen directory-software een industrie van directory-producten, -diensten en -licenties opzetten. Het momentum bleef uit en de architect van dat beleid, Chris Stone, verliet in 1999 teleurgesteld het bedrijf. De visionair is nu weer terug met eigenlijk, lees ik, dezelfde plannen als vier jaar terug: Novell moet een infrastructuurleverancier worden en aansluiten bij het Java-platform. Van dat laatste is de vorige maal niets terechtgekomen. Het is voor Stone te hopen dat Novell via de consultants van de nieuwe dochter Cambridge nu beter de toegang naar de grote ondernemingen kan vinden. Of is Stone nog altijd een masochist?
