Het is ook dit jaar weer een komen en gaan. Nelson Mandela komt terug, terwijl Bhagwan Sri Rajneesh en Margaret Thatcher gaan. Ondertussen is België twee dagen lang een republiek en valt Irak Koeweit binnen.
Helemaal terug van weggeweest is Nelson Mandela. Inmiddels 71 jaar oud komt hij na 27 jaar brommen vrij uit de Victor Verster-gevangenis bij Kaapstad. Vanaf het balkon van het stadhuis in Kaapstad spreekt hij de toegestroomde menigte toe. In ferme bewoordingen zegt hij het geweld niet te zullen schuwen; kort daarna echter doet hij een flinke slok water bij de wijn en haalt iedereen opgelucht adem.
Wie niet meer terugkomt is Bhagwan Sri Rajneesh. Half januari sterft hij – 58 jaar oud. Zijn grote glorietijd – toen in Nederland vijftienduizend aanhangers het straatbeeld rood en oranje kleurden – ligt dan alweer een jaar of vijf achter hem. Sindsdien is het Bhagwanisme toch wat in de versukkeling geraakt. ’s Mans voorliefde voor Rolls Royces en dure polshorloges zal daaraan niet helemaal vreemd zijn geweest.
Eindelijk weg
Eind maart worden in Londen Trafalgar Square en omliggende straten grondig vernield door een woedende mensenmassa. Het zijn niet eens voetbalfans, maar gewoon burgers die per 1 april ten prooi gaan vallen aan Margaret Thatchers geesteskind, de poll tax. Men weet dan nog niet dat deze druppel de waterstand in de emmer tot dicht onder de rand brengt.
Het mes valt definitief als op 1 november vice-premier Geoffry Howe zijn congé neemt en vervolgens zijn misnoegen jegens Thatchers beleid niet onder stoelen of banken steekt. Vooral haar houding in het proces van Europese eenwording wekt weinig enthousiaste reacties. Als in de polls Labour vervolgens een lachwekkend grote voorsprong neemt, wordt Thatcher dan eindelijk door haar eigen partijgenoten naar huis gestuurd – na ruim elf jaar.
Republiek België
Een zeer opmerkelijk feit doet zich voor in België: twee dagen lang is het koninkrijk een republiek. De Kamer van Volksvertegenwoordigers heeft eind maart een nieuwe Abortuswet aangenomen, die nu alleen nog door de koning getekend moet worden. Want zo gaat dat in een constitutionele monarchie. Alleen de koning wil niet tekenen, zich beroepend op gewetensnood. Tegelijkertijd wil hij ook de democratie niet frustreren door een uitspraak van het volk naast zich neer te leggen.
Dit nu is een typisch geval van ‘goede raad is duur’. Maar men vindt er iets op: artikel 82 van de Grondwet, dat stelt dat als de Koning niet in staat is tot regeren, de regering het van hem overneemt. Dus treedt Boudewijn voor 48 uur af en ondertekent de regering de wet.
Inval
Na twee weken van dreigementen, valt Irak Koeweit binnen. Het is in feite niet meer dan een ordinaire roofoverval. Irak heeft immers geld nodig om de dure oorlog met Iran te financieren en wil de olieprijs opdrijven. Een beschuldiging aan Koeweit en de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) dat ze samenspannen met de VS om de prijs te drukken, is gauw de deur uit. En de eis aan Koeweit om 30 miljard dollar schuld kwijt te schelden en aan de VAE om 14 miljard dollar schadevergoeding te betalen leidt natuurlijk meteen tot stagnatie van de onderhandelingen. Tja, en dan rest Irak niets anders dan aan te vallen.
Ontspannen sfeertje
De Computable-lezer heeft het helemaal niet makkelijk, zo vernemen wij uit de Computable van 22 juni. De ‘Computable-lezer kent vaak stress-klachten’ lezen we daar. En bij verdere lezing vernemen we dat hij die klachten niet alleen kent, maar ze ook metterdaad heeft. Het ligt allemaal aan de werkdruk, die voor automatiseringspersoneel onevenredig hoog is. ‘Veelal gaat een en ander gepaard met gevoelens van onbehagen – stress-klachten – vooral wanneer de dagelijkse leiding van lage kwaliteit is.’
Moeten we daar de bond dan maar eens op afsturen? Niets van dat al: ‘Toch lopen automatiseerders niet warm voor de vakbond. Slechts 18 procent is lid […].’
En waar zitten de knelpunten dan precies? Niet bij de ‘directieleden, adviseurs en personeel op het gebied van marketing en verkoop’. Die maken weliswaar heel lange werkweken en nemen nauwelijks vakantiedagen op, maar het werk ‘wordt boeiend en plezierig gevonden’.
Echt zwaar heeft het middenkader in de automatisering het: de ‘hoofden’. Hier dreigt overbelasting: ‘De verantwoordelijkheid voor het eigen werk en dat van anderen gecombineerd met de hoge werkdruk en het hectische karakter daarvan lijkt daarvoor de aanleiding. Daar komt bij dat met name hoofden programmering en hoofden systeemanalyse problemen ervaren in de relatie met hun superieuren.’ Nee, dan kun je maar beter een treetje lager in de hiërarchie zitten, want ‘onder de specialisten als programmeurs en systeemanalisten blijkt juist een nogal ontspannen sfeer te heersen’.
Dat wordt niks
Komt die chipkaart er nu, of niet? De geldautomaten lopen goed en ook de betaalautomaten, waar met bank- en giromaatpassen kan worden betaald, zijn lekker in opmars, maar de chipkaart laat nog op zich wachten. In Woerden loopt een proef van twee jaar, maar dat is vooralsnog toch meer strompelen. Afgezien van allerlei technische problemen, heeft de consument er zelf weinig animo voor, zo lezen we in een juli-nummer.
In datzelfde nummer wordt gewag gemaakt van een onderzoeksrapport dat door PA Consulting is uitgebracht onder de titel ‘Banking on Survival’. Hierin lezen we ondermeer dat het klassieke bankfiliaal gedoemd is op korte termijn te verdwijnen, omdat ‘geen enkel produkt zo geschikt is om volledig elektronisch te verkopen als financiële diensten’. ‘Het publiek wil 24 uur per dag terecht kunnen en juist op tijden dat de gewone bankfilialen gesloten zijn.’ En wat we ook willen, zo weet PA Consulting, zijn ‘netwerken van geldautomaten, die grensoverschrijdend zijn. De consument wil overal in Europa geld van zijn rekening kunnen halen.’ En zo is het maar net.
In thuisbankieren ziet PA Consulting weinig heil – ‘Thuisbankieren via pc wordt nooit wat’ staat er dan ook boven het artikel – want ‘het grootste deel van de gegevensverwerking verplaatst zich daarbij van de bank naar de consument.’ En die heeft wel wat anders te doen.
