Als je ze zo ziet liggen op de kaart, zo die kant van Antarctica op, kun je je niet voorstellen dat iemand ooit in de Falklandeilanden geïnteresseerd zou kunnen zijn.
Maar nee hoor: liefhebbers genoeg. Liefhebbers te over zelfs. De eilandengroep staat al weer een tijdje onder Brits bewind (de eilanden gaan al eeuwenlang van hand tot hand), maar generaal Galtieri, die sinds december vorig jaar president van Argentinië is, krijgt er ook trek in. Hij heeft namelijk drommels goed in de gaten dat zijn junta niet lekker ligt bij het morrende volk, en hijzelf al evenmin. Dus bedenkt hij dat de Argentijn wel wat afleiding kan gebruiken en grijpt hij naar het middel dat in dergelijke situaties al menigmaal zijn diensten heeft bewezen – een middel dat ook president Reagan een jaar later met veel succes zal toepassen (op Grenada): hij valt een onbeduidend landje binnen. Nadat er aan weerszijden een paar doden zijn gevallen, wordt de eilandengroep omgedoopt in Las Malvinas en de hoofdstad Port Stanley in Puerto Argentina.
Zoiets moet je Maggie Thatcher natuurlijk niet flikken – die gaat voor heel wat minder al op de vuist. Slechts een paar dagen later kiest de Britse marine het ruime sop; eindelijk weer eens werk aan de winkel. Als de vloot begin mei bij de Falklands arriveert, wordt er meteen met scherp geschoten. En raak ook: De Argentijnse kruiser Belgrano krijgt een torpedo binnen en zinkt. Ruim driehonderd opvarenden vinden de dood. De aardigheid is er goed vanaf; dit is menens.
Dat wordt de volgende dag nog eens bevestigd, als de Britse torpedobootjager Sheffield door een Exocet-raket naar de zeebodem wordt gejaagd. Er zijn enige tientallen doden en gewonden. In Frankrijk zal er stiekem wat gegniffeld worden: hun spullen hebben zich bewezen.
Twee weken later slaan de Britten een bruggehoofd op een van de eilanden en rukken ze op naar de hoofdstad Port Stanley/Puerto Argentina. Begin juni arriveert ook de QE II, die nog eens drieduizend man aan land zet. Vanaf de grond ondervinden de oprukkende Britse militairen weinig weerstand, maar vanuit de lucht des te meer. De Argentijnse luchtmacht, die, nu de vloot is afgedropen, de oorlogsvoering heeft overgenomen, zet alles op alles om de Britten tot staan te brengen. De luchtmacht verliest al doende meer dan zestig vliegtuigen – en piloten – en kan nochtans niet verhinderen dat het Argentijnse leger half juni moet capituleren.
President Galtieri heeft duidelijk te hoog ingezet, mag niet langs AF en ontvangt geen tweehonderd gulden. Hij treedt af. Premier Thatcher boekt een jaar later de grootste verkiezingsoverwinning voor de Conservatieven uit de geschiedenis. Zij kan weer jaren vooruit.
Winchester onder druk
De Winchester schijveneenheid gaat het zwaar te verduren krijgen, zo lezen we in een februari-nummer van Computable. En dat al binnen een paar jaar. Er is namelijk een nieuw geheugenmedium ontwikkeld, de ‘optische schijveneenheid’. ‘Het voornaamste voordeel van de optische schijf over andere bekende opslagmedia,’ zo lezen we, ‘noemt (marktresearchbureau) IRD het feit dat men voor weinig geld een omvangrijke opslagcapaciteit, waarbij in grote dichtheid wordt vastgelegd, verkrijgt. (…) Een van de bedrijven die al testschijven voorhanden heeft, is Drexler Technology uit Californië. De proefschijven zijn te verkrijgen voor drie- à vierduizend dollar, maar het bedrijf verwacht dat wanneer de eerste massaproductie op gang is gekomen, de schijven rond de honderd dollar zullen moeten opbrengen. Maar niet later dan 1984 zal deze prijs alweer zijn gedaald tot tien dollar.’ En zo ongeveer geschiedde.
Occasiebakken
Het moest er natuurlijk een keer van komen, maar dat het zo snel zou gaan, hadden we niet gedacht: er komt een handel in tweedehands computers op gang. En niet zomaar via de krant, maar – modern! – op Viditel. Het systeem is opgezet door een Heemsteedse organisatie-adviseur, die er hoge verwachtingen van heeft: ‘Niets wijst er op dat de markt voor tweedehands computers niet relatief even belangrijk zal worden al die van auto’s.’
En zij gieten lood
In een vakblad voor automatiseerders kun je bij je lezers een hoop kennis op het gebied van automatisering veronderstellen. In artikelen kun je dan ook grote stappen nemen. Maar de redactie ziet gelukkig heel goed in dat je, als je over andere onderwerpen schrijft, veel kleinere stapjes moet doen en meer moet uitleggen. Dat betekent bijvoorbeeld dat als je schrijft over de automatisering van de 3500 loodgieters die het land telt, je gewoon met uitleggen vooraan moet beginnen; anders snappen de lezers er al snel niets meer van. En dus lezen we onder de kop ‘Belangenvereniging loodgieters zet grote campagne op’ onder meer: ‘Een doorsnee loodgietersbedrijf houdt zich bezig met de aanleg van gas- en waterleiding, plaatsing van gastechnische en watertechnische apparatuur, de aanleg van riolering, hemelwaterafvoeren, dakbedekking en plaatsing van sanitair van wc-pot tot luxe badkamer. In de meeste gevallen is aan het loodgietersbedrijf tevens een winkel verbonden en treedt men ook op als centrale-verwarmingsinstallateur.’
Ja, lees het nog maar eens goed door; volgende week wordt er schriftelijk overhoord.
La Belle et la Bête
Het kost hem enige moeite, maar Jan Hein Donner weet toch Belle te verslaan, het sterkste schaakprogramma ter wereld. De partij is georganiseerd door studievereniging Christiaan Huygens van de TH-Delft. Ze hebben ongetwijfeld voor Donner gekozen omdat die van de schaakvermogens van computers al net zo’n hoge dunk heeft als van die van vrouwen.
Donner doet zijn reputatie gestand en werkt zich grommend en knorrend door het spektakel heen. Hij weigert bij aanvang de bouwers van het programma te groeten – zij zitten ergens in New Jersey aan de telefoon om de zetten door te bellen (‘Ik praat niet met computers’) en laat Belle’s geestelijk vaders na afloop weten ‘Uw computer schaakt als mijn nichtje van vier.’ Het is, kortom, een zeer geslaagde middag.
