Er vertrokken er veel in 1974. Om diverse redenen. Golda Meir, Edward Heath, Willy Brandt en niet te vergeten Richard M. Nixon. Ook wordt er weer het nodige gekaapt en gegijzeld.
Golda Meir, minister-president in Israël, neemt zelf het initiatief om op te stappen. Ze is 75 en is het gedoe rond minster van Defensie Moshe Dayan, die zou moeten aftreden maar het niet doet, meer dan zat.
In Portugal moet Caetano een goed heenkomen zoeken, als de militairen de macht grijpen, in wat de Anjerrevolutie zou gaan heten.
Ook Edward Heath moet weg als prime minister. Na slepende mijnstakingen schrijft hij vervroegde verkiezingen uit, want hij denkt dik te kunnen gaan winnen. Hadden we dat laatstelijk al niet eens meegemaakt? Leren die lui het dan nooit? Niet doen Edward, dom dom dom. De Tories verliezen 34 zetels, Labour wint er 14 en wordt daarmee nipt de grootste partij. Als de Liberals geen zin zeggen te hebben in een Conservative-Liberal coalitie, moet Harold Wilson maar een minderheidskabinet gaan vormen.
In de Bondsrepubliek moet Willy Brandt aftreden, nu zijn naaste adviseur Günter Guillaume ontmaskerd is als Oostduitse spion. Zonde van Brandt, door vriend en vijand geliefd. Maar Helmut Schmidt komt ervoor terug, en die is ook niet mis.
President Pompidou overlijdt in april, 62 jaar oud. Hij was achtereenvolgens leraar Frans, hoge man bij een chique bank, premier en president.
Tja, en dan toch weer Richard M. Nixon. In augustus halen de feiten hem eindelijk in. Zegt hij aanvankelijk nog niet van plan zijn te vertrekken, twee dagen later – hij heeft inmiddels uiterst bezwarende geluidsbanden moeten overhandigen – kondigt hij zijn vertrek aan in een rede die nu nog in de Encarta-encyclopedie te beluisteren valt. Een typisch geval van de eer aan jezelf houden als het helemaal niet anders meer kan. Iedereen weet zeker dat deze man nooit meer op het politieke toneel een rol zal spelen. Maar uiteindelijk zal Richard Nixon nog jaren de elder statesman doen. Als hij in 1994 overlijdt, gaat hij vooral de geschiedenis in als de man die de banden met China heeft herstelt, de oorlog in Vietnam toch maar mooi heeft beëindigd en die ook nog een hoop heeft gedaan voor de vrede in het Midden-Oosten.
Kip, ik heb je
Er wordt in 1974 ook weer het nodige gekaapt en gegijzeld.In maart dwingen terroristen een VC-10 van British Airways kort na een tussenstop in Beiroet naar Schiphol te vliegen. Daar worden na de landing de 92 passagiers en de bemanning ontscheept. De terroristen steken vervolgens het toestel in brand en geven zich over aan de politie.
In septemeber gijzelen drie Japanse leden van weer een andere terreurorganisatie elf mensen in de Franse ambassade in Den Haag, onder wie de ambassadeur zelve. Na dagenlang gesoebat krijgen ze een vrije aftocht naar Schiphol, vanwaar ze per 747 naar Damuscus worden gevlogen, alwaar ze zich overgeven aan de autoriteiten. De bemanning van het vliegtuig, die de plaats van de gijzelaars heeft ingenomen, keert ongedeerd in Nederland terug. En heel Nederland stelt vast dat gezagvoerder Pim Sierks a. een held is (wat heel fijn is voor Sierks) en b. als twee druppels water op Ted de Braak lijkt (tja).
In oktober gijzelen vier gewapende gedetineerden in de strafgevangenis van Scheveningen tijdens een kerkdienst twintig mensen, onder wie het hele koor; dat kwam derhalve na het zingen de kerk niet meer uit. Na vijf dagen weten mariniers de boel stormenderhand te ontzetten. De wapens blijken geleverd door een geestelijke met een wat ruime opvatting van het begrip ‘naastenliefde’.
R. Nixon voor al uw privacy
Misschien wel het meest opmerkelijke artikeltje in Computable dit jaar – en zeker het grappigste – is een kort stukje over – daar is ie weer – Richard M. Nixon. Die maakt zich, zo lezen we in het mei-nummer, ernstig ongerust over de privacy van de burger. In een radiotoespraak zei hij onder meer: "Een systeem dat faalt in het respecteren van het recht op privacy van iedere burger, schiet tekort in het respecteren van de burger zelf." En daarom heeft hij vice-president Gerald Ford opgedragen een commissie voor te zitten die een ‘persoonlijk schild voor iedere Amerikaan’ moet ontwikkelen tegen inbreuk op de privacy.
De ironie van de zaak ontgaat de redactie niet: ‘Maar Nixon zou Nixon niet zijn, als hij toch weer geen slag om de (eigen) arm zou houden: "Er zijn natuurlijk vele feiten die een regering beslist moet weten,"’ zo citeert het blad de president, ‘"om goed te kunnen functioneren." Hij voegde daaraan toe dat databanken van overheid en bedrijfsleven nu eenmaal een vitale funktie hebben in de moderne maatschappij.’
AH let op de kleintjes
Dat de privacy van de burger toch een onderwerp is waarover de meningen verdeeld liggen, wordt treffende geïllustreerd op pagina 3 van hetzelfde nummer. Daar wordt de oprichting aangekondigd van een commissie die ervoor moet gaan zorgen dat de privacy van de Nederlandse burger beschermd blijft als de centrale persoonsregistratie op de computer wordt ingevoerd.
Pal naast dit artikel treffen we een interview met het hoofd informatieverwerking van Albert Heijn. Daar hebben ze een systeem ingevoerd dat wel heel leuke kunstjes kan: ‘De operatorstatistiek geeft aan hoeveel aanslagen een typiste per uur heeft gemaakt, hoeveel records ze heeft afgewerkt, hoeveel foutieve aanslagen ze heeft gedaan, enzovoort.’ En het blad is, mét het hoofd informatieverwerking blij om de mogelijkheid die dit geeft de typistes eens lekker te motiveren. De dames zelf zijn minder geestdriftig: ‘Overigens zijn de meisjes verdeeld in hun enthousiasme over deze apparatuur.’ Daar moesten ze Richard Nixon nou eens op afsturen.
Micro gemist
Wat we missen in Computable dit jaar is de aankondiging van de Altair 8800, een bouwdoos van 420 dollar waarmee je je eigen computertje kunt bouwen. Er wordt mee geadverteerd in het Amerikaans tijdschrift voor techno-freaks Popular Mechanics. Het is de eerste micro, twee jaar voordat Jobs en Wozniak met de Apple voor de dag komen.
